گروه دانشگاه ایسکانیوز: 《...و در این روزها کم نیستند معلمان عاشقی که در ساعت‌های قرنطینه به یاد بچه‌های محروم و معصوم کلاسشان گریستند و با هزینه شخصی جزوه‌های درسی آماده کردند تا درصورت کسب مجوزهای لازم با وسیله شخصی، در مناطق محروم دست تک تک دانش آموزان برسانند. فرهنگیانی که برای رفع نیاز و تهیه تلویزیون دانش آموزان حاشیه شهر همیشه از آبرو و داشته‌های خود مایه گذاشته.اند. وهمکارانی که از همان روزهای آغاز تعطیلی خودجوش و خود‌خواسته با هزینه شخصی کار را در فضای مجازی شروع کردند...》 این فرازی از یک یادداشت احساسی - تبلیغاتی برای واداشتن معلمان به ایثار و از خودگذشتگی است.

️در میان صاحبان همه مشاغل از جمله پزشکان، پرستاران، پلیس، آتش نشانان، افراد استثنایی، از خودگذشته و فداکار وجود دارد. پزشکانی هستند که در مناطق محروم مجانی بیماران را درمان می‌کنند؛ پلیس‌هایی که بدون سلاح جانیان را دستگیر می‌کنند؛ آتش‌نشان‌هایی که بدون تجهیزات به قلب آتش می‌زنند. در میان معلمان هم چنین استثناهایی وجود دارند. اما در هیچ شغلی عاشقی، فداکاری و انجام کارهای خارق العاده، قاعده کار نیست. شاید تعداد این افراد از یک درصد شاغلین نیز کمتر باشد. در جوامع مدرن اصل بر تقسیم کار بر اساس تخصص، سازماندهی، برنامه‌ریزی و تجهیز امکانات و انجام وظیفه طبق پروتکل‌های سازمانی است.

️اکثریت نزدیک به اتفاق افراد هر جامعه‌ای، در همه مشاغل، انسان‌های عادی و متوسط هستند. آدم‌های معمولی و متوسط در کار و زندگی دنبال نفع بیشتر و ضرر کمتر هستند. تنها قاعده اخلاقی این است که افراد از کارشان ندزدند ، تقلب نکنند و به دیگران ضرر نزنند. هرجا صحبت از قهرمانی است، یک جای مدیریت و برنامه‌ریزی می‌لنگد. ارتشی که فرماندهان و سربازان آن وظایف عادی خود را انجام نمی دهند، نیاز به آرش کمانگیر و رستم دستان دارد.

اگر کار تدریس آنلاین به قهرمانی و فداکاری معلمان واگذار شود، اولا درصد بسیارکمی حاضرند با هزینه شخصی از آن نوع فداکاری‌هایی که دربند اول این نوشته آمد، دست بزنند. ثانیا میدان برای تقلب و خودنمایی باز می‌شود و فرصت طلبان میدان را از دست فداکاران خارج می‌کنند. حالا فرض کنیم معلمان عاشق و فداکار درصد کوچکی از دانش‌آموزان را پوشش دهند، تکلیف بقیه دانش‌آموزان چه می شود؟ قبلا در دهه 60 داستان معلم عاشق، متعهد و مکتبی را تجربه کردیم و البته تجربه موفقی نبود. آنهایی که معلم را به مقام فرشتگان می‌رسانند، می‌خواهند ضعفها و کمبودها را مخصوصا در حوزه معیشتی معلمان بپوشانند و معلمان را بدهکار و شرمنده کنند.

تلفن همراه و محتویات آن ابزاری شخصی است و اغلب اولیا نمی‌خواهند که گوشی خود را در اختیار فرزند دانش آموزشان قرار دهند. عده‌ای از اولیا هم گوشی و اینترنت ندارند. این فقط حرف منتقدان نیست، حتی سخنگوی کمیته آموزشی مجلس حرف‌های مشابهی زده است. من از فداکاری همکارانی که با امکانات شخصی خود مشغول آموزش آنلاین هستند، قدردانی می‌کنم؛ اما آموزش آنلاین 14 میلیون دانش آموز را نمی‌شود صرفا بر اساس عاشقی و فداکاری افراد از خودگذشته پیش برد. این امر منجر به سقوط آموزش و پرورش می‌شود. من نگرانم که این همه تاکید بر فداکاری و از خودگذشتگی همکاران، ترفندی اداری برای منحرف کردن تقاضای اصولی همکاران از وزارتخانه برای تهیه امکانات و لوازم ضروری آموزش آنلاین باشد.

اگر قرار است در شرایط بحرانی کارها را بر اساس عشق و ایمان و فداکاری معلمان پیش ببریم، پس نقش برنامه‌ریزی و پشتیبانی ستاد وزارتخانه و ادارات کل چه می‌شود؟ من تعجب می‌کنم دوستانی که مرتبا بر عاشقی و از خودگذشتگی معلمان تکیه می‌کنند، چرا هیچ انتقادی به انفعال و سردرگمی وزارتخانه و ادارات کل نمی‌کنند؟ چرا هر وقت بحث به فداکاری، عشق و از خودگذشتگی می‌رسد، همه توجهات متوجه معلمان می شود، اما هر وقت بحث افزایش50 درصدی حقوق است معلمان فراموش می‌شوند؟ حداقل انتظار این است که دوستان عزیزی که از معلمان طلب ایثار و عشق و فداکاری می‌کنند، کمی تا قسمتی هم به مسئولیت وزیر و مدیران ارشد و میانی آموزش و پرورش که از مواهب چندبرابری برخوردارند، بپردازند. معلمان از مدیران و مسئولان وزارتخانه انتظار عاشقی و فداکاری و ایثار ندارند. انتظار این است که در زمینه کرونا و آموزش آنلاین مسئولیت خود را بپذیرند و معلمان را به عنوان متهم ردیف اول معرفی نکنند.

*کارشناس مسائل آموزش و پرورش

انتهای پیام/