علی ملاقلی پور در گفتگو با خبرنگار سینمایی ایسکانیوز، درباره اینکه چرا دیگر فیلم های جنگی مانند «دیده بان» ساخته نمی شود گفت: اصل ماجرا این است که کارنامه فیلمسازانی مانند ابراهیم حاتمی کیا و رسول ملاقلی پور مشخص است، موفق ترین فیلم های رسول ملاقلی پور، فیلم هایی است که پیرامون جنگ و یا خود جنگ است چون آن فضا را به شدت می شناخت، 8 سال در آن فضا جوانی اش گذشته است، در آن سال ها دوستانش را از دست داده و خودش زخمی شده است. اما چرا دیگر فیلمسازی مثل رسول ملاقلی پور و یا ابراهیم حاتمی کیا در ژانر جنگ نداریم؟ چرا فیلمی مانند «دیده بان» دیگر ساخته نمی شود؟ چون فیلمسازهای این نسل به جنگ باور ندارند.

او ادامه داد: بعد از «قندون جهیزیه» تا حالا سه فیلمنامه جنگی برای ساخت به من پیشنهاد شده است منتها گفته ام من فیلم جنگی نمی سازم چون جای جنگ دیگر در سینما نیست، چون دیگر کسی بلیت سینما را نمی خرد تا فیلم جنگی ببیند، من نمی گویم که جنگ را در هنر باید فراموش کرد، اما در سینما دیگر نمی توان به آن پرداخت شاید در این دوره جایگاه جنگ در ادبیات باشد.
ملاقلی پور با اشاره به اهمیت شناخت فیلمساز از موضوعی که درموردش فیلم می سازد گفت: فیلمسازهایی مثل پدرم تا جایی در سینما موفق بودند که شناخت داشتند، در سینمای جنگ موفق بودند چون جنگ را می شناختند اما در حوزه سینما اجتماعی موفق نبودند، مثلا فیلمی مثل «به رنگ ارغوان» ساخته ابراهیم حاتمی کیا فیلمی است که با عدم شناخت ساخته شده است،در فضایی که در آن فیلم ساخته شده حیات وجود ندارد، به نظرم شناخت حاتمی کیا در فضایی که ساخته حیات ندارد؛ یا مثلا فیلم «نسل سوخته» ساخته رسول ملاقلی پور را وقتی تماشا می کنی احساس می کنی در آن خلاهایی وجود دارد و تماشاچی در جاهایی ارتباطش با فیلم قطع می شود، چون ملاقلی پور سیاسی نبوده اما فیلم شبه سیاسی ساخته است. این خطاهایی که گفتم در این فیلم ها در مفهوم است نه در فرم به این دلیل که فیلمساز به شکل عمیقی از فیلمی که ساخته آگاهی نداشته است .
کارگردان «قندون جهیزیه» ادامه داد: من اگر زمانی بخواهم فیلم سیاسی بسازم اول از همه باید تماشاچی را بشناسم و ببینم که آیا مردم فیلم سیاسی می پسندند یا نه و بعد اگر به این نتیجه رسیدم که دوست دارند باید با افراد سیاسی مدتی زندگی کنم و بعد فیلم سیاسی آن هم با تحقیقات فراوان بسازم، آن زمان شاید بتوان به فیلم ساخته شده، سیاسی گفت.
او درباره نیاز جامعه به فیلم های جنگی گفت: مگر می شود بدون درک و شناخت فضای جنگی فیلم جنگی ساخت، هر چند که الان فیلم جنگی نیاز جامعه نیست نه اینکه نباید ساخته شود اما جایگاهش سینما نیست و در واقع دغدغه اول مردم نیست.
ملاقلی پور درمورد اهمیت مطالعه برای افزایش شناخت یک فیلمساز تاکید کرد: مهم ترین مساله برای یک فیلمسازجهت رسیدن به شناخت، بحث مطالعه است؛ من این را بارها گفته ام و دوستان پدرم هم ناراحت شده اند، رسول ملاقلی پور کم مطالعه می کرد و این موضوع پاشنه آشیل بسیاری از فیلمسازان ایران است. گاهی درمورد گروه های سیاسی بحث می شود بسیاری از فیلمساران اطلاعی ندارند ، راجع به فلاسفه صحبت می شود بعضی از کارگردانان چیزی نمی دانند؛ همین است که خروجی سینما می شود تعداد زیادی فیلم که حرفی برای گفتن ندارد .
علی ملاقلی پور با اشاره به احساس اشتباه عده ای درباره اهمیت فیلم های جنگی گفت: احساس غلطی که وجود دارد این است که عده ای معتقدند که فیلم جنگی ساخته شود تا اگر زمانی جنگ شد مردم برای جنگ آمادگی داشته باشند و این اشتباه است، چرا؟! چون روزی که در این کشور جنگ اتفاق افتاد یک فریم فیلم جنگی ساخته نشده بود اما در آن دوران در ایران فرهنگ فداکاری وجود داشت.
503502