این کانکس ها در محوطه درمانگاه شهید عراقی تعبیه شده است کلا پنج اتاقک ایجاد شده که البته پاسخ گوی نیازهای کودکان یک کوره است و چه بهتر که برای کوره های دیگر هم این اتفاق بیافتد .
در بازدید از کانکس ها خانم محمد حسنی, مدیر انجمن, توضیحاتی را به دانشور داد و گفت: کانکس ها تقسیم بندی شده اند گروهی برای آموزش و برکزاری کلاس ها و یکی از کانکس ها برای بازی بچه ها که به تعدادی اسباب بازی نیز مجهز است .
او افزود: با این کار می خواهد به این کودکان فرصت بازی کردن بدهد چرا که معمولا این بچه ها کودکی کردن را نیاموخته اند .
دانشور با یکی از دانش آموزان گفت و گو کرد و از او پرسید که چند ساعت در روز کار می کنید؛ پسرک که جثه ریز و صورت نحیف و لاغری داشت پاسخ داد : ما در تمام شبانه روز کار می کنیم و هیچ وقت استراحتی نداریم. الان چند هفته ای است که بعضی از ارباب ها به ما اجازه می دهند یک ساعت آخر هفته این جا بیاییم و سر کلاس بنشینیم .
آن طور که مسوولین می گفتند 64 درصد از کودکان این منطقه از مهاجر های افغان و ما بقی ایرانی هستند که به طور معمول از تربت حیدریه و خارک به این منطقه آمده و ساکن شده اند .
فاطمه دانشور بسیار مایل بود که بار دیگر مناطق زندگی این کودکان را ببیند و به خبرنگاران نشان دهد چرا که معتقد بود باید مسولان را به فکر انداخت او میگفت : ما قانون منع کار کودک را داریم چرا با این وجود وزیر کار برای بازرسی و جلوگیری از این نوع بیگاری کشیدن از این بچه ها هیچ اقدامی نمی کند .
به همراه فاطمه دانشور به سمت یکی از کوره ها حرکت کردیم. در مسیر اعضای انجمن از ساکنان این مناطق برای خبرنگاران می گفتند. خانواده ها و کودکان بی سرپرستی که اگر کار نکنند از گرسنگی می میرند. و یا پدری که دختر 11 ساله خود را زندانی کرده بود. یا جانباز افغانی که بعد از مجروحیت در جنگ تحمیلی تمام خانواده اش او را ترک کردند و او در حال حاضر به تنهایی و به سختی گذران زندگی می کند .
با بچه ها گفتگو کردیم؛ از آنها در باره آرزوهایشان پرسیدیم همه بعد از مکث کوتاهی گفتند آرزویی نداریم .
ماشین ها را پارک کردیم از اینجا به بعد باید پیاده می رفتیم و مسیر ماشین رو وجود نداشت . آلودگی هوا در این مناطق شدید تر است هر چه به محل زندگی و سکونت این افراد نزدیک تر می شدیم بوی تعفن بیشتر می شد . محلی ها می گفتند اینجا عده ای قاچاقچی تریاک قاچاق می کنند و این باعث شده است که خیلی از فرزندان ما هم به این مواد مبتلا شدند و این بوی تریاک است که شما اسنشمام میکنید. وضع بهداشتی بسیار بد بود یک حمام برای استحمام عده ای زیاد از این خانواده ها بود و برای آن هم لوله کشی آب وجود نداشت و باید با آتش آب گرم کرده و استفاده می کردند .
حال همه بد بود از این همه بی اخلاقی که از سمت صاحبان مشاغل به این خانواده ها اعمال می شود؛ تا اینجا که برخی از این به اصطلاح اربابان حتی برای اتاقک های کاهگلی 9 و 6 متری از این خانواده ها کرایه می گیرند .
به اتاقک ها سر زدیم خبری از تلویزیون و اجاق گاز ویخچال نیست . خبری از رفاه و بهداشت نیست .
به منطقه درمانگاه شهید عراقی برگشتیم و تنها قولی که توانستیم از مهندس عطایی، قائم مقام شهرداری منطقه 20 بگیریم این بود که فضای کانکس ها را از این بی روحی در بیاورد و تبدیل به زمین بازی برای بچه ها کنند.
در همین حال و اوضاع بودیم که دانشور که دختر کوچک خود را همراهش آورده بود خم شد و دختر خود را با یکی از این کودکان به آغوش کشید و گفت: هر دو دختران من هستند و من امروز دخترم را آوردم که بگویم باید به بچه ها آموزش بدهیم. بچه های ما باید قدر داشته هایشان را بدانند و بابت نداشته هایشان بدرفتاری نکنند. ما باید به آ نها یادآوری کنیم که با دوستان خود که شرایط مناسبی ندارند, مهربان باشند .
دغدغه ای که در تمام مدت دانشور از آن دم می زد سوء تغذیه ی این کودکان بود. چرا که در عین حال که بچه ها کار می کنند چون پولی که بدست می آورند مال خود آن ها نیست نمی تواند غذای مناسبی تهیه کنند. به همین خاطر توجه به تغذیه آن ها و کمک به این کودکان از لحاظ تغذیه ای باید جزو الویت های ما باشد. او همچنین از مردمی که روزانه در شهر در تردد هستند خواست: شیر پاکتی، کیک بسته بندی شده و میوه های شسته شده را در داخل خودرو داشته باشند و هر جا در سطح شهر بچه ای را دیدید به جای کمک مالی که مطمعنا از آن ها گرفته می شود, به تغذیه آن ها کمک کنند.
در ابتدای حضور از بچه ها خواسته شده بود که نقاشی بکشند. در انتها وقتی به سراغ نقاشی های آن ها رفتیم با صحنه های عجیبی مواجه شدیم. دانشور در این باره گفت : این کودکان وضع بسیار نامناسبی از لحاظ ارتباط بین فردی دارند. در نقاشی این بچه ها خورشید عصبانی است. دخترکان گریه می کند و آدم ها دهان ندارند.
