چقدر از امور روزانه تان را به معلولان می سپارید ؟

اگر شما به سالن آرایشی مراجعه کنید و متوجه شوید که مسئول رسیدگی به امور پیرایش یا آرایشی تان یک فرد معلول است چه عکس العملی نشان می دهید ؟آیا از انجام کارتان صرف نظر می کنید و ترجیح می دهید به سالن دیگری مراجعه کنید ؟

نیوشایعقوبی -ایسکانیوز: تعارف که نداریم متاسفانه دیدگاه بسیاری از ما در برخورد و محول کردن امور به معلولان مشکل دارد و قبول کنید یانه بسیاری از افراد جامعه به معلولان اعتماد ندارند و کارهای خود را به آنها واگذار نمی کنند در حالی که آنها تنها محدودیت های کوچکی در حرکت و جابجایی دارند و ذهن و تفکرو توانایی های دیگری دارند که شاید ما افراد به ظاهر سالم از آن محرومیم.
گزارش زیرانعکاس نطرات فردی است که با آموزش هنر آرایش و پیرایش به معلولان تصمیم گرفته دیدگاه مردم را نسبت به توانایی های معلولان تغییر دهد.
از خودتان بگویید و بفرمایید اینجا چه می کنید؟
نیره یزدی هستم 2 فرزند دختردارم. فرزند اولم در حال تحصیل در ترم آخر مدیریت دولتی در مقطع کارشناسی ارشد است و دختر دومم سال اول دبیرستان است و خدا را شکر می کنم که فرزندان خوب و موفقی دارم .
17 ساله بودم که ازدواج کردم همسرم 21 ساله بود و بیشتر ایام به صورت داوطلبانه در جبهه های جنگ حضور داشت. از زمانی که ازدواج کردم تا آلان که حدود 26 سال می گذرد همه موفقیت هایم را مدیون همسرم هستم چون همیشه حمایتمان می کرد ما از نظر مالی شرایط خوبی نداشتیم اما با لطف خدا هر دو درتحصیل پیشرفت کردیم همسرم در دانشگاه تهران ادامه تحصیل داد و در رشته مهندسی تاسیسات صنعتی مدرک گرفت اومدیر مدرسه بود خودم هم در یک خانواده مذهبی بزرگ شدم که نمازشان ترک نمی شد و دیگران را تشویق به نماز خواندن می کردند یادم می آید که پدربزرگم در مسجد می نشست و همیشه آب نبات و سکه ای در جیب داشت و به بچه ها می گفت نماز بخوانید و به آنهاپول می داد و واقعا این برایم درس بود.
از نحوه آشنایتان با رعد الغدیر بگویید
با مدیر روابط عمومی موسسه در سازمان فنی حرفه ای آشناشدم وقتی تلاش صادقانه او را دیدم که با شرایط خاص در سازمان فنی و حرفه ای رفت و آمد می کرد و می خواست رعدالغدیر موسسه ای باشد که با ارتقا سطح فکری جامعه و پیدا کردن زمینه های اشتغالزایی و کاری جایگاهی برای معلولان فراهم کند خوشحال شدم و برای همکاری اعلام آمادگی کردم ودر حال حاضر به عنوان مدیر افتخاری با این موسسه کار می کنم .
آیا ازقبل شناختی از معلولان داشتید ؟
در مسجد محله مان خانم معلولی به نام آتنه زندگی و کار می کرد من خیلی دوستش داشتم درصد معلولیت او زیاد بود من هر وقت که مسجد می رفتم به او در جارو کردن و مرتب کردن کتاب های مذهبی کمک می کردم هنوزهم او را می بینم و دوستش دارم.
می خواهم بدانم چه حسی باعث می شود با داشتن مدرک کارشناسی مدیریت و با توجه به اینکه می توانستید در مراکز دیگر کار کنید ترجیح دادید با این موسسه همکاری کنید ؟
احساس کردم که خداوند کمکم کرده تا بتوانم کمترین کاری که از دستم برمی آید برای رضایتش انجام دهم و خوشحالم که در جمع دوستانم قرار گرفته ام.
با دیدن توانیابان رعد العدیر انرژی می گیرم و احساس خوبی پیدا می کنم و همیشه خدارا شکر می کنم که شاهد توانایی های معلولان هستم برای همین دوست دارم که در کنارشان باشم و از آنها بیاموزم .
در مورد شغل تان توضیح می دهید ؟
من عضو هیات مدیره اتحادیه آرایشگران استان تهران و مدیر آرایشگاه لعیادر خیابان سهروردی هستم .کار من آموزش آرایشگری زیر نظر سازمان فنی و حرفه ای است .
از ارتباط شغلی خودتان با کار خیر بگوئید؟
من هرچقدردرآمد داشته باشم یک دهم آن را به عنوان کار خیر پرداخت می کنم و فکر می کنم برای همراهی با کار خیر و عمل نیک؛ نیازی به سواد و تحصیلات ندارد وهر کسی با شناخت نسبی به وظیفه انسانی خود می تواند به دیگری کمک کند اگر هرکدام از ما در حد توان خودمان کمک کنیم دیگر نیازمندی در اطراف مان نخواهد بود و برکت عمل نیک سراسر زندگی ما را تحت تاثیر قرار می دهد من با افتخار عنوان می کنم که دربحث آرایش عروس هر کسی مشکل مالی داشته باشد با افتخار به صورت رایگان در خدمت شان هستم و فکر می کنم بخشی از وقت من برای این افراد است و من با علاقه این کار را انجام می دهم .
آیا کارهای خیر تاثیری در زندگی شما داشته است ؟
برکت های زندگی همه مادی نیست فرزندان من فرزندان سالم و صالح و موفقی هستند همسرم هم انسان مومن و صادقی است و همه اینها برکتی هایی هست که خداوند به من داده است .

