باشگاه خبرنگاران دانشجویی (ایسکانیوز) - امیر کریمی: بعد از دربی نیمه نهایی جام حذفی، استقلال یکی دو روز هفته را به جریان استعفای مجیدی پرداخت. سپس این مربی جوان، با پادرمیانی و ریش سفیدی، به اردوی تیم بازگشت. استقلال با دست پخت مدیرعامل و سرمربی، پا به فینال گذاشت و نتیجه آن چیزی نبود بجز از دست رفتن جام حذفی!
اما جدا از قهرمانی در جام حذفی، استقلال و مجیدی می توانستند از این فرصت برای مباحثی فراتر از لیگ داخلی استفاده کنند و در بهترین شرایط و با بهترین قوا و انرژی در این چند سال اخیر، به استقبال مسابقات آسیایی بروند.

برنده دربی اگر بر حاشیه های درون تیمی اش غلبه می کرد، به راحتی می توانست فینال حذفی را هم از آن خود کند و سپس با توان، روحیه و انگیزه بالا و همچنین با سازماندهی و مدیریت تیمی مناسب، می توانست به جنگ حریفان آسیایی برود. حتی می توان گفت به دلیل فشرده بودن مسابقات، استقلال یکی از بهترین شانس های کسب قهرمانی در رقابت های آسیایی را در پیش رو داشت.
ورود به بحث مدیریت و جذب استراماچونی درست به اندازه پرداختن به رفتار و کنش مجیدی که ای کاش تنها برای یک بار هم که شده آستانه تحملش را بالا می برد و با سعه صدر بیشتری به استقبال مشکلات می رفت، ملال آور است. مجیدی جوان باید به این نکته توجه بیشتری می کرد که او عملا نماینده هواداران استقلال روی نیمکت است و هواداران استقلال به او امید زیادی بسته بودند. اگر او در محاسباتش عجله نمی کرد، قطعا الان بیش از پیش محبوب قلب های آبی بود. علاوه بر این، هم اکنون در کسوت مربیگری هم، بیشتر به او پرداخته می شد و چه بسا روزهای به مراتب بهتری برای او رقم می خورد. چرا که به هر حال او مربی برنده دربی حساس و سرنوشت ساز جام حذفی شده بود و اگر در ادامه و تنها پس از یک هفته، موفقیت دیگری را با کسب جام قهرمانی به دست می آورد، نور علی نور می شد و حتی پایه های حضورش در نیمکت استقلال محکم می شد. دیگر در آن شرایط چه کسی جرئت دست زدن به نیمکت استقلال را داشت؟ حداقل در مرحله اول افکار عمومی به سادگی اجازه چنین حرکتی را به هیچ مدیری نمی داد و شاید هیچ مدیری هم دست به چنین ریسکی نمی زد.

فرصت هایی که از دست رفت

تنها لطمه دوقطبی سعادتمند و مجیدی به استقلال و هوادارانش، از دست دادن جام حذفی نبود بلکه از دست رفتن زمان، هم در مسائل فنی و جذب مربی جدید و هم در کسب آمادگی برای مسابقات مهم آسیایی، آسیب دیگری بود که به این تیم وارد شد.
هیئت مدیره استقلال در بحث جذب مربی جدید، آنقدر درگیر انتقال استراماچونی به ایران بود که دیگر برای جذب مربیان وطنی فرصتی برای این تیم باقی نماند.
قلعه نوعی که به سیرجان رفت، منصوریان هم که راهی تبریز شد. فکری نیز که علی رغم قرارداد با نساجی، می توانست در بازی های آسیایی کمک حال آبی ها باشد که البته فرصتش از دست رفت. از مربیان دیگر هم که نمی شود به عنوان نامزد هدایت نیمکت آبی ها نام برد. چرا که هم از نظر فنی و هم از حیث کاریزماتیک، گزینه معقول دیگری در اطراف آبی ها وجود ندارد. پس شاید در این شرایط ادامه دادن با مجید نامجو مطلق، منطقی ترین انتخاب هیئت مدیره استقلال بود.

تعویق بازی به سود یا ضرر استقلال؟

این موضوع که استقلال برای بازیابی خود بعد از فینال حذفی احتیاج به زمان داشت، کاملا منطقی است. در همین راستا انصراف الوحده به دلیل بحث کرونا و حذف از جدول گروهی، می تواند به نوعی به سود استقلال باشد. بدین ترتیب آن ها زمان بیشتری در اختیار دارند تا بتوانند با تفکرات مربی جدید و شاید موقت خود بیشتر آشنا شوند. اما نکته مهم و آزاردهنده که شاید به ضرر نماینده ایران باشد، فاصله بازی های رسمی این تیم است که می تواند تیم و بازیکنان را از شرایط مسابقه به نوعی خارج کند. هرچند انجام بازی های تدارکاتی تا حدودی می تواند جبران کننده این موضوع باشد. اما شرایط بازی رسمی آن هم در سطح آسیا کاملا متفاوت از بازی های تشریفاتی است. بخصوص اگر تیم، بازیکنان جدیدی را هم به استخدام در آورده باشد.

نامجومطلق ادامه دهنده تفکرات مجیدی؟

برای نامجو مطلق بهتر و منطقی تر آن است که در این فرصت زمانی کم، ادامه دهنده تفکرات مجیدی در میدان باشد. چرا که خود او نیز، در کادر فنی بوده و با این تفکرات آشناست. اما اگر بخواهد نگاه و تفکرات متفاوت و جدیدی را به بدنه تیم وارد کند، شرایط برای استقلال بیش از پیش سخت خواهد شد. 
حالا در این شرایط که استقلال نیاز مبرمی به شکست الشرطه و سه امتیاز بازی دارد، توجه به این مباحث و نکات بسیار ریز اما تاثیرگزار، می تواند برای آنها بسیار کارگشا باشد.