والدین چقدر برای شروع سال تحصیلی آماده‌اند؟

نزدیک شدن ماه مهر و شروع مدارس، مسئله تعامل اولیا و مربیان را به عنوان امری لازم و همیشگی، بیشتر برای خانواده‌های دانش آموزان مطرح خواهد کرد. مسئله نظارت بر روند آموزشی فرزندان و تعامل مستقیم با مدارس، امری اجتناب‌ناپذیر است که اندازه‌گیری مقیاس آن مستلزم بررسی عوامل متعدد و بسیار مهمی خواهد بود.

همیشه پیش از شروع مدارس و خصوصا در سال اول تحصیل کودکان، دغدغه والدین این است که آیا فرزندانشان آمادگی ورود به مدرسه و پذیرش آموزش های سال تحصیلی پیش رو را دارند؟ برای برطرف کردن این نگرانی ها معمولا پیش از آغاز دبستان آزمایش‌هایی روی کودکان انجام می شود که میزان آمادگی ورود آنها به محیط های تحصیلی را اندازه گیری می کند. این مسئله تنها یک بعد از ماجرای اول مهر است و بعد پنهان ماجرا هنگامی رخ می نماید که والدین مجبور به تمرین و کار با فرزندان خود پس از بازگشت به خانه می‌شوند. امری که شاید برای بسیاری از والدین به‌خصوص کسانی که شاغل هستند دغدغه بوده و حتی می تواند به معضل تبدیل شود. حال در این باره باید این سوال را پرسید که از کجا می توان تشخیص داد آیا والدین نیز آمادگی شروع سال تحصیلی را دارند یا خیر؟

به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، طرح جدید سنجش در مدارس تعیین می کند که والدین چقدر آمادگی آغاز سال تحصیلی و رفتن کودکانشان به مدرسه را دارند. محققان دانشگاه «بوفالو» گزارش کرده اند که ابزاری جدید می تواند درک والدین از نحوه ارتباط آنها با آموزش فرزندانشان را اندازه‌گیری کند.

این ابزار همچنین گزینه ای سریع، اقتصادی و کارآمد را در دسترس مدیران مدارس قرار می دهد تا جایگزین روش های تخمینی شود که در حال حاضر استفاده می شوند و اغلب اقداماتی گران و دست و پا گیر هستند.

این مطالعه پیرامون توسعه و آزمایش مقیاس درک والدین از تجربه های کلی مدرسه (P-OSE) است. یکی از معدود ابزارهایی که به دو زبان انگلیسی و اسپانیایی در جهان معتبر بوده و انجام می شود.

تحقیقات قبلی نشان داد که چگونه مشارکت خانوادگی فعال و با ارزش می تواند در موفقیت دانش آموزان در کلاس نقش داشته باشد؛ اما اندازه گیری این مشارکت و تعیین آنچه معنادار است همواره از نظر تاریخی چالش برانگیز بوده و هست.

«آناهیتا بال»، استادیار دانشگاه در دانشکده کار اجتماعی بوفالو در این رابطه می گوید: اقدامات بسیاری برای مناطقی که مدرسه ها در آنها واقع شده اند، توسط محققان انجام می شود که توسط مؤلفه های مختلف، تجربیات والدین را ارزیابی می کنند؛ اما از نظر عملی، مدارس به ابزارهایی احتیاج دارند که بتوانند به سرعت مورد استفاده قرار گیرند، مقرون به صرفه، کاربردی، آسان باشند و در نهایت تصویری کلی از مشغله و دل‌نگرانی های والدین را به کارشناسان ارائه دهد. کاری که ما توانسته ایم انجام دهیم.

تعاریف «درگیری و تعامل» درخانواده ها متفاوت است؛ اما این اصطلاح تا حد زیادی به معنای روابط دو طرفه بین خانواده ها و مدارس فرزندانشان است.

والدین می توانند به فرزندانشان کمک کنند که با انجام فعالیت هایی در داخل و خارج از مدرسه، از داوطلب شدن در مسابقات، دیدار با معلمان، فراهم کردن فرصت های یادگیری در خانه و کمک به کارهای خانه را بیاموزند.

