به گزارش ایسکانیوز وعده گاهی که رانندگان تاکسی و مردم، قریب به 15 سالی است که برای پرندگان ساخته اند و با دستانی از جنس بلور به آنها دانه های مهربانی می دهند...

صدها پرنده زیر پل

کار هر روزش است. ساعت 6 صبح گندم و ارزن را از صندوق عقب تاکسی اش بیرون می آورد و با عشق برای پرندگان می ریزد. آن موقع است که می بینیم از هر طرف پرنده ها پرواز می کنند تا خودشان را برسانند.

محمد خنجری،15 سالی می شود که هر روزش را با دانه دادن به پرنده ها آغاز کرده:« اوایل تعدادشان کمتر بود اما الان بعضی وقت ها می بینی که صدها پرنده نشسته اند و دانه می خورند.»

از سال 67 است که رانندگی می کند و در نبودش بعضی رانندگان دیگر دانه ها را به پرنده ها می دهند.او. به ایسکانیوز می گوید:« بچه ها هوای همه پرنده ها را دارند و نمی گذارند تا گرسنه بمانند. هفته ای 20کیلو گندم و ارزن می خریم و بین خودمان تقسیم می کنیم تا اگر روزی نبودم بچه ها برای پرندگان بریزند. مردم با گذر از زیر پل و دیدن این همه کفتر چاهی به وجد می آیند و از پرنده ها عکس می گیرند.»

روز به روز تعداد پرنده ها بیشتر می شود

تقریبا روزی 10-15 هزار تومان برای خرید گندم و ارزن هزینه می شود. وقتی از او می پرسیم که انگیزه اش برای این کار خیر چه بوده از عشق و علاقه به حیوانات می گوید و از یکی از دوستانش یاد می کند:« رضا واشقانی فراهانی پیر اینجاست. بنیانگذار این کار آقای فراهانی بود و ماهم به کمکش آمدیم و تشویق شدیم و الان سال هاست که این کار به شکل یک رسم برای بچه های خط تجریش در آمده و روز به روز هم تعداد پرنده ها بیشتر می شود.»

کار خیر، خیر است نه نیاز به سرمایه ای زیاد دارد و نه دستان توانمندی می خواهد بلکه مهم نیت آدم هاست؛«خنجری» نیتش از روز نخست سیر کردن پرندگانی بوده که روزهای سرد سال را به امید یافتن دانه ای پر می زدند تا شاید دست مهربانی برایشان در گوشه ای از کوچه یا پشت بام، دانه ای ریخته باشد.

جنجری معتقد است:« همانطور که انسان ها غذا می خواهند این پرنده ها هم به غذا احتیاج دارند. نیت قلبی من از روز اول فقط سیر کردن آنها بود چون این مخلوقات خدا آسیب پذیر هستند و ما که در این محیط هستیم می توانیم به آنها کمک کنیم.»

شب ها هم به گربه های محله غذا می دهد

کارش تنها ریختن دانه برای پرنده ها در زیر پل سید خندان نیست بلکه به حیوانات دیگر هم در محل سکونتش غذا می دهد. روزها به پرندگان و شب ها به گربه های گرسنه محل: « هر شب به گربه های محله در اتوبان کردستان غذا می دهم. 2 دختر دارم که آنها هم به حیوانات علاقه دارند. در خانه ما هیچ غذایی دور ریخته نمی شود و سهم پرنده ها و گربه ها محفوظ است. روی پشت بام هم به پرنده ها دانه می دهیم.»

با کسی که پرنده ها را اذیت کند، برخورد می کنیم!

سا ل هاست که با پرندگان زیر پل خو گرفته و با آنها زندگی می کند آنقدر دوستشان دارد که دیگر حفاظت و نگهبانی از آنها یکی از باورهایش شده. وقتی از چگونگی حفاظت از پرندگان از او سوال می پرسیم، این گونه می گوید:« پارسال در روزهای تعطیل ماشینی می آمد و اینجا می ایستاد و با تور پرنده ها را می گرفت و می برد. وقتی متوجه این کار غیر انسانی شدیم، با کمک دوستان و مأمور نیروی انتظامی ، با او برخورد کردیم و جلوی کارش را گرفتیم. این را هم بگویم که اگر دوباره موردی پیش بیاید و کسی بخواهد پرنده ها را اذیت کند حتما برخورد می کنیم.»

دانه ها را روی زمین می ریزد و کفترها از هرطرف به سویش پرواز می کنند. تجمع این همه پرنده صبح زود و در تاریکی زیر پل سیدخندان منظره جالبی را پدید آورده. تعریف می کند:« یک بار که داشتم برای پرنده ها زیر پل دانه می ریختم یکی از آنها پرواز کرد و روی سرم نشست منظره جالبی بود همه عکس می گرفتند. همین مردمی که عکس می گیرند گاهگاهی هم کمک می کنند.»

