وحید غلامی عضو هیئت علمی برتر ارتباط با صنعت در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز درباره اصلی‌ترین مشکلات پژوهشگران برای برقراری ارتباط صنعت، اظهار کرد: برخی مدیران صنایع از نظر علمی، تراز اول نیستند. چرا که مسئولیت گرفتن در سیستم ادارات نیازمند داشتن توانایی علمی ویژه‌ای نیست. به همین دلیل، افرادی که تصمیم‌گیرنده هستند، نگاه علمی و دقیقی به دانشگاه ندارند.
بیشتر بخوانید:
صدرا در ایستگاه علوم و تحقیقات/ برای ارتباط با دانشجویان آمده‌ایم
وی افزود: مسئولان تصوری از دانشگاه دارند که مانع انجام کارها می‌شود و دانشگاه را مانند کارخانه می‌بینند. برای مثال مسئولی در جهاد کشاورزی به ما گفت که برای کشاورزی به دستگاه وجین‌کن نیاز داریم. این دستگاه وارداتی است و از دانشگاه درخواست داریم، آن را بسازد. در حالیکه کشاورزی در ایران با مشکلاتی در زمینه تامین آب، برق و سوخت مواجه است. این موارد بر قیمت تمام شده کشاورزی تاثیرگذار هستند.
مسئولان می‌خواهند راه ۱۰۰ ساله را یک شبه بروند
عضو هیئت علمی دانشگاه گیلان تصریح کرد: تلاش برای برقراری ارتباط بین دانشگاه و صنعت در ایران به حدود ۳۰ سال پیش برمی‌گردد. به همین دلیل، ایران در ارتباط با صنعت نسبت به سایر کشورهای دنیا که پیشینه ۱۰۰ ساله دارند، عقب است. مسئولان برای جبران این عقب‌ماندگی می‌خواهند راه صد ساله را یک‌شبه بروند. ساختن تجهیزاتی مانند کمپرسور یا توربین باد نیازمند تیمی کاری با بودجه اختصاصی است.
غلامی خاطرنشان کرد: دانشگاه‌ها با کمبود بودجه در زمینه‌های مختلف مانند تامین غذای دانشجو، سرویس ایاب و ذهاب و پرداخت حق‌الزحمه کارکنان مواجه هستند. امکانات آزمایشی و پژوهشی دانشگاه‌ها هم در سطح پایینی قرار دارند. این مشکلات فعالیت در زمینه ارتباط دانشگاه و صنعت را سخت کرده است. بسیاری از صنایع بزرگ مانند آن‌هایی که تیم فوتبال دارند، در حوزه ورزش فعال هستند. این صنایع هزینه‌های هنگفتی را صرف ورزش می‌کنند، چون از این طریق می‌توانند معافیت مالیاتی داشته باشند.
عضو هیئت علمی برتر ارتباط با صنعت تاکید کرد: صنایع با راه‌اندازی تیم‌های ورزشی هم مالیات کمتری می‌دهند، هم فرصتی برای تبلیغ خود دارند. صنایع و سازمان‌ها در ایران اگر با دانشگاه‌ها همکاری کنند، یا تسهیلاتی در زمینه معافیت مالیاتی نخواهند داشت یا اگر وجود داشته باشد، اعمال نمی‌شود. به عبارت دیگر، ماده قانونی برای معافیت مالیاتی صنایع در همکاری با دانشگاه وجود دارد؛ اما محقق نمی‌شود. صنایع می‌گویند درست است که این بند قانونی وجود دارد؛ اما سرممیز مالیاتی که آخر سال حساب مالیاتی ما را محاسبه می‌کند، این تخفیف را لحاظ نمی‌کند.
وی گفت: متاسفانه از ابزارهای قانونی که برای تقویت ارتباط دانشگاه و صنایع وجود دارد، به درستی استفاده نمی‌شود. صنایع باید برای همکاری با دانشگاه انگیزه داشته باشند. به همین دلیل، این همکاری باید برای صنایع سودمند باشد. مشکل ارتباط دانشگاه و صنعت در ایران این است که صنعت به سراغ دانشگاه نمی‌آید. پژوهشگر مجبور است با صنایع ارتباط بگیرد و ایده‌های خود را ارائه دهد. پیشنهاد من این است که سازمان‌ها بودجه پژوهشی خود را در یک زمینه متمرکز کنند، به جای این که بودجه را بین چند پروژه تقسیم کنند.
انتهای پیام/
نظر شما