به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، در روزهای اخیر گزارش ها و مصاحبه هایی از استادان ورزشی حوزه تربیت بدنی در دانشگاه های مختلف منتشر کرده ایم که در آن، دیدگاه این افراد در مورد آسیب شناسی رشته تربیت بدنی دانشگاهی بیان شده است.
امروز نیز کامبیز مرادی عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد واحد تهران غرب به عنوان یک فیزیولوژیست ورزشی در این مورد با ما صحبت کرد که نظرات او را می خوانیم.
گذار تربیت‌بدنی از دوران طلایی
رشته تربیت بدنی رشته خاصی است به این دلیل که علاوه بر بعد جسمانی، بعد روحی و روانی افراد نیز در این رشته در نظر گرفته می شود. به نظر خیلی از مردم تربیت بدنی فقط مربوط به بعد جسمی است در حالی‌که بعد جسمی فقط بخشی از تربیت بدنی است و بعد فیزیولوژیکی بدن و روحی نیز باید در نظر گرفته شوند.
در بحث شیوه های آموزشی از گذشته طرح درس ها و سرفصل هایی وجود داشت که ارائه می شد و در بحث انتخاب استادان بین سال ها ۸۰ تا ۸۵ دوران طلایی بود؛ چرا که بهترین استادان برای رشته های مختلف انتخاب می شد. اگر بخواهیم یک سازمان، ارگان و یا سیستم را به صورت موفق ببینیم باید سیستم آموزشی قوی وجود داشته باشد.
در بحث آموزشی، دروس عمومی و تخصصی دانشگاه آزاد همواره سرفصل های مشخصی داشته و بنا به زیر ساخت ها، تجهیزات و امکانات متفاوت بوده است؛ اما متاسفانه به این دلیل که برخی دانشگاه ها از نظر تجهیزات و امکانات توان برگزاری کلاس های تئوری، تخصصی و عملی را ندارند مشکلاتی به‌وجود آورده‌اند.
ایرادهای اجرایی شیوه فعلی مدیریت ورزش
در بحث درس های عمومی ایرادهایی وجود دارد برای مثال برای درس های ۱ واحدی، نیم واحد تئوری و نیم واحد عملی در نظر گرفته می شود که دانشجویان را با مشکلات زیادی در این زمینه مواجه کرده است. سعی کرده ایم پیشنهادهایی در زمینه بهبود این شرایط داشته باشیم که آن را مطرح خواهیم کرد. به نظر بنده استادانی که برای دروس عمومی انتخاب می شوند، باید حتی بسیار متخصص‌تر و قوی‌تر از استادانی باشند که برای دروس تخصصی انتخاب می شوند. به این دلیل که آنها مبلغ ورزش و تربیت بدنی هستند و اگر نتوانند برای عموم شرایط تربیت بدنی و جایگاه ورزش را مشخص کنند، مسلما آسیب جدی در این بخش وارد می شود. دوم اینکه باید سرفصل ها را کمی تغییر دهیم و برای افرادی که رشته های مختلفی را انتخاب کرده اند سر فصل ها طوری باشد که این دو واحد تربیت بدنی انگیزه و جذابیت های زیادی داشته باشد. متاسفانه دانشجویان یا در زمان ترم اول که کاملا بی تجربه هستند و یا در ترم های آخر که بی انگیزه می باشند این دو واحد را انتخاب می کنند و در طرف مقابل استادان نیز بدون در نظر گرفتن جمع آوری اطلاعات از دانشجویان سریعا کارهای جسمانی را آغاز می کنند و همین امر باعث بی انگیزشی می شود.
بر این باورم که یک استاد با دانش و خلاقیت خود و جمع آوری و طبقه بندی اطلاعات می تواند جایگاه تربیت بدنی را ارتقا بخشد. در بحث دروس تخصصی نیز مشکلی که وجود دارد این است که استادان دروس غیر‌مرتبط را آموزش می دهند برای مثال فردی که رشته تخصصی اش کشتی است، والیبال تدریس می‌کند و باید این مسئله هر چه زودتر رفع شود.
