زندگی در همسایه نامهربان زمین

ترک سیاره آبی و سفر به دیگر مکان‌های فضا برای زندگی بشر همواره مورد توجه بوده است، به‌‌ویژه زمانی که منابع حیاتی رو به اتمام باشند. در این میان ماه به عنوان نزدیک‌ترین همسایه، همواره در درجه اول برای مهاجرت قرار می‌گیرد.

به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، امکان زنده ماندن برای چند انسان در کره ماه وجود دارد؟ برای رسیدن به پاسخ این سوال ابتدا باید در مورد نحوه زنده ماندن در ماه اطلاعاتی به دست آورد.

فرض کنید در سال 3000 هستیم و انسان‌ها همه منابع طبیعی زمین را تمام کرده‌اند و اکنون به یک نژاد فضایی تبدیل شده‌اند که در ماه مستقر هستند. صدها هزار نفر جمعیت و خانه‌های مسکونی این سخره سرد و خاکستری را به نوعی خانه جدید برای بشریت تبدیل کرده‌اند. اگرچه همه موارد گفته شده یک داستان علمی-تخیلی است؛ اما تصور زندگی آینده انسان بدون وجود یک مستعمره فرازمینی برای او ممکن نیست و ماه به عنوان نزدیک‌ترین سیاره به ما ساده‌ترین تصور برای آینده است.

اما آیا این بینش با واقعیت مطابقت دارد؟ آیا یک روز ماه خاصیت زندگی برای بشر را خواهد داشت و اگر چنین باشد امکان زندگی برای چند نفر وجود دارد؟

یکی از راه های پاسخ به این سؤال در نظر گرفتن مساحت ماه است. مساحت ماه حدود 15.9درصد از مساحت کل زمین (به استثنای مساحت زمین پوشیده از اقیانوس‌ها) است. از نظر فنی، اگر این منطقه را در تراکم شهرهای پرجمعیت کره زمین قرار دهیم، می‌توانیم تریلیون ها نفر را روی سطح ماه قرار دهیم.

این که چند نفر انسان می‌توانند روی ماه قرار گیرند با این که این سیاره توانایی حمایت از چند انسان را دارد کاملا متفاوت است و از این منظر ماه به طور قطع همسایه فقیر زمین خواهد بود.

«داربی دایر» دانشمند ارشد در موسسه علوم سیاره در آریزونا و استاد نجوم کالج Mount Holyoke در ماساچوست گفت: «همه گونه‌ها به دنبال گسترش موقعیت اکولوژیکی برای خود هستند؛ اما ماه در این مورد کاملا نامهربان است.»

هوای تنفس

بر خلاف کره زمین روی سطح ماه به راحتی باران نمی‌بارد تا بتوانیم آب نوشیدنی را برای خود جمع آوری کنیم. از لحاظ حیاتی، ماه فاقد جو با هوای تنفس است. این قمر زمین هیچ یک از اکوسیستم های موجود را ندارد که به راحتی زمینه های کشاورزی را پشتیبانی کند. ماه همچنین در برابر طوفان های خورشیدی آسیب پذیر است؛ همچنین دوره‌های طولانی و متناوب تاریکی و نور در این قمر وجود دارد.

همه این ها زندگی روی ماه را غیرممکن جلوه می‌دهد؛ اما با کمال تعجب این‌چنین نیست. در حقیقت، ملزومات مورد نیاز برای زندگی بشر از جمله هوا، آب، غذا و سرپناه از لحاظ تئوری روی سطح ماه آنقدرها که انتظار دارید قابل دستیابی نیست.

«مارکوس لاندگراف» مدیر پروژه ماه با آژانس فضایی اروپا گفت: «برای حمایت از جمعیت ابتدایی چند صد نفری ماه، باید هوا را از طریق ساختارهای مهر و موم شده به سطح آن انتقال داد. به نظر می رسد این امر ناپایدار است؛ اما در کوتاه مدت می‌تواند مقرون‌به‌صرفه باشد.» وی اظهار داشت مردم از هوای زیادی استفاده نمی کنند و برای مدت طولانی نیازی به ایجاد هوا روی ماه نخواهیم داشت. هزینه های حمل و نقل برای آن نیز قابل کنترل است.

این دانشمند اظهار کرد که اگر تعداد جمعیت ماه به ده ها هزار نفر افزایش یابد، نیاز به تولید اکسیژن داریم که فرایندی گران است؛ اما رشد اکتشافات فضا در دهه های آینده می تواند روند را اقتصادی‌تر کند زیرا پیشبرد فضاپیما به اکسیژن احتیاج دارد، بنابراین اگر تقاضا زیاد شود ایجاد ژنراتورهای اکسیژن روی ماه برای پیشران موشک بیشتر از نوشیدن و هوا برای مردم، معنای اقتصادی پیدا می‌کند. این امر باعث می شود هزینه تولید کاهش یابد و تولید هوا برای ساکنان ماه ارزان‌تر شود.