مدارس می توانند با فراهم کردن محیط های گرم و قابل اعتماد برای والدین، در خانواده ها در روند یادگیری فرزندان به خانواده ها کمک کنند. این کمک ها شامل فعالیت هایی در داخل و خارج از مدرسه نیز می شود.

مشارکت والدین علاوه بر تاثیر روی موفقیت دانش‌آموزان، با بهبود اوضاع مدرسه نیز ارتباط مستقیم دارد.

داشتن اطلاعات بیشتر در مورد مشکلات والدین

پیش زمینه بال در درگیری های خانوادگی در کل حرفه او گسترش می یابد. وی در این باره می گوید: یک متخصص در خدمات اجتماعی مدرسه و رشد مثبت جوانان، باید به مدارس نیاز داشته باشد و اغلب لازم است تا آنچه را والدین به عنوان بخشی از آموزش فرزندشان می خواهند، ارزیابی کند. با توجه به سیاست های آموزش و پرورش ایالتی و فدرالی، نیاز به ارزیابی و پاسخگویی به نیازهای والدین و درگیر کردن آنها با امور آموزشی به طور معنادار در آموزش فرزندشان تاثیر دارد.

وی اضافه می کند: تا زمانی که این کار انجام نشود، روند در پیش گرفته شده غیرقابل توصیف و نادرست خواهد بود. حوزه های آموزشی به بازخوردها متکی بودند؛ اما نتایج را فقط بر مبنای پاسخ والدینی که نظرات خود را ارائه می دادند، پایه‌گذاری می کردند.

کاستی های این طرح، بررسی های ذهنی در مناطق چند فرهنگی بسیار بیشتر از سایر مناطق به چشم می خورد، درست مانند مواردی که در دیترویت وجود داشت؛ جایی که بال از آنجا کار خود را شروع کرده بود.

بال که امیدوار است P-OSE را به زبان های دیگر نیز توسعه داده و آزمایش کند، در این باره می گوید: حدود 90درصد از والدینی که با آنها در جنوب غربی شهر کار کردم ، از مهاجران نسل اول کشورهای اسپانیایی زبان بودند. اندازه گیری میزان اهمیت دادن آنها به آموزش فرزندانشان تقریباً غیرممکن بود؛ چرا که بیشتر مردم این مناطق سعی داشتند در مورد سیستم آموزشی ناآشنا صحبت کنند و حتی اساسی ترین موضوعات آن به دلیل موانع زبانی از دسترس آنها خارج بود.

آزمون در دسترس

در همه موارد ، ابزارهای موجود پرهزینه هستند و مقدار قابل توجهی از زمان برای اجرای آن هدر می رود؛ علاوه بر این که کارشناسان مجبور می شوند تا اقدامات خود را روی اجزای خاص محیط مدرسه محدود کنند.

در حالی که P-OSE یک مقیاس کوتاه پنج ماده ای است که با استفاده از مقطعی از داده های نظرسنجی از ۲۶۴۳ والدین تأیید شده است که نه تنها کاربرد این اقدام در مقیاس جهانی را نشان می دهد ، بلکه مشخص کرد که چگونه والدین با استفاده از آن می توانند درک کلی از مدارس فرزندان خود داشته باشند.

بال می گوید: این ابزار به حوزه های آموزشی و مدارس اجازه می دهد تا اطلاعات لازم را برای ارزیابی احساسات جمعیت هایشان به روشی منظم و قابل اعتماد که خود نوعی درگیر کردن افراد در یک رابطه است‌، جمع آوری کنند.

وی گفت: مدارسی که در رابطه با این طرح پاسخگو هستند، با گذشت زمان بهبود می یابند. این برنامه می تواند بخشی از روند بهبود کلی آنها برای اثبات این امر باشد که ادراک خانواده از مدرسه در حال بهتر شدن است یا خیر.

رابطه خانه و مدرسه تعاملی دوطرفه است. هر دو نهاد تربیتی باید به نقش خود عمل کنند تا تعلیم و تربیت ثمربخش شوند. همکاری و هماهنگی این دو نهاد مهم در یک برنامه واحد و منسجم می تواند ثمربخش باشد و موجب شکل گیری شخصیت و رشد روانی نسل های آینده در هر جامعه ای شود.

انتهای پیام/

کد خبر: 1027668

وب گردی

وب گردی