فرامرز روشنایی در گفتگو با خبرنگار سینمایی ایسکانیوز، درباره چگونگی شروع فعالیت روابط عمومی سینما گرفت:من در سال 1372 با فیلم" سارا" داریوش مهرجویی وارد عرصه ی بازیگری شدم اما در سال 1375 با فیلم "معجزه خنده" یداله صمدی روابط عمومی را وارد سینما کردم.اتفاقی‌ که افتاد این بود که در آن سال ها من در هفته نامه ی سینما در بخش خبر همکاری می‌کردم و طبیعتاً بخاطر همکاری هایی که در مجله فیلم داشتم با تمام اهالی سینما آشنا بودم و اهالی سینما هم من را می شناختند.به خاطر دارم که تا قبل از "معجزه خنده" در هیچ فیلمی عنوانی به اسم روابط عمومی وجود نداشت.

روشنایی درباره نحوه شکل گیری مسئولیت روابط عمومی در سینما ادامه داد: در سال های دهه هفتاد که برنامه «ساعت خوش» با استقبال فراوانی مواجه شده بو و در نتیجه بازیگران آن بسیار محبوب شده بودند، چهره‌های جدیدی بودند و آنچنان محبوب شده بودند که تمام روزنامه‌ها و خبرگزاری ها به این مساله می پرداختند تا جایی‌ که نشریات زرد هم از این محبوبیت استفاده یا سؤ استفاده می کردند.از آنجایی که آقای یداله صمدی می‌خواستند از بچه های "ساعت خوش" استفاده کنند و همچنین قصه فیلم "معجزه خنده "در دیوانه خانه می‌گذشت، ترس آقای صمدی این بود که این فیلم دچار حاشیه شود.برای مثال نشریات زرد تیتر بزنند که:«"رادش" دیوانه شد» و یا «"مهران غفوریان" در دیوانه خانه» و غیره. برای جلوگیری از این حواشی آقای صمدی به دلیل اطمینانی که به من داشتند و شناختی‌ که من از مطبوعات داشتم به من گفتند که می‌خواهم مسئولیت رسانه‌ای فیلم با تو باشد.تا آن موقع نشریات برای گرفتن اطلاعات از فیلم یا به کارگردان زنگ می‌زدند یا به تهیه کنند یا مدیر تولید یا هرکسی که در دسترس بود.مرجع مستقلی برای این کار نبود.در حقیقت حرفه ی روابط عمومی در سینما مدیون آقای یداله صمدی است.

وی در مورد سابقه و نحوه ی فعالیت روابط عمومی در خارج از ایران افزود:در خارج از ایران مقوله ی روابط عمومی و در کنارش تبلیغات، جلوتر از خود فیلم است و همانطور که الان می‌بینید در خارج از ایران فیلمی که می‌خواهد ساخته شود اول

تبلیغاتش شروع می شود و برنامه ریزی می شود که در چه تاریخی‌ و در چند سینمایی به نمایش درآید، در ایران با تمام تلاشی که می‌کنیم هنوز کاستی هایی هست.

روشنایی تاکید کرد: روابط عمومی در سینمای ایران با درایت آقای یداله صمدی توسط من ایجاد شد.این اتفاق باعث شد که نشریات از سردرگمی در بیایند و بعد از آن روابط عمومی مورد استقبال شدید مطبوعات قرار گرفت.بعضی‌ از فیلمسازها همان اول موقعیت روابط عمومی را تشخیص دادند و به سراغ استفاده از این حرفه آمدند.دومین نفری که برای این کار اقدام کردند آقای کیومرث پوراحمد با یک سریال تلویزیونی در رسانه ملی‌ به نام "سر نخ" بود.ایشان به این مهم پی برده بودند که این سریال احتیاج به یک سخنگو و پاسخگو مثل روابط عمومی دارد.

فرامرز روشنایی در رابطه با تغییر و پیشرفت عملکرد مقوله روابط عمومی در سینمای ایران در طی‌ این سال ها گفت: تغییرات زیادی اتفاق افتاده است.خود من اول فکر می‌کردم با توجه به دستورالعملی‌ که دادند فقط و فقط باید لیست عوامل را انتشار داد اما به مرور متوجه شدم که یک روابط عمومی می تواند امنیت روانی‌ را برای گروه فیلم ساز و رسانه‌‌ها فراهم کند.روابط عمومی پل ارتباطی‌ رسانه‌ با پروژه‌ است.حال هر پروژه ای که باشد اعم از سینمایی، تلویزیونی یا سینمای خانگی. خیلی‌ها اعتقاد دارند که فردی که مسئول روابط عمومی است احتیاجی نیست که سر صحنه برود و به فیلم سر بزند و فقط کافیست که در خانه خود بنشیند و خبر رسیده را از اینترنت بگیرد و بفرستد.اما این طور نیست. واضح است که هر رسانه‌ای سلیقه،دید و شرایط خاص خود را داراست.باید گفت آن زمان که این امکانات(اینترنت) نبود سخت ترین دوران بود به دلیل اینکه عکس باید چاپ می شد،عکس ها کیفیت های مختلف داشتند،نشریاتی بودند که رنگی‌ بودند ،نشریاتی داشتیم که سیاه و سفید بودند، جنس کاغذ استفاده شده تفاوت داشت و غیره . اینکه کدام عکس را به کدام نشریه بدهیم با توجه به تمام شرایط، متفاوت بود.من به خاطر دارم که می رفتم و تک تک برایشان می خواندم. بعدها یک کم پیشرفته تر شد و با تایپ و کپی‌ کار را انجام می‌دادیم بعد باز هم پیشرفت تر شد و از سی‌دی استفاده می کردیم.اما اکنون به نظر می آید خیلی‌ راحت تر شده است.

