به گزارش ایسکانیوز و به نقل از ایسنا، پل «محمدحسن‌خان» در شهر تاریخی بابل و در محور تاریخی میدان «شیر و خورشید سرخ» این روزها به تخریب نزدیک می‌شود تا براساس پیش‌بینی‌های شهرداری بابل، بتواند پروژه احداث و بهره‌برداری از سومین پل قرار گرفته در این منطقه تاریخی را با تخریب خانه‌ تاریخی «سلمان» به سرانجام برساند.

پل تاریخی «محمد حسن خان» که 22 اردیبهشت 1356 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، سرنوشت‌اش با خانه‌ تاریخی «سلمان» گره خورده؛‌ چون طبق آنچه طراحی کرده‌اند، نخست این پل باید سنگینی ماشین‌های زیادی را تحمل و احتمالا قدری تخریب شود تا دل میراث فرهنگی نرم شده و با صدور مجوز تخریب یک خانه‌ تاریخی، این پل از فشارها نجات یابد.

به گفته‌ علیرضا صادقی امیری، دبیر انجمن جوانان سپید پارس در استان مازندران، نخستین قدم برای این اقدام برداشته شد و پنج‌شنبه گذشته، 12 متر از دیواره‌ پل «محمدحسن خان» با هجوم ماشین‌های سنگین فروریخت.

تخریب‌ها عامدانه است

او درباره‌ روند آرام و رو به تخریب این دو بنای تاریخی گفت: شهرداری بابل به بهانه نجات‌بخشی و بدون استعلام از میراث فرهنگی در ضلع جنوبی پل «محمدحسن خان» یک پل سوم را در دست احداث دارد که با راه‌اندازی آن و برای عبور ماشین‌هایی که قرار است از روی آن عبور کنند، باید خانه‌ تاریخی «سلمان» که اواخر قاجار به عنوان تجارتخانه‌ روس ساخته شد تخریب و به جای آن خیابانی آسفالت شود تا ماشین‌ها امکان عبور داشته باشند.

او با تأکید بر اینکه شهرداری بابل در تلاش برای خروج از ثبت این خانه‌ تاریخی است گفت: به همین دلیل شهرداری اکنون به صورت عامدانه فشار ترافیکی منطقه را روی پل تاریخی «محمد حسن‌خان» قرار داده تا میراث فرهنگی اجازه تخریب خانه‌ «سلمان» را بدهد. به دنبال این اتفاقات بعدازظهر پنجشنبه گذشته (9 مهر) یکی از تریلی‌های سنگینی که وزن بسیار سنگینی نیز داشت به بخش سمت راست پل «محمد حسن خان» برخورد و حدود 12 متر از دیواره‌ این پل به طول کامل فرو ریخت.

به گزینه‌های دیگر فکر نمی‌کنند تا پول ندهند

او با تأکید بر اینکه همه‌ خطر متوجه دیواره‌ پل نیست، گفت: بدنه‌های پل پس از گذشت 200 سال از عمرشان، ترک‌های عمیقی پیدا کرده‌اند که متأسفانه نه میراث فرهنگی و نه شهرداری گوش‌شان برای مرمت و نجات این بنای تاریخی بدهکار است.

این در حالی است که برای عبور ماشین‌هایی که در آینده قرار است از روی سومین پل در این محدوده عبور کنند، می‌توان گزینه دیگری یعنی خرید خانه‌های اطراف مسیر و دادن یک انحراف ملایم از کنار خانه «سلمان» را پیش‌بینی کرد، اما برای پول ندادن به آن‌ها فکر نمی‌کنند

صادقی امیری همچنین احداث جاده ساحلی از زیر پل «محمد حسن‌خان» را یکی دیگر از مشکلاتی دانست که باعث شده این بنای تاریخی با خطر تخریب مواجه شود و گفت: از زمان افتتاح این جاده ساحلی قرار بود‌ فقط مسیری برای دوچرخه و پیاده‌رو باشد، اما از همان روز متوجه شدیم اجازه عبور ماشین‌های سنگین را نیز می‌دهند. در همان زمان یک ماشین سنگین با عبور از زیر یکی از طاقی‌های پل، بخشی از آن را تخریب کرد.

این دوستدار میراث فرهنگی استان مازندران با تأکید بر اینکه شهرداری بابل این پل را به عنوان نماد فرهنگی شهرداری در نظر گرفته و حتی از آن استفاده‌های تبلیغاتی می‌برد، گفت: متأسفانه زیر پل را نیز بسته‌اند و آن را به مکانی برای دپوی زباله‌ها و تخلیه‌ مردار‌ تبدیل کرده‌اند.

به اعتقاد صادقی امیری، ‌این در حالی است که این منطقه به راحتی می‌تواند به یک منطقه نمونه گردشگری تبدیل شود و یکی از مراکز مهم گردشگری باشد، چون پل «محمد حسن خان» قالب گرفته از «پل خواجو» در اصفهان است و درست مانند همان پل می‌تواند ظرفیت پذیرش گردشگر را داشته باشد.

پل «محمدحسن‌خان» پلی قدیمی در دو کیلومتری شهر بابل است که از روی رودخانه بابلرود در شهر بابل می‌گذرد. این پل متعلق به دوره‌ زندیه است که به جای پل قدیمی‌تری ساخته شده‌ است.

در اوایل حکمرانی کریم‌خان زند، به سال ۱۱۴۶، محمدحسن‌خان قاجار جد آغامحمدخان قاجار، که شهر بارفروش (شهر بابل فعلی) و سایر نقاط مازندران را تصرف کرده و در جنگ بر کریم‌خان زند پیروز شده‌بود به پاس قدردانی از مردم بابل، با صرف هزینه ۱۲ هزار تومان روی رودخانه بابل پل بزرگی احداث کرد که تا امروز باقی مانده و به پل محمدحسن‌خان معروف است. این پل دارای هفت چشمه (طاق) اصلی و دو چشمه فرعی است . آن تا سال ۱۳۴۳ ارتباط بابل و آمل از طریق همین پل ممکن بود تا اینکه از مدتی پیش راه جدیدی که از سوی غرب شهر آغاز می‌شد ساخته شد، اما با این که سالیان زیادی از قدمت این پل می‌گذرد کماکان پابر جاست و ماشین‌های سنگین از آن عبور می‌کنند.

پل پیش از این یک‌بار توسط رضاشاه پهلوی مرمت شده بود. از موارد شاخص این پل معماری صفوی بنا و استفاده از سفیده تخم‌مرغ (البته به گفته برخی زرده تخم‌مرغ و ساروج) در ساخت آن است. این اثر در ۲۲ اردیبهشت ۱۳۵۶ با شماره‌ ثبت ۱۴۱۴ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌ است.

۲۰۱۰۷