کیوان ملانوروزی، پژوهشگر ورزشی و استادیار دانشگاه آزاد در گفتوگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، با اشاره به بی تفاوتی نهادهای ورزشی کشور به پژوهشهای صورت گرفته گفت: پژوهشی که چند سال قبل برای کشور مالزی انجام دادم، مهمترین پژوهشم بود و بسیار متاسفم که در کشور خودم هیچ اهمیتی به این طرح داده نمی شود. خیلی تلخ است که ببینی علم و دانش تو به کشوری دیگر کمک می کند؛ اما نمیتواند به کشور خودت سودی برساند.
وی تاکید کرد: پژوهش فقط یک معنا دارد و بس. اینکه شما سوالی به ذهنتان می رسد و برای یافتن پاسخ آن همه جا را می گردید تا جوابی بیابید که نه فقط به سوال شخص شما که به رفع سوال آدم های دیگر هم کمک کند. هر سوالی که به ذهن شما می رسد یا هر تناقضی که در مسیر تحصیل یا زندگی شما رخ میدهد می تواند سوژه یک تحقیق باشد. اگر غیر از این باشد اثری در زندگی مردم ندارد. می توانیم روی موضوعاتی تحقیق کنیم که دردی از درد مردم و مشکلی از مشکلات حوزه تحصیلی مان برطرف نکند؛ اما نمی توانیم خود را یک پژوهشگر بنامیم.
مربی روانشناس تیم ملی بولینگ و بیلیارد افزود: چند سال قبل من در دانشگاه «یو.ان» مالزی درس میخواندم و پژوهشی انجام دادم که هم موضوع تز دکترای من بود و هم اینکه سفارش کمیته ملی المپیک مالزی به حساب می آمد. آنها برای دسته بندی کردن ورزشکاران خود از یک سری تست های فیزیکی و جسمانی استفاده می کردند که مشخص می کرد فرد نوجوانی که در تست ها شرکت کرده خصوصیات لازم برای موفقیت در کدام رشته را دارد. این گونه تست ها در اکثر کشورهای جهان مرسوم هستند اما آنچه من به این طرح اضافه کردم، تست روانشناسی بود. در حقیقت ما ابعاد روانی نوجوانان را در این طرح سنجیدیم تا ببینیم بنا بر روحیاتی که دارند باید در کدام نوع از رشته ها یا کدام رشته های خاص شرکت کنند.
رییس کمیته مهارتهای ذهنی در مرکز عالی پزشکی FIFA و AFC(ایفمارک) در ادامه گفت: تست های فیزیکی به تنهایی برای سنجش استعداد یک نوجوان یا نونهال کافی نیستند. مربیان مالزیایی گلایه داشتند که بسیاری از بازیکنان با استعدادی که در طول سال ها پرورش داده اند و روی آنها سرمایه گذاری ملی صورت گرفته، رشته ورزشی خود را رها کرده اند و حاصل تمام آن سرمایه گذاری ها به هدر رفته است. تست سنجش روانی ورزشکاران جوان اینجا به کار ارزیاب های ورزشی می آید؛ چرا که روحیات فرد را مشخص میکند و انتخاب مناسبتر و حتی پایدارتری برای او فراهم می آورد.
ملانوروزی تصریح کرد: ما این پژوهش را برای دانشگاه و در حقیقت برای کمیته ملی المپیک مالزی انجام دادیم. نهاد کمیته المپیک و دانشگاه با هم بی اندازه ارتباط تنگاتنگی داشتند و تمام سوالاتی که در طول مسیر برایشان پیش می آمد به عنوان یک موضوع برای تحقیق به دانشگاه سفارش می دادند. این هماهنگی همان حلقه گمشده ای است که در ایران ما را از پیشرفت باز می دارد. وقتی بین دانشگاه و نهادهای علمی، ورزشی، صنعتی و اقتصادی ارتباطی معنادار و دو طرفه وجود ندارد، به وضعیت امروز می رسیم که بسیاری از بهترین و مفیدترین تحقیق ها و پژوهش های صورت گرفته در کتابخانه ها خاک می خورند!
وی افزود: نکته ای که در مورد تحقیق و پژوهش باید مطرح شود این است که نباید از پژوهش های صورت گرفته در کشورهای دیگر کپی برداری کرد. هر طرحی که در جای دیگری صورت گرفته و شما قصد استفاده از آن را دارید، باید حتما بومی سازی شود. طرحی که من در مالزی ارائه دادم با آنچه برای ایران در ذهن دارم در بسیاری از جزئیات متفاوت هستند. متاسفانه در محافل علمی می بینم که دانشجویان و حتی برخی از استادان به دنبال کپیبرداری از بعضی طرح های خارجی هستند در حالی که هر طرح یا علمی که از خارج وارد کشور می شود باید مورد بومی سازی قرار بگیرد.
این روانشناس ورزشی در انتها تاکید کرد: این تحقیق از سال 94 در مالزی اجرایی شد و در تمام پایگاه های ورزشی آنجا استفاده می شود. شدت استقبال و نتایج کسب شده نیز به گونه ای بوده که مشابه این طرح در استرالیا توسط استاد مشاور خودم به کمیته ملی المپیک آن کشور پیشنهاد شده است. نکته تلخ اینجاست که این طرح در کشور خودم خاک می خورد. من همین طرح را به دوستان در کمیته المپیک معرفی کردم و منتظر بودم تا جلسه ای گذاشته شود تا این طرح را ارائه دهم اما خبری نشد. بسیار تلخ است که حس میکنم پژوهشگران ورزشی نقشی و سهمی در پیشبرد ورزش کشور ندارند.
انتهای پیام /