وی در مورد وظیفه ای که روابط عمومی فیلم بر عهده دارد، اظهار داشت: من بعد از ۳ الی‌ ۴ فیلم به این نتیجه رسیدم که روابط عمومی هم برای گروه فیلمبرداری امنیت روانی‌ ایجاد می‌کند هم برای رسانه‌ ها، ببینید شما شاید مسائل ریز را نبینید .فرض کنید که خبر را منتشر کردید و اسم یک نفر را جا انداخته باشید،وقتی‌ خبر را دادید به یک روزنامه،همان روزی که فیلمبرداری است همان فردی که اسمش جا افتاده، دارد خبر را می خواند و می بیند که اسمش نیست.امکان دارد اعتراض مستقیم نکند اما در ناخودآگاهش تنش ایجاد می شود و ممکن است روی نحوه ی عملکردش تاثیر منفی‌ بگذارد.این در حالی است که وقتی‌ روابط عمومی سر صحنه برود و در کنار تمام عوامل حضور داشته باشد،فرد می داند که پشتوانه رسانه‌ای دارد و اگر مشکلی‌ باشد با روابط عمومی در میان می گذارد و این یک امنیت روانی‌ برای عوامل فیلم ایجاد می‌کند.از طرف دیگر رسانه‌‌ها هم خیالشان راحت هست.وقتی‌ روابط عمومی تعامل خوبی با رسانه‌ها داشته باشد، رسانه هم از آن اطلاعات می‌گیرد و در مقابل اگر تعامل ضعیفی با مطبوعات داشته باشد، رسانه سعی‌ می‌کند به طور مستقیم با عوامل فیلم ارتباط برقرار کند.

روشنایی تاکید کرد: حضور روابط عمومی در یک گروه باعث آرامش است.درست است که مطبوعات رکن چهارم دموکراسی هستند اما رسانه‌ها نباید انتظار داشته باشند که همیشه بتوانند حین کار به کارگردان و بقیه افراد مراجعه کنند و جواب بگیرند و روابط عمومی برای این ایجاد شده که برای رسانه‌‌ها زمان بگذارد و همکاری کند.

او ادامه داد: اکنون اتفاقی‌ که افتاده است این است که نه تهیه کنندگان ما از نقش روابط عمومی مطلع اند نه متاسفانه رسانه‌های ما درست رفتار می کنند.به همین دلیل است که شما افراد زیادی را می‌بینید که عنوان روابط عمومی دارند اما در واقع روابط عمومی نیستند. بعضی ها منشی دفتر خودشان را روابط عمومی می‌نامند و همین که لیست عوامل را بفرستند به خیالشان کار یک روابط عمومی را انجام داده است.این ها نمی‌دانند که یک روابط عمومی حرفه‌ای می تواند افکار عمومی را برای دیدن یک فیلم از طریق رسانه‌ها ترویج کند.نکته ی دیگر اینکه متاسفانه تهیه کنندگان ما به آن صورت هنوز حرفه‌ای نیستند که جایگاه روابط عمومی را بدانند.خیلی‌ از آنها فکر می کنند که کار روابط عمومی باید مثل یک کار یدی دیده شود اما این کار به صورت نامحسوس انجام می شود و بود و نبود روابط عمومی را ممکن است نتوانند تشخیص دهند.

فرامرز روشنایی‌ در مورد حضور افراد کار آزموده در این حرفه گفت:متاسفانه نه فقط در این عرصه بلکه در تمام عرصه ها ما شاهد افرادی هستیم که بدون علت و فقط به دلیل آشنایی و محافلی که هست، به چند فرد خاص می‌پردازند و روابط عمومی هم از این اصل مستثنا نیست.من می‌توانم به جرأت بگویم به عنوان بنیان گذار این حرفه خیلی‌ خوشحالم که جایگاه روابط عمومی پیدا شده حتا اگر آدمهای غلط در آن کار کنند.کسی‌ که روابط عمومی حرفه‌ای بخواهد به دنبالش می رود.مثلا اگر در عرصه ی بازیگری جستجو کنید می‌بینید که چند سال است که فقط پنجاه بازیگر در فیلم‌ها حضور دارند، در صورتی که انجمن بازیگران ۵۰۰ نفر عضو دارد.نمی توانیم از آن پنجاه نفر ایراد بگیریم.باید از ساختار صنعتی‌ سینما ایراد بگیریم. این پنجاه نفر می توانند با هم در تعامل باشند و افرادی هستند که همدیگر را می شناسند و باهم کار می کنند ولی‌ خیلی‌ از افراد دیگر نمی‌تواند به دلیل تفاوت سبک زندگی‌ با آن۵۰ نفر ارتباط برقرار کنند و چون در این محافل نیستند کمتر دیده می شوند.به جای اینکه کار هنرمندان را در فیلم ها مشاهده کنند در محافل می‌بینند.البته خیلی‌ از این انتخاب های محفلی هم منطقی‌ است.

