به گزارش گروه علم و فناوری ایسکانیوز، محققان نتایج مطالعه خود را در «Nature Geoscience» با عنوان «ترکیبات ایزوتوپ اکسیژن متمایز زمین و ماه» به اشتراک گذاشتند که ممکن است درک فعلی از شکل‌گیری ماه را به چالش بکشد.

«اریک کانو» محقق این طرح گفت: «داده ها حاکی از آن است که ترکیبات ایزوتوپ اکسیژن مجزا تیا(سیاره ای که سسال ها قبل به زمین برخورد کرد) و زمین به واسطه تأثیر ماه کاملاً یکسان نبوده و شواهدی نشان می دهد تیا می تواند از خورشید دورتر از زمین باشد.

کانو به همراه همکارانش برای دستیابی به یافته های خود، اندازه گیری‌های بسیار دقیق از ترکیب ایزوتوپی اکسیژن را روی طیف وسیعی از نمونه های ماه در مرکز دانشگاه نیو مکزیکو در مورد ایزوتوپ‌های پایدار (CSI) انجام دادند. نمونه ها شامل بازالت، آنورتوزیت، نوریت ها و شیشه آتشفشانی بودند.

آنها دریافتند که ترکیب ایزوتوپی اکسیژن بسته به نوع سنگ آزمایش شده متفاوت است. این ممکن است به دلیل میزان اختلاط بین مواد مذاب و بخار جو در ماه باشد. ایزوتوپ های اکسیژن از نمونه های گرفته شده از گوشته عمیق قمری با ایزوتوپ های اکسیژن از زمین متفاوت ترین بودند.

«Zach Sharp» یکی دیگر از محققان گفت: «این داده ها حاکی از آن است که پوشش عمیق قمری کمترین اختلاط را تجربه کرده است. بر اساس نتایج حاصل از تحلیل ایزوتوپیک، تیا منشأ دورتر از خورشید نسبت به زمین خواهد داشت و نشان می دهد که ترکیب ایزوتوپ اکسیژن مجزا تیا به واسطه همگن شدن در اثر تأثیر ضربه بزرگ کاملاً از بین نرفت.»

سیاره تیا (Theia planet)، یک سیاره فرضی در منظومه شمسی اولیه است، که حدود ۴٫۵ میلیارد سال پیش با زمین برخورد کرده‌ است. مطابق این نظریه تیا به اندازه مریخ و دارای قطر حدود ۶۱۰۲ کیلومتر بود. ادوارد یانگ از دانشگاه کالیفرنیا، بر اساس تجزیه و تحلیل سنگ‌های جمع‌آوری شده از ماه در مأموریت فضاپیماهای آپولو ۱۲، ۱۵ و ۱۷، می‌گوید که تیا با زمین برخورد کرده‌ است. در مقابل نظریه تأثیر زودگذر (glancing impact) بیان می‌کند که خرده‌های سیاره تیا ب یکدیگر پیوسته و ماه اولیه را تشکیل دادند. بعضی از دانشمندان معتقدند خرده سنگ‌هایی که در مدار زمین بودند در ابتدا دو قمر را تشکیل دادند، این دو قمر بعدها با همدیگر ادغام شده و ماه امروزی شکل گرفت.

انتهای پیام/