به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، هادی حبیبی استاد تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی با هشدار به بی توجهی مسئولان به وضعیت وخیم جسمی دانش آموزان و دانشجویان تاکید کرد: متاسفانه فقر حرکتی و فرار از ورزش در نسل های جدید مخصوصا دهه هفتادی ها به شدت به چشم می خورد که نگران کننده است. ورزش نه در مدارس مهم شمرده می شود و نه در دانشگاه ها و این موضوع بسیار تلخ است.
وی تاکید کرد: خطر حذف شدن تربیت بدنی از دروس عمومی دانشگاه ها، جدی است و به عنون یک استاد دانشگاه و مربی ورزشی با این کار مخالفم. در مدارس وضعیت به گونه ای است که دانش آموزان سر کلاس ورزش یا استادی ندارند و فقط با یک توپ بازی می کنند یا اینکه توسط مدیر و ناظم به کلاس های ریاضی و کامپیوتر یا املا فرستاده می شوند که تمرین کنند! مدرسان و معلمان بسیار خوبی در مدارس هستند که تلاش می کنند برای دانش آموزان وقت بگذارند اما کارشان عمومی و گسترده نیست و بیشتر شامل تلاش فردی آنها می شود.
حبیبی تاکید کرد: در دانشگاه ها هم واقعا درس تربیت بدنی را جدی نمی گیرند. یا امکانش را ندارند و یا استادهایش خیلی وقت نمی گذارند. خودم در دانشگاه خوارزمی بسیار روی کلاس تربیت بدنی وقت می گذارم چون واقعا همان دو ساعت در هفته ورزش را نباید از دانشجو دریغ کرد. حقیقت این است که ورزش در زندگی ما جایی ندارد. در سبد خانواده ما نیست. در تمام دنیا ورزش بخشی از سبد خانواده است یعنی همانطور که صبحانه یا ناهار و شام می خورند یا سرکار می روند یا تحصیل می کنند، به ورزش می پردازند. در ایران نسل جدید یعنی دهه های هفتاد، هشتاد و نود به شدت از ورزش گریزانند و در هر سه نسل می توانید آثار اضافه وزن و بی توجهی به ورزش های گروهی را ببینید.
سرمربی تیم کشتی آزاد دانشگاه آزاد تصریح کرد: نسل ها را باید با ورزش آشتی دهیم. به عنوان یک مدرس تربیت بدنی در دانشگاه این تجربه را دارم و می دانم ورزش می تواند برای همه جذاب باشد. حتی آنهایی که بدون انگیزه و صرفا برای پاس کردن واحد به کلاس ها آمده اند بعد از مدتی متوجه آن نشاط و شوری که در ورزش هست شده اند. یکی از راه هایی که برای جذاب تر کردن این واحد هست استفاده از بازی های بومی و محلی در کلاس است. معمولا از شهرستانی هایی که در کلاسم حضور دارند دعوت می کنم تا بازی های بومی خود را در کلاس اجرا کنند و هر کلاس را به یکی از این بازی های محلی اختصاص می دهم. حتی بی علاقه ترین دانشجویان نیز بعد از چندهفته در این سیستم جذب می شوند.
وی افزود: این یک فرصت است تا ما یک نفر یا یک کلاس را با ورزش آشتی دهیم تا سبک زندگی اش تغییر کند. واقعیت این است که ما نمی توانیم و نباید اجازه بدهیم تا این تنبلی و رخوتی که بر جامعه حاکم شده گسترش یابد. مردم زیاد کار می کنند اما ورزش نمی کنند و زود فرسوده می شوند. معضل برگ دیگری که در جامعه مخصوصا نسل های جوانترمی بینیم، اضافه وزن ترسناکی است که با خود بیماری هایی چون دیابت و فشارخون یا بیماری های قلبی عروقی را به همراه می آورد.
حبیبی تاکید کرد: دوسال قبل یک تحقیق دانشجویی در مورد مقایسه مدارس ایران و ژاپن با همکاری گروهی از دانشجویان در دو کشور برگزار شد که امید داشتیم یک افق خوبی را ایجاد کند. متاسفانه نتایج آنقدر تلخ و ترسناک بود که به گزارش هم اجازه انتشار ندادند و کسی آن را جدی نگرفت. مقایسه مدارس دخترانه ژاپن با ایران بسیار تلخ بود. در هر فاکتوری که حسابش را کنید از میزان سلامت تا وضعیت امید به زندگی و نشاط و موفقیت در درس ها حرفی برای گفتن نداشتیم.
وی در پایان گفت: شرایط به گونه ای است که میانگین قد آسیای شرقی سال هاست افزایش پیدا کرده و این دلیلی ندارد جز کار علمی و حساب شده روی تغذیه و ورزش مردم. در مدارس ژاپن روزی یک و نیم ساعت ورزش می کنند و بعد به درس می پردازند. این را قیاس کنید با همین زنگ ورزش دو ساعت در هفته که در حال حذفش هستیم. به مسئولان آموزشی کشور هشدار می دهم که به جای حذف ورزش به افزایش مدت آن فکر کنید.
پایان پیام/