این کار به کسب و کارمان برکت می دهد

گنجشک ها و یاکریم ها هم در اینجا پرواز می کنند هرچند تعدادشان نسبت به کفترهای چاهی کمتر است اما آنها هم در این سفره سهم دارند.

پرنده ها یار مهربان و وفادار این سال ها را به خوبی می شناسند و قبل از اینکه دانه ای بریزد به سمتش پرواز می کنند و گاهی وقت ها دورش جمع می شوند و در آرامش به راحتی در کنارش گندم و ارزن می خورند. اینها را «اسد» یکی از رانندگان و دوست خنجری می گوید:« از سال 69 پای ثابت این خط است و هر روز به پرندگان غذا می دهد ماهم بعضی وقت ها در این کار خیر سهیم می شویم اما زحمت اصلی را دوستمان می کشد. من معتقدم که معصومیت این پرنده ها و دعای خیرشان هر روزصبح به زندگی و کسب و کار ما برکت می دهد.»

حکایت ریختن دانه های مهربانی تمام نمی شود، بعضی رانندگان نشانی فرد دیگری را می دهند که در انتهای پل عصرها به پرنده ها غذا می دهد.

نیت ام خیر است

«عبدالحسین اسماعیلی» راننده خط آزادی است و 8 سالی می شود که در این خط کار می کند: «نیت خاصی برای انجام این کار ندارم به جز نیت خیر.»

کفترها زمستان و تابستان گرسنه می شوند و به اینجا می آیند و ما برایشان عصر ها دانه می ریزیم. پرنده ها خودشان ساعت را می دانند و اینجا شلوغ می شود.»

در هیاهوی صدا رانندگانی که بلند می گویند: آزادی! آزادی! ادامه می دهد:

« تعدادشان اوایل کمتر بود حدود 6-7 کفتر چاهی بودند اما الان بیشتر شدند. در بالکن خانه مان هم برای یاکریم ها فضایی درست کردیم و به آنها غذا می دهیم.»

ایده این کار خیر زمستان در ذهن او شکل می گیرد زمانی که پرندگان را سرگشته از سرمای هوا می بیند که به امید یافتن دانه ای، بی هدف به همه جا پر می کشند:« زمستان سال گذشته بود که برای یاکریم ها نان خرد می کردم و بعد دیدم تعدادشان هر روز بیشتر می شود، شاید گفتن نداشته باشد، روزی 3-4 هزار تومانی که برای خرید دانه هزینه می کنم که تقریبا کرایه یک مسافر است و مبلغ ناچیزی است اما انسان ها دل دارند و پشت این قضیه دلسوزی برای این مخلوقات خداوند است.»

مهربانی به حیوانات از بچگی در وجود ما شکل گرفت

هر دو فرزندش هم حیوانات را دوست دارند:«ما لنگرودی هستیم در منزل مادرم مرغ و اردک زیاد است و مهربانی به حیوانات از همان بچگی در وجود ما شکل گرفت.»

ادامه می دهد:«هنوز هم مردمی هستند که خیرشان به بقیه برسد ما مردم بدی نیستیم. در همین ماه رمضان نگاه کنید که چقدر مردم به هم می رسند و سفره های افطاری بر پا می کنند.»

این مهربانی ها در زندگی تاثیر دارد

چند راننده دیگر هم در کنارش نشسته اند و با آنکه حرف های دوستشان را تأیید می کنند نمی خواهند نامی از آنها برده شود.«اسماعیلی» هم مراقب کفترهاست تا آزاری به آنها نرسد:« بیشتر راننده های اینجا می دانند که این پرنده ها چه وقتی برای غذا خوردن می آیند و مراعات می کنند یعنی بوق نمی زنند و آرام از کنار پل وارد خط می شوند.»

راجع به مهربانی به حیوانات و تأثیر آن در زندگی می گوید:«این مهربانی کردن به حیوانات حتما در زندگی تاثیر دارد ممکن است که یک نفر صبح که از خانه بیرون می آید صدقه کنار بگذارد یا این کار را بکند، فرقی ندارد.»

یکی از دوستانش که تا این قسمت ازمصاحبه شنونده بود و حرفی نمی زد حالا اعتراض می کند: «من بارها از رادیو و تلویزیون شنیدم که می گویند به پرنده ها غذا ندهید چون ممکن است که ناقل بیماری باشند. الان شما راجع به نیت و کار خیر اینجا گزارش تهیه می کنید اما از طرفی هم می گویند به پرنده ها غذا ندهید!»

اکرم فراهانی -سرویس اجتماعی

105105