سیدامین حسینی- ایسکانیوز/ فارغ از معدود مدیران لایق و کاربلد می توان مدیران فوتبال را به دو دسته تقسیم نمود، مدیران مدیر نما و مدیران نالایق. در مورد این که مدیران فوتبال باید خود فوتبالی باشند حرف بسیار است اما باید پذیرفت که اغلب مدیران ما برای کار از خلاقیت و نوآوری برخوردار نیستند و به سمت بدیهیات می روند. مدیران باید بدانند وقتی همه ساله تقویمی از سوی فدراسیون و هیات های استانی ابلاغ می شود و اتفاق خاصی در جهت ارتقا فوتبال رخ نمی دهد پس مشکل از بالا تا پایین وجود دارد و راس همه آن ها نبود مدیران کاربلد و لایق است. مجمع عمومی که باید بازوی قدرتمند فدراسیون و هیات های استانی باشد به دلیل این که اکثر اعضای آن با لابی به عضویت مجمع در آمده اند با همان لابی از مجمع حمایت می کنند و فدراسیون را در یک حصار غیر قابل نفوذ گرفتار می نمایند. حصاری که افراد آگاه، دانا، توانا و برنامه ریز نمی توانند خودشان را به مدیران فوتبال نزدیک کنند.
مدیرانی که خود را خادم و خدمتگذار معرفی می کنند اما تا بوی جدایی و عزل به مشامشان می رسد به هزار ترفند، دروغ و لابی متوسل می شوند تا میز ریاست از آن ها دور نشود و پس از ناامیدی سنگ اندازی و سنگ پرانی به سمت قطار فوتبال را آغاز می نمایند. در گذشته مدیران فوتبال توسط اداره تربیت بدنی انتخاب می شدند و اگر اشکالی دیده می شد این روسا تغییر می کردند ولی در حال حاضر با توجه به قوانین فیفا که دخالت دولت در امر فوتبال را ممنوع نموده است بهتر است بیش از این به موضوع نپردازیم!
در نهایت مشکل لاعلاج فوتبال ما مدیرانی هستند که سواد فوتبالی درست و حسابی ندارند اما برای باسوادهای فوتبال تصمیم گیری می کنند. آن هایی که عشق ریاست و بودن در فوتبال را دارند. مشکل آن هایی هستند که دو دستی به صندلی های شان چسبیده اند و برای بالا رفتن به راحتی آب خوردن زیر آب آدم های حسابی ورزش را می زنند. آن هایی که عاشق فوتبال نیستند بلکه عشق بودن در فوتبال را دارند.
قطعا اگر طرفدار فوتبال باشید می توانید مثال و چالش های دیگری برای حال بیمار آن داشته باشید که از جمله می توان به چالش های اجتماعی، نبود پیشکسوتان و کنار گذاشته شدن آن ها، حق پخش تلویزیونی و.. اشاره نمود. حالِ فوتبال ما کرونایی است.حال بدی که هیچ فکر درست و اصولی برای درمان آن وجود ندارد.در واقع مواجه شدن با این روزهای بد نتیجه نبود ساختار و فکر درست در سیستم مدیریتی فوتبال ایران بوده است.جریانی که با این روند روزهای سیاه تری برای فوتبال ما به ارمغان می آورد.
یادمان باشد فلسفه فوتبال ایجاد شور و نشاط در جامعه و انتقال انرژی به سکوها و تماشاگران است.
به امید روزی که کرونا نیز از فوتبال ما رخت بسته و ریه های این ورزش پرطرفدار به راحتی تنفس نماید.
