به گزارش خبرنگار خبرگزاری ایسکانیوز از شاهرود وی در پاسخ به سوالی در مورد اینکه آیا این طرح از مطالعات جامع و کافی برخورداراست گفت : این طرح یکبار در سالهای 89 و90 توسط قرارگاه سازندگی خاتم الانبیا مورد مطالعه قرار گرفت و بر اساس آن سالهای 91 و 92 عملیات اجرایی آن انجام شد لیکن بدلائل سیاسی و به بهانه ناکافی بودن مطالعات وکم اطلاعی مدیران ذیربط از جزئیات طرح و به تعبیر پرفسور کردوانی لجبازی برخی از عناصر محیط زیست به تعطیلی کشانده شد و مجددا در سال 93 توسط شرکت مشاورین مهاب قدس وابسته به وزارت نیرو بازنگری ودر سیر مراحل تصویب در وزارتخانه قرار گرفت ولی همچنان به قول پرفسوراین لجبازیها ادامه دارد وامیداست با تآکید ریاست محترم جمهور و قول مساعد ایشان در سفر اخیر به سمنان ظرف چند هفته ی آینده به این مسئله خاتمه داده شود.

ربیعی در مورد اینکه آیا در دنیا ازآبهای غیر متعارف (آبهای دریاها و دریاچه ها) برداشت و استفاده می شود افزود: در حوزه خلیج فارس، عربستان 6 میلیارد متر مکعب و امارات 5/2 میلیارد متر مکعب و کویت 1 میلیارد مترمکعب سالیانه از آب دریا برداشت، شیرین سازی و استفاده می نمایند. در حوزه دریای خزر، ترکمنستان و قزاقستان سالیانه بیش از نیم میلیون متر مکعب از آب دریا را شیرین سازی نموده و متأسفانه پساب آن را که دارای شوری 5/2 برابری است به این دریا بر می گردانند. کشورهای آمریکا، اسپانیا به ترتیب 6، 8/3 میلیارد متر مکعب از این آبهای غیر متعارف را برداشت و شیرین سازی می نمایند . استرالیا و بسیاری ازکشورهای اروپایی چنین رویه ای را دنبال می نمایند.

وی در پاسخ به سوال دیگری در جمع کارشناسان مبنی بر میزان آب برداشتی از دریای خزر در این طرح چقدر خواهد بود و این برداشت چه اثراتی بر سطح آب این دریا خواهد داشت تصریح کرد: وزارت نیرو قصد دارد سالیانه 200 میلیون متر مکعب از آب دریای خزر را به فلات مرکزی ایران منتقل نماید. این میزان برداشت سالیانه از 78 هزار میلیارد متر مکعب آب دریای خزر، معادل برداشت 2 سی سی آب از یک منبع 780 لیتری در طول یک سال و یا برداشت نیم میلی متر آب به مدت هزار سال از سطح 386 هزار کیلومتر مربع مساحت این دریاچه می باشد. در حالیکه سالیانه 275 میلیارد متر مکعب آب شیرین بجز نزولات آسمانی از طریق 130 رودخانه وارد دریای خزر می گردد.

احمدی در جواب این سوال که پساب ناشی از شیرین سازی آب دریای خزر چه سرنوشتی خواهد داشت و آلودگی محیط زیستی ناشی از برگشت آن به دریا و به خصوص تالاب ها را چگونه توجیه می کنید اظهار کرد: اولا فاصله محل آب گیری و آب شیرین کن ها با تالاب های حفاظت شده مثل تالاب راغمرز 16 کیلومترو تا تالاب میانکاله25 کیلومتر و تالاب گرگان ( آشوراده) 108 کیلومتر میباشد. ثانیا نمک حاصل از 200 میلیون مترمکعب شیرین سازی که معادل است با 00025/0 درصد از 78 هزار میلیارد متر مکعب حجم مخزن خزر، مقداری نیست که آب دریا را شور نماید. در حالیکه سالیانه 275 میلیارد متر مکعب آب شیرین از طریق 130 رودخانه (بجز نزولات آسمانی ) وارد دریا می شود. اما باید توجه کرد که در این طرح ، هیچ گونه پسابی به دریا بازگردانده نمی شود. بلکه با استفاده از تکنولوژی های جدید، این پساب فرآوری شده و عناصر ارزشمندی مثل سدیم، پتاسیم، کلسیم، منیزیم و ده ها عنصر مفید دیگر از آن استحصال می گردد و به تولید ارزش افزوده در کشور کمک کرده و نزدیک به هزار شغل پایدار برای ساحل نشینان شمال کشور ایجاد میکند . علاوه بر آن با اجرای این طرح می توان از ورود پساب سایر کشورهای حوزه خزر نیز جلوگیری نمود.