حذف تست‌های آمادگی جسمانی ضربه سنگینی را وارد کرد
در گذشته دانشجویان پس از گذراندن کنکور و موفقیت در آن با تست های آمادگی جسمانی در ورودی به دانشگاه های آزاد رو به رو می شدند و این امر سطح کیفی دانشجویان را بالا برده بود؛ اما در سال های اخیر با حذف کنکور و تست های آمادگی جسمانی شاهد افت شدید کیفی دانشجویان دانشگاه های آزاد هستیم چرا که حالا این روزها بعضا افرادی که رشته بدون کنکوری برای آن ها وجود ندارد و هیچ اطلاعاتی از این رشته ندارند و به تربیت بدنی ورود می کنند.
بحث دوم اما که از نظر بنده مهم تر است بحث انتخاب استادان است. حالا که به مانند دانشگاه های خارج از کشور ورودی به دانشگاه آسان شده است باید خروج از دانشگاه نیز مثل همان دانشگاه ها سخت شود. در این راه استادان متخصص و با تجربه انتخاب شوند که متاسفانه این روزها شاهد هستیم که ارتباطات بیشتر از تخصص افراد کارآمدتر است و افرادی که ارتباطات بیشتری دارند و علم و دانش کمتری دارند، به این فضا راه یافته اند که این موضوع حتما باید بررسی شود. با توجه به این که حجم فارغ التحصیلان رشته تربیت بدنی رو به افزایش است و هر کدام هم در آرزوی استاد شدن در دانشگاه می باشند باید فیلترهای درست و مناسبی دراین زمینه وجود داشته باشد. نقد آخر هم ارزشیابی استادان است که به نظر بنده انجام نمی گیرد و اگر هم انجام بگیرد تاثیر آن چنانی نخواهد داشت.
مشکل تحقیقاتی دانشگاه های ما جدی است
نکته بعدی تحقیقات علمی است. تحقیقات علمی از نظر تعداد آماری تغییری نکرده؛ اما متاسفانه جامعه آماری از منظر انسانی به نمونه های حیوانی روی آورده است چرا که دانشجویان با این مقالات می توانند امتیازات پژوهشی بیشتری بگیرند. این در حالی است که اگر پژوهش ها روی نمونه های انسانی صورت بگیرد می تواند نتایج بهتری داشته باشد. مشکلی که این روزها با آن مواجه هستیم کمبود تحقیقات نیست بلکه میزان تحقیقات بیشتر هم شده است اما کاربردی نیست و وجهه کاربردی خود را از دست داده است.
واقعا امکان این طرح مسئله که بحث تامین ورزشی و تحقیقات ژنی روی نمونه های حیوانی همان نتایج مطلوب در نمونه های انسانی را بدهد، نیست. در دانشگاه ها هم حتی اگر دانشجویان بخواهند روی نمونه های انسانی کار کنند با کارشکنی های دانشگاه رو به رو می شوند و البته که تحقیقات روی نمونه های انسانی واقعا کار سختی است اما برای پیشرفت و کاربردی تر شدن تحقیقات نیاز است که این کار را انجام بدهیم.
