به گزارش ایسکانیوز و به نقل از آرمان جانوران موذی هر روز را می‌گویم که قدیم‌ها موش صدایشان می‌زدیم ولی ظاهرا امروز باید به آنها «رات» بگوییم، چون کلمه موش برای وصف بزرگی و مضرات این نسل نوپدید کوچک است. اگر تفاوت فاحش آمار یک میلیون و ۴۰۰ هزاری شهرداری با آمار ۵۰ میلیونی شورای شهر از این موش‌ها متعجبمان نکند، به‌یقین از گله‌های بی‌شمار شهروندانی که همین چند لحظه پیش آشغال‌هایشان را در جوی آب چند قدمی سطل زباله، رها کردند، شاخ در می‌آوریم.
سندوس محمدی در این گزارش می نویسد: آن زمان که خیالپردازی دوران کودکی حول محور شخصیت‌های دوست‌داشتنی مدرسه موش‌ها مانند کپل، نارنجی، دم باریک، عینکی، سرمایی و گوش دراز دور می‌زد، شاید فکرش را نمی‌کردیم روزی لقب شهر ما شهر موش‌ها شود. در مورد جمعیت موش‌ها تا دلتان بخواهد حرف و حدیث‌های مختلفی وجود دارد؛ آمار‌هایی که تفاوت‌شان از زمین تا آسمان است.
رقم یک میلیون و ۴۰۰ هزار کجا، و رقم ۵۰ میلیون کجا! با چند دقیقه قدم‌زنی در خیابان‌های پایتخت به راحتی می‌توان فهمید رقم یک میلیون و ۴۰۰ هزار موش زیادی خوش‌بینانه است، به ویژه وقتی که بدانیم در پایتخت شلوغ ما حدود ۳۰۰ هزار گربه ساکن هستند، با این حساب باید جمعیت موش‌ها از این هم خیلی بیشتر باشد، به ویژه که موش‌ها به دلیل ریز بودن شانس بیشتری برای زنده ماندن دارند.
«اسمشو نبر» شهر ما نه گربه سیاه فیلم «شهر موش‌ها»، بلکه موش‌های ریزه میزه‌ای هستند که به لطف تغذیه مناسبی که دارند، خودشان الان یک پا گربه شده‌اند و گربه‌ها را از رو برده‌اند. دیگر کمتر گربه‌ای در این شهر جرات دنبال موش دویدن دارد، همین که موش‌ها گربه‌ها را دنبال نکنند به آنها لطف کرده‌اند.
تناقض‌های عجیب آماری در مورد موش‌ها
حدود یک سال قبل محمد حقانی، رئیس کمیسیون محیط زیست شورای شهر از وجود ۵۰ میلیون موش در تهران خبر داد؛خبری که رسانه‌ها را لرزاند ولی چند ماه بعد رضا قدیمی، مدیرعامل شرکت ساماندهی مشاغل تهران این خبر را تکذیب کرد و آمار موش‌های پایتخت را یک میلیون و ۴۰۰ هزار اعلام کرد.
محمد حقانی، عضو شورای شهر از ۵۰ میلیون موش در تهران صحبت کرده بود. گزارشی در رسانه‌ها منتشر شد که در بخشی از آن گفته شده بود: «بر اساس استانداردهای جهانی وجود یک موش به ازای هر انسان طبیعی و جزو لاینفک اکوسیستم زندگی انسان است، اما اگر ادعای رئیس کمیسیون محیط زیست شورا حقیقت داشته باشد به ازای هر انسانی بیش از چهار موش وجود دارند.»
با استناد به این نوشته باید بگوییم اگر جمعیت موش‌های تهران یک میلیون و ۴۰۰ هزاری باشد که شهرداری ادعا می‌کند، آن‌گاه ما در شهر تهران با کمبود موش مواجه هستیم و دیگر لزومی به این همه هزینه و راه برای مقابله نیست، مگر اینکه شهرداری رقم‌ها را کمی پایین‌تر گفته باشد و آن یک میلیون و ۴۰۰ هزار یک صفر دیگر داشته باشد. در ادامه ماجرا موش‌ها، اواسط اسفند سال گذشته، رضا قدیمی، مدیر عامل شرکت ساماندهی صنایع و مشاغل شهر تهران از به کار‌گیری روش نوین مبارزه فیزیکی با موش‌های تهران با همکاری اسپانیا خبر داد.
از ماست که بر ماست
این بار نه قامت کج چنارها و آشغال‌های جوی آب، نه دستفروش‌های کنار خیابان و نه حتی آشغال‌های بیرون سطل، بلکه چیزی کوچک‌تر از تمام اینها یعنی موش‌ها من را راهی ولیعصر می‌کند. نیازی به جست‌وجوی زیاد نیست همین که سرت را پایین بگیری و جوی آب را نگاه کنی چند تایی از این موش‌های غول‌پیکر را می‌توانی ببینی که بی‌اعتنا به تمام قاعده‌های شهری در حال رژه رفتن هستند. شاید اگر صدای جیغ خانم جلویی حواسم را پرت نمی‌کرد، گفتمان من و این موش‌های مدرن راه به جایی می‌برد. به خانم جلویی که چند ثانیه پیش، جیغش افکار من را از هم پاشیده بود نزدیک می‌شوم و تا اسم موش‌ها را می‌آورم، از لبخندی که بر لبش نقش می‌بندد می‌توانم بفهمم جیغ چند دقیقه قبلش هم زیر سر همین مزاحم‌های نه چندان کوچولو بوده است: «موش‌ها دردسر بزرگ زندگی ما هستند، من خودم با حیوانات رابطه خوبی دارم، حتی به گربه‌هایی که در محله‌مان هستند غذا می‌دهم، ولی موش‌ها جانورهای کثیفی هستند که می‌توانند آدم را بیمار کنند. شهرداری باید یک فکر جدی برای این موش‌ها کند. این روزها که هوا گرم‌تر می‌شود، بیشتر هم شده‌اند و یک جوری بی‌هوا جلوی آدم می‌پرند که اگر حواست نباشد زیر پا له می‌شوند.»