مسئول پیگیری پروژه انتقال آب دریای خزر به استان سمنان گفت: هزینه انتقال آب از دریاچه خزر به استانهای واقع در فلات مرکزی ایران (سمنان، قم، اصفهان، یزد، خراسان جنوبی) برای هر مترمکعب 3500 تا 5000 تومان برآورد شده در حالیکه از خلیج فارس بین 10 تا 12 هزار تومان . زیرا هزینه شیرین سازی خزر یک سوم خلیج فارس می باشد.

وی یاداوری کرد: بر اساس برآوردهای سازمان فضایی آمریکا(ناسا) کشورهایی همانند ایران تا سال 2050 میلادی، یازده برابر وضع موجود دچار خشکسالی خواهند شد. بعلاوه کمبود شدید منابع آبی در استان سمنان و افت شدید سفره های آب های زیر زمینی سبب نشست دشتها و اراضی استان به میزان 20 تا 70 سانتی متر شده که خطر وقوع زلزله را تشدید می نماید. مهاجرت از نیمه شرقی کشور به بخش کوچک شمالی و نیمه غربی واقعیت ناخوشایند و بحرانی خواهد بود که کشور عزیز ما را تهدید می کند. از طرفی موضوع اشتغال در کشور ما که به دلیل فقدان آب با بن بستی در توسعه صنعتی مواجه گردیده و نزدیکی استان سمنان به پایتخت که حاشیه نشینی و جمعیت زیاد یکی از تهدیدهای آن است، این جمع بندی را به دنبال می آورد که با انتقال آب دریای خزر به استان سمنان می توان بخش اعظمی از مشکلات استانهای هم جوار سمنان و حتی کشور را حل کرد. لذا این طرح علاوه بر توجیه اقتصادی، حلال بسیاری از معضلات کشور نیز خواهد بود.

ربیعی در پاسخ به این سوال که آیا حفر کانال برای انتقال آب دریای خزر ممکن است و اتصال این کانال به خلیج فارس مشکلاتی را برای کشور ایجاد نمی کند نیز گفت : در این طرح هیچ گونه کانالی حفر نمی گردد. بلکه آب از طریق نصب دو رشته لوله 140 سانتی متری منتقل خواهد گردید.

یکی دیگر از کارشناسان از این پرسید که آیا با اجرای این لوله های انتقال در مسیر های دسترسی مورد نیاز، باعث از بین رفتن جنگلهای مسیر و قطع درختها نمی شود که ربیعی پاسخ داد : این رشته لوله های انتقال از نزدیک نیروگاه نکا و در کنار مسیر لوله نفت نکا- ری که سال ها قبل اجراء شده، آب را منتقل خواهد نمود. در این مسیر قدیمی که به عرض 15 متر اجرا شده و سالیان طولانی توسط روستاییان منطقه برای رفت و آمد مورد استفاده قرار می گیرد، فاقد جنگل و گیاه است. از نزدیکی نیروگاه نکا تا دوآب در مسیری به طول 81 کیلومتر و در کنار خط لوله نفت، خطوط انتقال آب نیز اجراء خواهند گردید.در این مسیر مقدار محدودی رویش گیاهی (حدود 24 هکتار) موجود است که پس از اجرای خط لوله نفت رویش نموده است . از دو آب تا خطیر کوه به طول 30 کیلومتر که اصلاً جنگلی وجود ندارد و مجری نیز موظف است که حداقل آسیب به بوته زارها و مزارع مردم وارد گردد و متعهد است که پنج برابر آسیبهای احتمالی و جزئی وارده را در نقاطی که سازمان محیط زیست اعلام می نماید، جبران کند. این مسیر انتقال آب 30 کیلومتری از حاشیه جاده تعریض شده موجود، عبور خواهد نمود. در ادامه مسیر تا سمنان نیز خط انتقال در حال حاضر موجود است (تونل چشمه روزیه). ادامه مسیر از سمنان به گرمسار و از سمنان به دامغان، شاهرود و میامی نیز که عاری از جنگل بودن آن بر همگان آشکار است.

وی در پایان به سوالی در مورد اینکه با توجه به وجود تکنولوژی جدید و کاهش هزینه ی شیرین سازی و از طرفی کمبود منابع آبی در کشور چه توصیه هایی برای توسعه ی صنعت و کشاورزی دارید افزود: هم اکنون استان مازندران با 30% کمبود آب مواجه است فقط در شرق این استان بیش از یک میلیون هکتار اراضی مستعد و قابل کشت و بدون استفاده وجود دارد که می تواند با استفاده از آب دریای خزر این اراضی را تحت پوشش قرار داد و نظیر آن در سایر استان های ساحلی کشور.