به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، از سال 2004 و پس از جنگ عراق، حدود 90درصد از سربازان آمریکایی که به خانه برگشته بودند، خودکشی کرده، آن را امتحان یا به انجام خودکشی فکر کرده‌اند.
دولت آمریکا پس از مدت‌ها مقاومت و انکار، بالاخره افزایش میزان خودکشی نظامیان و سربازان را تصدیق و برای مبارزه با آن ضمن استمداد از نیروهای داوطلب، 1 میلیارد دلار برای جستجوی راه حل این معضل سرمایه‌گذاری کرده است.
در شش سال گذشته بیش از 45000 مجروح و عضو وظیفه فعال ارتش، خود را کشته‌اند که این آمار به صورت میانگین به بیش از 20 کشته در روز می‌رسد. به عبارت دیگر، خودکشی هر ساله این سربازان، بیشتر از کل کشته‌های نظامی آمریکا در جنگ‌های افغانستان و عراق بوده است.
آخرین آمارهای پنتاگون نشان می دهد که میزان خودکشی سربازان وظیفه فعال در کلیه شاخه‌های خدمات نظامی طی پنج سال گذشته بیش از یک سوم افزایش یافته و به طور میانگین به 8.24 نفر در 100000 عضو وظیفه فعال در سال 2018 رسیده است. کسانی که بیشترین خطر انجام خودکشی را دارند، مردان زیر 30 سال بوده‌اند.
داده‌های مجروحان و آسیب دیدگان در این راستا نیز نگران کننده است. طبق گزارش کمیته نظارت و اصلاحات مجلس، در سال 2016، مجروحان و جاماندگان از جنگ 1.5 برابر بیشتر از افرادی که قبلاً در ارتش خدمت نکرده بودند، خود را کشتند. در بین افراد 18 تا 34 ساله، این میزان خودکشی از سال 2005 تا 2016 حدود 80درصد افزایش یافته است. کارشناسان می گویند خطر خودکشی افراد مجروح یا سربازان وظیفه در سال اول پس از ترک جنگ دو برابر می‌شود.
پنتاگون امسال نیز در مورد وضعیت خانواده های نظامی گزارش داد و اعلام کرد که در سال 2017، 186 خودکشی بین همسران نظامیان و وابستگان آنها وجود داشته است.
در همین راستا مقامات نظامی خاطرنشان می کنند که میزان خودکشی افراد کادر وظیفه، سربازان و معلولان جنگی پس از تعدیل که عمدتاً جوان و مرد هستند، در مقایسه با اکثر مردم قابل مقایسه نیست؛ اما با توجه به وسعت و نفوذ ارتش، می توان این اشخاص را در پیشگیری از خودکشی هدایت کند.
به غیر از اشاره به یک سری از مباحث و اتفاقات ملی، مقامات توضیحات اندکی درباره دلیل افزایش خودکشی‌های نظامی ارائه دادند و تنها گفتند که مطالعات بیشتر برای یافتن پاسخ در حال انجام است.
کارشناسان می گویند خودکشی ها پیچیده هستند؛ زیرا ناشی از بسیاری عوامل بوده و با هشدار اندک و ضمن تصمیمات ناگهانی انجام می شوند.
مقامات پنتاگون می گویند اکثر اعضای کادر و سربازانی که با خودکشی می میرند، بیماری روانی ندارند. از آنجایی که بدون شک مبارزه با استرس زیاد همراه است، در مورد این که آیا استقرار در جبهه های جنگ و یا عملیات خاص باعث افزایش خطر می شود، نظرات متضادی وجود دارد؛ اما در این امر که مراقبت های بهداشتی با کیفیت بالا و دور نگه داشتن سلاح از دست مردم و چنین افرادی در پریشانی می تواند تفاوت مثبتی ایجاد کند، همه کارشناسان به توافق رسیده‌اند.
به گفته «تری تانیلیان»، محقق شرکت «RAND Corp« مطالعات نشان می دهد که وزارت امور معلولان و مجروحان جنگی خدمات باکیفیتی به این افراد ارائه می دهد؛ اما بحران معلولان «خطوط بحران» را رد کرده و نمی توان آن را کاملا مهار کرد؛ در نتیجه بیماران به متخصصان بهداشت روان اجتماعی ارجاع داده می شوند که برای برخورد با این اعضای نظامی و ارتشی آموزش دیده اند.
به گزارش کارشناسان، یکی از بزرگ‌ترین نبردهای این سربازان، مقابله با فرهنگ نظامی گری است. خلاف چیزی که در کمپ های درمانی و آموزشی به این افراد آموخته می شود، در ارتش به آنها می آموزند تا مشکلات را از طریق فشار، درد و نیروهای مرگبار و کشنده حل کنند.
تفنگداران دریایی به هیچ عنوان نمی توانند تصور این که جسم آنها کار نکند را داشته باشند؛ اما در زمانی که توانایی انجام کارهایشان را از دست بدهند، هیچ مکان و زمانی برای مراقبت برایشان وجود ندارد.
این مرگ ها نه تنها اعضای ارتش بلکه خانواده های آنها را نیز ویران می کند. این خودکشی ها علاوه بر این که روحیه و انسجام واحدهایی که عضو خود را از دست می دهند، تضعیف می کند، می تواند کسانی که احتمالا مایل به استخدام در ارتش و نیروهای نظامی هستند را از شرکت در آزمون ها منع کرده و عضویت نیروهای داوطلب را نیز تهدید می کند.
مطلب ضروری دیگر این است که با توزیع قفل اسلحه، آموزش افراد به روش های ذخیره سازی ایمن، تحول در آموزش فرماندهان ارتش در صورت لزوم، محدود کردن دسترسی آسان به سلاح گرم ( که پرکاربردترین روش خودکشی است) می تواند تا حدودی میزان این خودکشی ها را کاهش دهد. متخصصان مراقبت های بهداشتی که با اعضای سرویس های نظامی و مجروحان سروکار دارند، باید در مورد این مسئله با بیماران خود گفتگو کنند، درست همان طور که مسئولان مردم را به پوشیدن کلاه ایمنی دوچرخه و بستن کمربند ایمنی در اتومبیل ترغیب می کنند.
ژنرال «دیوید برگر» یکی از فرماندهان دریایی ارتش آمریکا در این خصوص می گوید: ما باید جامعه‌ای ایجاد کنیم که در جستجوی کمک و مساعدت عادی به تفنگداران دریایی و ملوانان باشد. سختی‌های موجود در جامعه و زندگی های این افراد باعث می شود تصمیم های آنی و خطرناکی بگیرند. همه باید در این مبارزات به آنها کمک کنند تا آنها مصرف الکل و مواد مخدر را کاهش دهند.
بهبودی این سربازان در تلاش و نبرد با شیاطین ذهنی خودشان بعضی اوقات مستلزم همکاری با چندین درمانگر است. در صورتی که هر کدام از روش های درمانی و معالجات مکرر نتیجه یا تاثیر مطلوبی بر این سربازان نداشته باشد، ارائه دهندگان خدمات روانشناسانه روش‌های خود را تغییر می‌دهند.
انتهای پیام/