ورزش‌گریزی دانشجویی و تبعاتِ تلخ آن

شرایط موجود گواه آن است که دانشجویان به شکل سرمایه‌های سرگردان در فضای بی‌برنامگی دانشگاه‌ها معلق مانده‌اند. حال در گستره‌ای که می‌توان با ترکیب انرژی و خلاقیت به ورزش‌گرایی دانشجویان شتاب و قوت بخشید و در عین حال به ارتقای سطح سلامت جامعه یاری رساند، این مراکز مهم اجتماعی در حالت ایستا و منفعل مانده و فضای غبارآلود جامعه را تشدید می کنند.

به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز _مجیدخاتونی؛ بنا به تعریف، دانشگاه نهادی است که در تربیت انسان‌ها، اعطای نقش اجتماعی و تولید سرمایه اجتماعی می تواند نقش برجسته‌ای داشته باشد. از آنجا که نسل جدید دانشگاه‌های جهان علاوه بر ارتقای شیوه فکری و مهارت آفرینی بر خلاقیت، کارآفرینی و نوآوری مبتنی است، این واژگان جامعه ساز در ادبیات دانشگاهی ایران هنوز غریبه و ناآشنا به چشم می آیند.
با نگاهی درون نهادی بر دانشگاه های کشور، وضعیت ورزش در آن متزلزل و ناکارآمد است. در شرایطی که فهم ورزشی و سواد حرکتی از ضروریات زندگی دنیای مدرن به شمار می آیند، نقش و وظیفه نهاد دانشگاه در تولید و انتقال این مفاهیم و تربیت دانشجویان سالم و کنشگران اجتماعی توانمند و پویا، با اهمیت و پررنگ است.

در دهه های پیشین، نظام دانشگاهی ایران همواره با ضعف های کارکردی مختلفی روبرو بوده و از این رو مولفه ورزش نیز در دایره ضعف های آن حضور داشته است. ناتوانی در نهادینه سازی مفاهیم ورزشی در ذهن و سبک زندگی فعال در عادت واره های دانشجویان از جمله ضعف های آشکار نظام ورزش دانشگاهی ماست.

در پس این کژکارکرد، دانشجویان ناآشنا با معانی و اهمیت ورزش در آینده تبدیل به مسئولانی می شوند که شناخت و فهمی از این عنصر ارزشمند اجتماعی نداشته و جهل ورزشی آنان اثرات مخرب و جامعه سوزی را به همراه دارد.

طی سال های اخیر با افزایش رکود فعالیت های ورزشی در دانشگاه ها، انقطاع چرخه انگیزه و همکاری میان دانشجویان و تیم های ورزشی پدیدار گشته است. این رکود در اثر فقدان لیگ های ورزشی پویا، جذاب و نیز ناتوانی در استفاده بهینه از دانشجویان ورزشکار، مربیان و مدیران در حال تحصیل در سیستم دانشگاهی کشور است.

علاوه بر نقش سلامت محوری، دانشگاه محل تمرین کارگروهی، تعامل، مشارکت و آماده سازی افراد برای حضور موثر در سطح جامعه است.

تشکیل گروه ها و حضور در تیم های ورزشی به روند اجتماعی شدن دانشجویان کمک کرده و موجب تقویت نقش اجتماعی آنان می‌شود.

اما شرایط موجود گواه آن است که دانشجویان به شکل سرمایه های سرگردان در فضای بی برنامگی دانشگاه ها معلق مانده اند. قشری که پس از دوران دانش آموختگی، تنها مدرکشان سرمایه آنها به شمار می آید و نه مهارت و تفکر خلاقشان. حال در گستره ای که می توان با ترکیب انرژی و خلاقیت به ورزش گرایی دانشجویان شتاب و قوت بخشید و در عین حال به ارتقای سطح سلامت جامعه یاری رساند، این مراکز مهم اجتماعی در حالت ایستا و منفعل مانده و فضای غبارآلود جامعه را تشدید می کنند.

انجماد و رخوت جریان ورزش در دانشگاه ها به افزایش گرایش دانشجویان به سمت تفریحات ناسالم دامن می‌زند و بس.

چه اتفاق شومی است که برای ثروت عمرانگر جامعه (دانشجوی جوان) برنامه و طرح های سلامت محور، ورزشی و فراغتی هدفمند نداشته و جز چند رویداد نمایشی اقدامی نمی شود.

در پس این ناتوانی، ظرفیت سازی ورزشی که محصولی برآمده از تعامل میان دانشگاه و نهاد ورزش است رخ نمی دهد و دانشگاه و محصولات آن به جامعه ورزش سرازیر نمی شوند.

بی شک توسعه هر جامعه و نهادهای آن با دانشگاه ها و مراکز علمی پیوند خورده است حال با گسست موجود میان این دو نهاد اجتماعی و تداوم این روند ناکارآمد، امیدی برای برون رفت از سلسله مشکلات و حل مسائل اساسی میدان ورزش نباید داشت.

* پژوهشگر حوزه ورزش

انتهای پیام /

کد خبر: 1045595

وب گردی

وب گردی