شما در میان صحبت هایتان به این نکته اشاره کردید که خانواده همراهی دارید بعنوان یک مادر چطور شرکت در فعالیت های خیرخواهانه را به فرزندانتان آموزش دادید؟
از وقتی که بچه هایم کوچک بودند آنها را به مراکزی مانند شیرخوارگاه ها می بردم برای بچه ها کادو می خریدم و دخترانم آنها را به کودکان بی سرپرست می دادند و حس همکاری و همیاری از بچگی دروجودشان شکل گرفت.
شما اشتیاق و انگیزه توانیابان را در فراگیری دوره های آموزشی چگونه ارزیابی می کنید و فکر می کنیدبا استفاده از چه دوره های آموزشی می توان در رسیدن به اشتغال معلولان کمک کرد؟
اشتیاقی و انگیزه ای که توانیابان در فراگیری مسائل آموزشی دارند بسیار عالی است چرا که خادمان موسسه با تمام وجودشان چه از لحاظ مالی و فکری وقت گذاشته اند و از کارشناسان خوب و مطلع برای ارتقا سطح مهارت های توانیابان استفاده کردند تا این موسسه در ارائه خدمات به روز و نو پیشقدم باشد. اگر خادمان چنین موسساتی خود از انگیزه ، دلسوزی و تعهد همراه با آگاهی با مسائل جامعه و معلولان برخوردار نباشند بی شک نمی توان پیشرفت کرد.
فکر می کنم اگر بخواهیم وسعت پیشرفت در حوزه کشوری را بیشتر کنیم نیازمند به همراهی طیف وسیعی از شبکه انسانی ماهر و متخصص در کشور هستیم . مثلا من به عنوان یک آرایشگر می توانم زمانی را به خانم هایی که در این موسسات هستند و علاقه به این کار دارند به صورت رایگان آموزش دهم تا ضمن افزایش مهارت های فنی آنها جایگاهی برای اشتغالزایی آنها نیز فراهم شود آموزشگاه های خیاطی می توانند به صورت رایگان به آموزش معلولان جسمی حرکتی اقدام کنند آموزشگاه های فنی الکترونیک و تعمیرات موبایل و..
این موارد خیلی وقت نمی گیرد و بامشارکت معلولان در برنامه های مختلف این اشتیاق آموزش را در آنها نیز بیشتر کنند.
شما گفتید که فراگیری دوره های مختلف برای معلولان هیچ محدودیتی وجود ندارد، ولی ما گاهی در جامعه با یک بافت فرسوده فکری مواجه می شویم که برخی از امور را ترجیح می دهند که فرد معلول انجام ندهد مثلا همین حرفه آرایشگری حتما عده ای هستند که کار معلول را نمی پسندند و حتی مواردی مانند فیلمبرداری مراسم های جشن و عزا و ... را به معلول نمی سپارند شما به عنوان کسی که فعالیت اجتماعی دارید فکر می کنید دولت ها و مسئولان به چه شکلی می توانند این تغییر و نگرش را در افراد جامعه به وجود آورند؟
ببینید این نگرشی است که دروجود مردم ما نهادینه شده اما به نظر من این یعنی کوته فکری و ناسپاسی در مقابل خداوند است مثلاً من فرد معلولی را ببینم و نخواهم برایم کاری انجام دهم یعنی اینکه من خودم را برتر از او می دانم در حالی که اینطور نیست. پیغمبر خدا فرموده است بنده های خدا مانند دندانه های شانه باهم برابرند پس ما هیچ برتری به دیگران نداریم چون همه باهم برابریم ودولت می تواند از طریق رسانه ها و ساخت برنامه های پرمحتوا و پیگیری جدی مسائل معلولان و نمایش خوب از توانمندی های آنها در سریال های مختلف تلنگری به افراد وارد کرده و وقتی این قضایا اطلاع رسانی شود مردم توجیه میشوند و این مسائل به اتفاق نمی افتد.

20106

کد خبر: 601865

وب گردی

وب گردی