آب در همه جا

محققان تا چند دهه پیش، معتقد بودند ماه کاملاً خشک است؛ اما اکنون می‌دانند که میزان شگفت آور مایعات در سطح آن پخش شده است. دایر گفت: «فکر می کنیم مقداری آب از زمان شکل گیری ماه در آن باقیمانده است. شواهد خوبی نشان می دهد که دنباله‌دارهای روی سطح ماه هنوز دارای مخازن یخی هستند. دنباله‌دار یک گلولهٔ برفی کیهانی است که از گازهای منجمد، سنگ و گرد و غبار ساخته‌شده و تقریباً به اندازهٔ یک شهر کوچک است.

به گفته وی، منبع آب دیگری در بادهای خورشیدی است که در فضا پرتاب می‌شوند. این پروتون‌ها با الکترون‌های روی ماه شارژ می‌شوند و هیدروژن را تشکیل می‌دهند.

همه موارد گفته شده به مقدار آب مورد نیاز ماه می‌افزاید، علاوه براین قبلاً در ایستگاه فضایی بین المللی فناوری هایی را برای بازیافت آب آشامیدنی از آب حمام، ادرار و عرق فضانوردان تولید کرده‌اند. این فناوری حتی می تواند از رطوبت ناشی از نفس آنها استفاده کند. چنین طرحی در ماه یک منبع آب حلقه بسته را برای ساکنان ایجاد خواهد کرد.

باید به این نکته نیز توجه داشته باشیم که حتی با بازیافت هم این ذخایر آب بینهایت نخواهد بود؛ زیرا تکرار این امر در هر بار باعث اندکی هدر رفت است. علاوه بر این، استخراج آب ماه با خرد کردن صخره ها و لایروبی یخ از دهانه های عمیق به مقادیر بسیار زیادی هزینه و انرژی نیاز دارد.

لاندگراف گفت: «احساس شخصی من این است که استعمار ماه به این بستگی دارد که هیدروژن را به آنجا ببریم. حمل و نقلی که ممکن است 220 هزار دلار به ازای هر کیلوگرم هزینه داشته باشد.»

بدون دانستن اینکه در حال حاضر چقدر آب در سطح ماه قرار دارد، تخمین تعداد افرادی که می‌تواند ساپورت کند دشوار است؛ اما کسانی که پیشگامان ماه هستند حداقل برای 5تا 10 سال نیاز به منابع آب ماه ندارند. انتقال آب و بازیافت مجدد آن برای ده ها انسان یا همان‌هایی که احتمالاً برای اولین بار به ماه می‌روند بسیار ارزان خواهد بود.

لندگراف در مورد کشاورزی در ماه گفت: «می توانیم شرایط رشد زمین را با گنبدهای بسته تقریباً شبیه به اکوسیستم زمین تقلید کنیم.» کشاورزی در ماه که با تابش نور خورشید تغذیه و از آب قابل بازیافت در آن استفاده می‌شود مقرون به صرفه است؛ زیرا می‌تواند هزاران نفر را تغذیه کند. در حال حاضر تحقیقات زیادی وجود دارد که نشان می دهد رشد محصولات زراعی در فضا مؤثر است.

پرواز به ماه

برای انجام عملی موارد گفته شده هنوز چالش‌هایی وجود دارد؛ اما از لحاظ تئوریکی، منابع طبیعی می‌توانند ده ها هزار، حتی میلیون ها نفر از مردم ماه را پشتیبانی کنند. بنابراین، چرا صدها نفر از ما نباید از ماه به زمین خیره شده باشیم؟

بزرگ‌ترین محدودیت برای استعمار ماه لزوما محدود به منابع طبیعی نیست، بلکه هزینه هنگفت برای حمل و نقل مردم به آنجا توسط فضاپیما است. انجام این کار به اقدامات اقتصادی تر مانند جهش های جسورانه تکنولوژیکی (مانند اختراع آسانسورهای فضا) نیاز دارد.؛ بنابراین در واقع برای رفتن به ماه آب محدودیت نیست بلکه حمل و نقل مهم است.

واقعیت دیگری وجود دارد که باید به آن توجه داشته باشیم؛ اگر به نقل مکان از زمین فکر می‌کنیم ماه هدف نیست بلکه باید به عنوان کشتی نوح به آن نگاه کنیم که مرکز تحقیقاتی و پایگاه بالقوه‌ای باشد تا از آن برای کشف منظومه‌های دیگر بهره برد.

برای یافتن نشانه هایی جهت حیات می توانیم دنبال سرنخ‌هایی در قطب جنوب بگردیم؛ زیرا این قطب شبیه‌ترین قسمت زمین به ماه است و تحقیقات محققان روی این قسمت می‌تواند به افراد ایده دهد تا از تعداد افرادی که می‌توان در این قمر زمین ساکن کرد اطلاعاتی به‌دست آورد.

با پیشرفت فناوری، دلایل بسیار کمی برای اعزام انسان جهت انجام تحقیقات علمی وجود دارد. با این حال، این بدان معنا نیست که رویاهای ما در مورد تابعیت ماه به پایان رسیده است. رویاهای تمام نشدنی بشر برای اکتشاف می تواند نسلهای آینده را مجبور به استعمار ماه یا استفاده از آن به عنوان سکوی پرتابی جهت سایر سفرهای فضایی کند.

انتهای پیام/

کد خبر: 1029077

وب گردی

وب گردی