او همچنین در مورد وجود صنف خاصی‌ برای روابط عمومی سینما افزود:خوشبختانه در حال حاضر من عضو هیئت موسس صنفی هستم به نام کانون طراحان و مدیران تبلیغات سینمای ایران که دقیقا سی ‌امین صنف خانه سینما است.ما در سال ۹۲ توانستیم با تلاش های آقای ابراهیم حقیقی‌ که گرافیست نامداری هستند این صنف را ایجاد کنیم.خیلی‌ جالب است که ما حین این کار به یک نتیجه رسیدیم آن هم این که، ما افرادی داشتیم که تیزرساز بودند، کار پوستر انجام می‌دادند و کار روابط عمومی انجام می‌دادند اما صنفی نداشتند و جالب است که دو گروه که اصلا هیچ ربطی‌ با این کارها نداشتند، البته جدا از بحث ارزشی فعالیتشان، صنف داشتند.یکی‌ مدرسان سینما و دیگری منتقدان سینما.حال اینکه در هیچ‌جا دیده نشده که در تیتراژ فیلم‌ها از این دو گروه اسمی ذکر شود.مثل این است که انجمن ورزشی نویس ها بگویند ما می‌خواهیم عضو فدراسیون‌های ورزشی شویم.این دو گروه صنف داشتند اما روابط عمومی‌ها صنف نداشتند.به اتفاق آقای میثم مولایی، سیمون سیمونیان، ابراهیم حقیقی‌، بهزاد خورشیدی و بنده هیئت موسس کانونی شدیم تحت عنوان کانون طراحان و مدیران تبلیغات سینمای ایران.قبل از تعطیلی‌ خانه سینما ما پیگیر کارها بودیم و بعد از بازگشایی خانه سینما این طرح در مجمع عمومی مطرح شد و به عنوان سی‌امین صنف خانه سینما پذیرفته شد.دو سال هم گذشته و سازمان فعالیت خوبی داشته است.

فرامرز روشنایی تاکید کرد: پیشرفت این کار تبعیت دوستان تهیه کننده و کارگردان ها از امنیت شغلی‌ است و اتفاق بدی که در همه ی عرصه ها از جمله روابط عمومی افتاده این است که تهیه کنندگان، خارج از صنوف افراد را انتخاب می کنند.من حرفم این است که دوستان تهیه کننده، صنفی وجود دارد، به امنیت شغلی‌ اهمیت بدهید، اگر فرد جدیدی را هم می‌خواهید وارد کنید به احترام صنف، به صنف اطلاع بدهید.این حداقل احترامی است که برای خودتان و امنیت شغلی قائل می شوید.متاسفانه افرادی که چهره ترند و افرادی که در شعار سنگ خانه سینما را هم به سینه می زنند از این امر تخطی می کنند و افرادی را برای روابط عمومی فیلمشان انتخاب می کنند که سابقه روابط عمومی سینما را ندارند.اگر روابط عمومی تریبون شود خطرناک است.

وی در پایان اظهار داشت: از دید من روابط عمومی باید با همه رسانه ها تعامل داشته باشد و امنیت روانی را برای عوامل فیلم و رسانه ها داشته باشد و من اعتقاد دارم که یک روابط عمومی، صاحب رسانه ای پروژه است و نمی پسندم که برای مثال بگویند ما سه ماه قرارداد بستیم که روابط عمومی این کار باشیم و بعد از سه ماه تمام.چرا که رسانه ها به آن فرد اطمینان می کنند و شاید چند سال بعد هم از روابط عمومی آن فیلم درخواست اطلاعات داشته باشند پس نباید با اتمام قرارداد کار تمام بشود و به احترام حرفه روابط عمومی باید تا ابد از آن کار پشتیبانی کنند.حرفه ی روابط عمومی حرفه ی مقدسی است چون رسانه ها برای آن احترام قائلند و متقابلا روابط عمومی ها هم باید به رسانه ها احترام بگذارند و اگر کاری را قبول می کنند به بهانه ی تمام شدن قرارداد مالی کار را رها نکنند چه بسا که بعضی از تهیه کنندگان به این مسائل توجه ندارند و از روابط عمومی ها انتظار فرافکنی دارند.موردی بوده که کارگردان به من گفته با فرافکنی فیلم را مطرح کن، اما من این کار را انجام ندادم.روابط عمومی راوی صادق مجموعه است و کسانی که فرافکنی می کنند روابط عمومی نیستند.

503502