به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، ناسا اظهار کرد که احتمالا اشیا در حال چرخش در اطراف مدار سیاه‌چاله از آن چیزی که به نظر می‌رسد، نزدیک‌تر هستند.

هنگامی که یک سیاه‌چاله از روبرو دیده شود دقیقا مثل نامش «سیاه» و «چاله مانند» است؛ اما زمانی که از اطراف به آن نگاهی بیندازیم می‌توان نکات بیشتری در مورد آن دریافت.

شبیه سازی جدید جذاب که توسط محققان مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا (GSFC) ایجاد شده، این اثر را با حلقه ماده‌ای که در لبه سیاه‌چاله می‌چرخد، نشان می‌دهد و به نظر می رسد که به طور غیرمترقبه در بالا، زیر و اطراف چاله خم می‌شود.

بر اساس پُستی که در وب سایت ناسا منتشر شد، این نیم رخ دوتایی یک ترفند نوری است که توسط کشش گرانشی غیرقابل باور قوی یک سیاه‌چاله معمولی ایجاد شده است. این نیرو می‌تواند به اندازه ای قدرتمند باشد که نور را از قسمت های مختلف محیط سیاه چاله به طور همزمان به مسیرهای مختلف بکشاند.

«Jeremy Schnittman» محقق GSFC و خالق این تصاویر گفت: «شبیه سازی ها و فیلم هایی مانند این، واقعاً به ما کمک می کنند تا معنای این گفته انیشتین را که «حرکت اجسام تحت گرانش از خمیدگی فضا-زمان پیروی می‌نماید» را مشهود‌تر کنیم.»

شبیه سازی انجام شده توسط این دانشمند هاله ای از گاز، گرد و غبار و مواد دیگر را که به سمت یک سیاه چاله مکیده شده، نشان می دهد که به عنوان دیسک قرص بر‌افزایشی شناخته می شود. این دیسک در شبیه سازی بسته به نقطه دید بیننده تغییر می‌کند.

یک قرص برافزایشی(accretion disc) ساختار دیسک مانند از ماده است که به شکل حلقوی به دور یک جسم خاص می‌چرخد. این جسم می‌تواند ستاره‌ای جوان، کوتوله سفید، ستاره نوترونی یا یک سیاه‌چاله باشد. این چرخش باعث ایجاد گرما و تابش می‌شود و دامنه این تابش برای ستارگان جوان مادون قرمز و برای بازماندگان ستاره‌ای پرتو ایکس است.

از دید «نمای دید پرنده»، دیسک، مانند یک گرداب شعله ور از آتش نارنجی به دور دایره تاریکی می‌چرخد و تفاوت چندانی با اولین تصویر مستقیم سیاه‌چاله که در اوایل سال جاری توسط تلسکوپ Event Horizon گرفته شده ندارد. ماده هرچه به مرکز چاله نزدیکتر شود سریع تر چرخیده، گرم شده و سرعتی تقریبا برابر سرعت نور می‌گیرد این همان نقطه‌ای است که در آن برای هیچ ماده یا نوری راه فرار هم نمی‌ماند.

با نگاه کردن به یک لبه دیسک، گرانش سوراخ، به سرعت دید ما را منحرف می کند. در حالی که نزدیک‌ترین سمت دیسک از جلوی سیاه‌چاله عبور می‌کند؛ سمت دورتر مانند یک کوهان در آیینه پیچ و تاب می‌خورد.

نورهای موجود در لبه‌های دور دیسک در قسمت بالای سیاه‌چاله قوس پیدا می‌کنند؛ در حالی که نور از قسمت زیر دیسک در زیر سوراخ خم می‌شود. در نتیجه تصویری شبیه به یک نیم رخ آتشین از زحل به دست می‌آید تا تصویر سیاه چاله‌ای که در تصورات انسان وجود داشته است. با تعویض سریع زاویه دوربین، دیسک جمع شده و دوباره به همان گرداب مسطح مورد انتظار ما تبدیل می شود. این شبیه سازی نشان می‌دهد که سیاه‌چاله‌ها جذاب هستند و مهم نیست که از کدام زاویه به آن‌ها نگاه کنیم.

*مژگان الیکائی

انتهای پیام/