به گزارش گروه فرهنگ و هنر ایسکانیوز، در یکی از روزها از درب شهید بهشتی وارد محوطه مصلا شدم. آدرس جایی که میگفتند ون‌های رایگان مسافران را از جلوی درب ورودی تا جلوی شبستان منتقل می کنند را پرسیدم. نشانم دادند. عجب صف شلوغی؛ تعداد مردم در صف زیاد و تعداد ون ها انقدر کم بود که کلی زمان میبرد تا ون بعدی برسد و تعدادی را سوار کند. آن هم چه ون هایی. گویا در نوسازی ناوگان حمل و نقل عمومی تهران هرچه که قرار بوده از رده خارج شود و اسقاط کنند به مصلا آورده بودند. پیاده روی را به آن صف طولانی و آن ون های درب و داغان ترجیح دادم.

با چرخیدن و قدم زدن یکی دو ساعته در بخش های مختلف نمایشگاه کتاب، از شدت خستگی کمردرد گرفتم و کف پاهایم داغ شده بود. بالاخره هرچه که باشد حواست پرت بازدید از نمایشگاه و کتاب‌هاست و متوجه نمیشوی که شاید حدود ۲۰۰ هزار متر قدم زدی و وقتی به خودت میای میفهمی که چقدر خسته شدی.

راستش از همان لحظات اول ورود به نمایشگاه دنبال سازه های حجمی با موضوع فلسطین و غزه که یاسر احمدوند رییس نمایشگاه کتاب تهران در اولین نشست خبری که ۱۶ اردیبشهت یعنی ۳روز قبل از شروع نمایشگاه وعده‌اش را داده بود گشتم و به جز دیوار حائل فلسطین که در غرفه دانشجویان فلسطین که آن هم کار بچه های فلسطین بود چیز دیگری ندیدم، هرچه بیشتر می‌گشتم بیشتر چیزی پیدا نمی‌کردم.

احساس میکردم نکنه شاید من خوب ندیدم و از نگاه من دور مانده باشد، از چندتا از دوستان که عکاس خبری بودند و از روز اول نمایشگاه بخش ها و رویدادهای مختلف را عکاسی کرده بودند هم پرسیدم که شما سازه و کار حجمی برای فلسین دیدین؟ اما خب آن‌ها هم از من بدتر چیزی ندیده بودند.

اینجا بود که احساس کردم احمدوند روی فراموشی ما حساب باز کرده و پیش خودش فکر کرده در ایام برگزاری نمایشگاه انقدر سوژه پیش میاد و خبرنگارا انقدر سمن دارن که این پیشش یاسمنه.

البته ناگفته نماند که برخی غرفه‌ها کارهایی برای فلسطین ارائه کردند اما این نباید به اسم مسئولین برگزاری نمایشگاه تمام شود.

دیگر واقعا خسته شده بودم؛ در به در دنبال نیمکتی، صندلی چیزی که ۲دقیقه بتوانم بنشینم و استراحت کنم گشتم اما کو نیمکت. هرچه گشتم به جز لبه پله ها جایی برای نشستن نبود. همه بازدید کنندگان از فرط خستگی لبه پله ها نشسته بودند. مگر می‌شود نمایشگاهی با این عظمت و با حضور ده ها هزار نفری مردم هیچ نیمکتی نداشته باشد و مراجعین فقط لبه پله بنشینند. حتی برخی مردم زیرانداز آورده و یه گوشه و کناری را برای چند دقیقه استراحت انتخاب کرده بودند.

البته چندتایی نیمکت از مسیر بین ورودی بهشتی تا شبستان بود؛ که هم کم بود هم در مسیر ورودی بود نه سمت شبستان و جایی که افراد خسته میشوند.

آنهایی که به نمایشگاه رفته‌اند میدانند چه میگویم. آنهایی که نرفته‌اند وقتی بروند میفهند چه گفتم.

حالا دیگر به جز خستگی گرسنه‌ام هم شده بود. رفتم یه چیزی برای خوردن بگیرم. چندتا غرفه قیمت گرفتم. قیمت ها ۱۵ تا ۲۰ درصد گران تر از حالت عادی بود. چاره ای نداشتم یا باید گران می‌خریدم یا باید با خودم غذا میاوردم. مجبور بودم میفهمین؟ مجبور

حالا اینکه چرا هیچ نظارتی به قیمت ها نیست دلیلش برمیگرده به همان جواب همیشگی یعنی (اینجا صاحب نداره).

یک ساندویچ خریدم. آمدم جایی روی یکی از پله‌های نزدیک ورودی های شبستان نشستم و غذایم را خوردم. حالا بگرد دنبال سطل زباله. نه اینکه نبود، بود اما فاصله سطل زباله ها انقدر زیاد بود ترجیح دادم زباله را در جیبم بگذارم و با خودم به خانه ببرم تا اینکه پاشم برم و خودم را به سطل زباله برسانم.

اینکه بعداز ۳۵ دوره یعنی ۳۵سال تجربه برگزاری یک نمایشگاه به اصطلاح بین المللی هنوز یکسری مسائل حل نشده و احتمالا هم حل نخواهد شد یعنی بیشتر از اینکه به کیفیت برگزاری نمایشگاه توجه شود به کمیت آن توجه شده و مسئولین برگزاری هرسال دنبال آمار و اعداد و ارقام هستند و مسائل به این سادگی اما مهم از چشم متولیان برگزاری نمایشگاه دور مانده است.

این موضوع را زمانی می‌شود دقیق‌تر لمس کرد که به نیم طبقه دوم شبستان یعنی جایی که محل استقرار ناشران خارجی هست قدم میگذارید. وقتی نمایشگاه کتاب، عنوان بین المللی به دنبال خودش میکشد اما ضعیف ترین و بی برنامه ترین و غیرجذاب ترین بخش نمایشگاه همان بخش بین الملل است یعنی برایمان فقط مهم این است که در آمار بگوییم چندتا کشور شرکت کردند، حالا اینکه چکار کردن و برنامه هایشان چه بوده است دیگر چندان اهمیت ندارد.

انتهای پیام/