به گزارش ایسکانیوز ترجمه این مقاله را در ادامه می‌خوانید.

رویای تبدیل شدن به سلطان جدید را در سر می پروراند اما بار دیگر در کسوت شاگرد جادوگر بیدار می شود. شاگرد جادوگری که اکنون دیگر قادر به کنترل نیروهای تیره و تاری نیست که بیهوده تصور می کرد که به نفع خود با آنها بازی کند اما برعکس خانه اش را مورد تجاوز قرار دادند.

هنوز نمی دانیم که آیا تروریست های انتحاری که فرودگاه استانبول را هدف قرار دادند، پیکارجویان وابسته به دولت اسلامی هستند یا چریک های وابسته به حزب کارگران کردستان، تشکل کُردی که بسیار پیشتر از ظهور داعش از بمب گذاران انتحاری استفاده می کرد. لیکن از آنچه رجب طیب اردوغان طی این سال ها انجام داده است، خبر داریم. وی با این توهم که می تواند واقعیت را در برابر ارادۀ قدرتمندانۀ خود به زانو در آورد، در حفظ روابط مبهم و خطرناک با خطرناک ترین بازیگران منطقه شکی به دل راه نداد. البته بعدها به محض آنکه این روابط به نظرش بیهوده یا بی فایده آمدند، آنها را قطع کرد. بعد از سال ٢٠١١ شروع به طرح مذاکرات پیچیدۀ صلح با عبدالله اوجالان، رهبر بلامنازع حزب کارگران کردستان که ازسال ١٩٩٩ در زندان های ترکیه به سر می برد، نمود. مذاکراتی که به محض آنکه کردهای سوری نشان دادند که دشمن اصلی تشکلات جهادی و دولت اسلامی هستند که اردوغان به منظور سرنگون ساختن رژیم بشار اسد بر آنها انگشت نهاده بود، ناگهان قطع گردیدند.
در آن مرحله ابهام «سلطان» که از یک سو قادر است در ناتو بماند و از سوی دیگر با دولت اسلامی وارد معامله شود، کاملاً آشکار می گردد. از فرودگاه های ترکیه بیش از پنج هزار جهادگرای اروپایی و سی هزار جهادگرای غیراروپایی عبور می کنند. کسانی که مقصدشان سرزمین های تحت کنترل داعش در سوریه است. کاروان های متشکل از تانکرهای حامل نفت خامی که از چاه های دیرالزور که تحت کنترل دولت اسلامی است، استخراج شده است، صف کشیده اند. خبرنگاران ترک در مناطق مرزی از محموله های سلاح که تحت حفاظت سرویس های مخفی آنکارا به مقصد خلافت در حال حرکت می باشند، فیلم و عکس می گیرند. لیکن آنچه بر دورویی گستاخانه و بی شرمانۀ اردوغان که قادر است مواضع کردها را بمباران کند لیکن ادعا کند که با خلافت می جنگد، سرپوش می گذارد، بی تفاوتی ناتو، اروپا و آمریکایی است که آماده اند دست به هر کاری بزنند تا بلکه روابطشان را با متحدی که در مقابله با روسیۀ ولادیمیر پوتین حائز اهمیت به شمار می آید، حفظ کنند.
بدین ترتیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه بار دیگر خود را در متشنج کردن اوضاع آزاد دید. البته تا زمانی که طرح گمراه کننده و گستاخانۀ قدرت، به یک ولع غیرمحتاطانه و عجولانۀ خود ویرانگرانه تبدیل می شود. اولین علامت آشکار آن سرنگونی هواپیمای روسی است که در پاییز گذشته به وسیلۀ آن امید داشت همبستگی اروپا، آمریکا و اتحاد آتلانتیک را کسب نماید. آن گام بیش از حد گستاخانه، سرآغاز انزوا و طرد بود. این سلطان با انگیزۀ شدت عمل خودکامانه که او را به سمت دستگیری روزنامه نگاران و مخالفان و به کارگیری قوانین ضدتروریسم به منظور سرکوب هر گونه نارضایتی سوق می دهد، در نهایت باعث نگرانی خودِ متحدانی می گردد که تا آن زمان به وی اهمیت دادند. گام کاذب دیگر در اعتبار رئیس جمهور ترکیه که پیش از آن نیز خدشه دار شده بود، گستاخی نگران کننده ای است که به واسطۀ آن حتی از مسألۀ مهاجرت و تروریسم برای اهداف شخصی استفاده می کند.
در تابستان سال ٢٠١٥ اردوگاه های آوارگان سوری که تا آن زمان به عنوان منطقه ای برای جذب گروه های جهادی سوریه مورد استفاده قرار می گرفت، به حربۀ جدیدی برای باج گیری از اروپا و اخاذی ٦ میلیارد یورو تبدیل می شوند. اردوغان در حالی که معتقد است که می تواند بازیگرانی را که به منظور به زانو در آوردن واقعیت در برابر امیالش مورد استفاده قرار گرفتند، کنترل کند، فراموش می کند که رئیس جمهور کشوری پیچیده و متنوع است که درآن باید با پانزده میلیون کُرد و چند میلیون افراط گرای اسلامی که به راحتی جذب نظریه های داعش قرار می گیرند، دست و پنجه نرم کند. داعشی که به ارباب واقعی بسیاری از مناطق مرزی تبدیل شده است. بدین ترتیب حزب کارگران کردستان که به عنوان مترسک برای دامن زدن به خطر تروریسم داخلی و پیروزی در انتخابات مورد استفاده قرار می گیرد، بعد از بسته شدن صندوق های رأی بار دیگر به عنوان فوریت واقعی ملی مطرح می گردد. فوریتی که در کنار تروریسم پرمخاطره تر و تهدیدآمیزتر گروه های وابسته به دولت اسلامی قرار می گیرد. گروه هایی که در حالی که از کنترل سرویس های مخفی دور مانده اند، به کابوس حقیقی سلطانی تبدیل شده اند که بیهوده تصور می کرد بتواند آنها را تربیت کرده و به نفع اهداف خود آنها را به زانو در آورد.

300300