نهادهای ورزشی با دانشگاه های ورزشی همسو نیستند
دلیل اینکه جامعه ورزشی ما نسبت به علم و دانش روز نمی تواند موفقیت زیادی داشته باشد؛ این است که در هر فدراسیون ورزشی، کمیته ملی المپیک و وزارتخانه ها، کمیته های آموزشی جداگانه وجود دارد که همسو نیستند. هر کدام از این کمیته ها و فدراسیون ها استادان مد نظر خود را دارند که بر اساس شایستگی و یا همان انتصابات انتخاب می شوند و درصد کمی از این استادان دانشگاهی هستند. معضل نیز همان بحث انتصابات است که در این مورد صحبت کردیم. به همین دلیل مدرسین دانشگاهی که دروس تئوری و عملی را در دانشگاه ها تدریس می کنند شاید مدرسین فدراسیون را قبول نداشته باشند و یا بالعکس. پیشنهاد این است که متولی ورزش و دانشگاه ها ارتباط خوبی را با یکدیگر برقرار کنند و به سبب آن بین کمیته های آموزش دانشگاه ها و فدراسیون ها ارتباط خوبی شکل گیرد و در نتیجه آن بتوان نیروهای متخصص و مجرب را در زمینه های تئوری و عملی علی الخصوص در بحث تربیت بدنی تربیت کنند.
به آینده خوش‌بین نیستم
با روند پیش رو و کمبود استادان مجرب بنده شخصا افق خوبی را برای رشته تربیت بدنی نمی بینم. یکی از این دلایل، بحث اسطوره‌سازی است. در بزرگی این استادان قطعا شکی نیست؛ اما باید بتوانیم افرادی مثل آنها را هم بسازیم. با تمام احترام به استادان بزرگ این رشته باید گفت یا شرایط طوری نیست که آن ها انطور که باید بتوانند کار کنند یا خیلی تمایلی به پرورش استادانی مثل خودشان ندارند. همه ما باید علم و دانش خود را انتقال دهیم و این رسالت ما است و باید توجه کنیم که داشتن متخصصین برای کشور الزامی است. متاسفانه در هر استان یک یا نهایتا دو استاد مجرب وجود دارد و مابقی در شرایطی بسیار پایین‌تر هستند.
وضعیت امروز تربیت بدنی نیاز به نقد دارد
از تمامی استادان خبره و باتجربه سپاسگزارم و خواهشی که دارم این است که این عزیزان دست افراد نخبه و کسانی که سوابق علمی و پژوهشی دارند را بگیرند و آن ها را آماده جذب حوزه آموزش کنند. یک استاد دانشگاه باید علاوه بر تخصص لازم تعهد رفتاری و اخلاقی نسبت به شغلش را هم حتما داشته باشد. متاسفانه شرایط خوب نیست و این صحبت ها نقد محسوب نمی شود؛ چرا که نقد زمانی کاربرد دارد که عزمی برای تغییر وجود داشته باشد. باید سمت و سوی کارها عوض شود و به جای بالابردن کمیت پژوهش های علمی ورزشی تا رسیدن به استاد تمامی، کاربرد آنها را در نظر گرفت. استاد‌تمام کسی است که بتواند در قلب دانشجویان قرار گیرد و نهایتا قادر باشد استاد تمام تربیت کند.
شیوه فعلی کارآمد نیست
تاثیر ورزش در سرزندگی دانشجویان بسیار مهم است. از لحاظ فیزیولوژیکی اگر قرار باشد بررسی کنیم متاسفانه دروس عمومی در هفته فقط یک جلسه و دروس تخصصی فقط دو جلسه در هفته برگزار می شوند. از لحاظ فیزیولوژیکی و تاثیر آن در سرزندگی افراد حداقل بایستی در هفته سه جلسه برگزار شود تا بتوان فاکتورهای امادگی جسمانی و سازگاری های فیزیولوژیکی را بهبود بخشند.
شاید از لحاظ فیزیولوژیکی دانشجویان آسیب پذیر باشند؛ چرا که یک جلسه در هفته به جای سازگاری التهاب ایجاد می کند. باید بسته های آموزشی را برای استادان و دانشجویان در نظر بگیریم تا شاهد بهبود اوضاع باشیم. امید داریم روزی تمام دانشجویان تربیت بدنی در سطح جامعه مفید باشند؛ چرا که ورزش به طور کلی بسیار مفید و حیاتی است.
انتهای پیام /