شاید مهناز خانم حرفش را با لحنی شوخی گفت ولی حرفش چندان هم بیراه نبود، موش‌های بزرگ‌جثه پایتخت دیگر «جری» قصه‌های کودکی نیستند که سرعت و تیزیشان دمار از روزگار «تام» در بیاورد، منتهی به نظرم «تام»های پایتخت‌نشینان ما هم بی‌عرضه‌تر از آنی هستند که دنبال یک موش چاق بدوند، زیرا ترجیح می دهند شکمشان را با آشغال‌های بیرون سطل‌های زباله پر کنند. صحبت از آشغال‌های بیرون سطل که شد داغ دیگری سر باز زد؛ کوچه پس کوچه‌های این شهر پر از سطل آشغال‌هایی هستند که خروار خروار آشغال از درون آنها به بیرون ریخته است و همین راه را برای جولان موش‌ها و گربه‌ها در اطراف آنها باز کرده است. بعضی وقت‌ها که موش‌ها و گربه‌ها بی‌اعتنا به یکدیگر در کنار این سطل‌ها می‌چرخند می‌گویم نکند رفتار غیر مسئولانه ما شهروندان مدرن کاری کرده که خوی حیوانات هم تغییر کرده است و سطل‌های بی در و پیکر زباله توانسته باشند، میدان صلح این دشمنان قدیمی شوند.
البته روایت سطل‌های زباله از این هم تلخ‌تر است وقتی زباله‌گردها هم سر و کله‌شان آن حوالی پیدا می‌شود. خیلی از این شهروندان که دل پری از موش‌ها و عدم رسیدگی مسئولان شهری دارند، شب‌ها آشغال‌هایشان را اطراف سطل‌های زباله یا در جوی آب رها می‌کنند و بعد هم که سر و کله موش‌ها پیدا می‌شود، به راحتی انگشت اشاره را به سمت مسئولان شهری می‌گیرند، غافل از اینکه پشت آن یک انگشت اشاره، سه انگشت دیگر به طرف خودشان نشانه گرفته شده است. اینجاست که باید گفت قدیمی‌ها راست می‌گفتند که از ماست که بر ماست.
مبارزه با وفور موش
با توجه به اینکه اظهارنظر چند ماه پیش محمد حقانی، رئیس کمیته محیط زیست شورای شهر در مورد وجود ۵۰ میلیون موش در پایتخت یکی از جنجالی‌ترین اظهارنظرها در این زمینه بود، از او در مورد تعداد موش‌های پایتخت با توجه به تفاوت فاحشی که در آمار اعضای شورای شهر و آمار شهرداری وجود دارد، سوال کردیم، و در این باره به آرمان گفت: نه آمار یک میلیون و ۴۰۰ هزاری شهرداری و نه آمار ۴۰ تا ۵۰ میلیون که من و آقای حافظی در مورد تعداد موش‌ها ارائه کردیم، بلکه عدد موش‌ها یک رقمی حد واسط این دو است.
من و آقای حافظی هم بنابر گزارش‌هایی که به دستمان رسیده بود این عدد و رقم را بیان کردیم. او می‌افزائد: باید قبول کرد که در بیشتر موارد بین اعداد و ارقام شورای شهر و مسئولان شهری تفاوت وجود دارد، زیرا استنادها به گزارش‌های متفاوتی است. مسئولان شهری به دلیل اینکه دوست ندارند بار مسئولیتشان بیشتر شود معمولا اعداد وارقام را کمتر بیان می‌کنند.
حقانی درباره مبارزه با موش‌ها می‌گوید: مبارزه با موش‌ها یا هر جانور دیگری باید متناسب با سیستم و اکوسیستم محیط تنظیم شود، زمانی که صحبت از مبارزه با موش‌ها می‌شود منظور مبارزه مستمر با وفور موش است، بدان معنا که اجازه نداهیم موش از حد استاندارد بیشتر شود. او دلیل کنترل وفور موش را این‌گونه شرح می‌دهد: موش‌ها به دلیل مزاحمت‌هایی که دارند مانند حمله به انبارها و مزرعه‌ها و تولید بیماری و انتقال آن، باید وفورشان کنترل شود تا از حد استاندارد بیشتر نشوند.
حقانی راه مبارزه با موش را توجه به زیستگاه‌های اصلی آن می‌داند و می‌گوید: موش‌ها به زندگی در مکان‌های کثیف و سوراخ‌هایی که امکان تغذیه برای آنها فراهم باشد علاقه‌مند هستند، برای کنترل این مساله، جدا از مبارزه شیمایی که تاکنون انجام می شده است، باید به نظافت و پاکیزگی شهر و به ویژه نقاطی که مستعد زندگی موش هستند توجه شود.
105105
