به گزارش ایسکانیوز و به نقل از باشگاه خبرنگاران اگر سری به شعب شورای حل اختلاف مناطق مختلف شهر تهران بزنید، متوجه خواهید شد پارکینگ مشکل خیلی از شهروندان است چه آنها که در شمال شهر زندگی می‌کنند چه آنها که ساکن جنوب پایتخت هستند.

در بسیاری از پرونده‌های قضایی بیشتر دعوا‌ها به علت تعیین نشدن پارکینگ برای هر واحد از آپارتمان است، به این صورت که ساکنان سعی می‌کنند پارکینگی را که به در ورودی نزدیک‌تر است و آنها می‌توانند راحت‌تر خودروی خود را پارک کنند، به دست بیاورند، همین رقابت باعث شده خیلی از شهروندان کارشان به شکایت و شورای حل اختلاف برسد.

در پارکینگ مجتمع‌های بزرگ این ماجرا رنگ و بوی بیشتری به خود می‌گیرد زیرا خیلی‌ها با کشیدن قفل و زنجیر جلوی محل پارک خود را بسته‌اند تا شخصی غیر از آنها نتواند خودروی خود را آنجا پارک کند.

متاسفانه در برخی دعواهایی که بر سر جای پارک صورت گرفته، کار به قتل هم کشیده است، برای مثال مدتی قبل مرد جوانی در شعبه 74 دادگاه کیفری تهران به قصاص محکوم شد که به علت اختلاف بر سر جای پارک با مرد میانسالی درگیر شده و او را با چاقو به قتل رسانده بود.

مشکل پارکینگ در خیابان

آنهایی که در تهران زندگی می‌کنند یا گذرشان به این کلانشهر افتاده از سختی‌های پیدا کردن جای پارک در خیابان‌های این شهر باخبرند.

به طور میانگین بعد از رسیدن به مقصد برای پیدا کردن جای پارک باید 15 تا 35 دقیقه زمان گذاشت و خیابان و کوچه پس‌کوچه‌ها را بالا و پایین کرد.به همین علت خیلی‌ها قید استفاده کردن از خودروی شخصی را زده و از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده می کنند دغدغه جای پارک نداشته باشند.

این روزها کمتر خیابانی را می‌توان پیدا کرد، اتومبیل‌ها در دو طرف آن پارک نشده باشند.هرچند که پارک کردن خودرو به شکل دوبله هم به امری عادی برای شهرنشینان تبدیل شده است و هر از گاهی از بلندگوهای بانک‌ها یا ساختمان‌های اداری شماره پلاکی اعلام شده و از راننده خودرو درخواست می‌شود هر چه سریع‌تر اتومبیل خود را جابه‌جا کند.

این روزها راننده‌ها به خود اجازه می‌دهند اتومبیل خود را هر جایی پارک کنند، فقط اگر راننده کمی انصاف داشته باشد شماره تلفن خود را پشت شیشه خودرو می‌گذارد تا در مواقع اضطراری بتوان با او تماس گرفت.

علاوه بر این، مدتی است که شهرداری از پارکبان‌ها برای کنترل جای پارک اتومبیل‌ها استفاده می‌کند، در خیلی از مواقع پارکبان‌ها کار را برای شهروندان مشکل‌تر کرده‌اند، آنها برخی از جاهای پارک را نگه می‌دارند تا در ازای گرفتن مبلغی پول بیشتر جای پارک را به مشتری‌های ویژه خود بدهند، یا حتی اگر شخصی برای دقایقی کوتاه در کنار خیابان توقف کند به سراغ او رفته و برایش قبض صادر می‌کنند، ماجرای دیگری که سبب شده شهروندان از پارکبانان دل خوشی نداشته باشند بی‌قاعده و اصول بودن حق توقف در کنار خیابان است که در هر محل و خیابانی نرخ متفاوتی دارد.

مدتی قبل کار به جایی رسید که رئیس پلیس راهنمایی و رانندگی تهران بزرگ از فعالیت بیش از 70 شرکت غیرقانونی پارکبان در تهران خبر داد و گفت این شرکت‌ها که به‌صورت غیرمجاز فعالیت می‌کردند و کارکنانشان با پوشیدن لباس پارکبان‌ها برای توقف اتومبیل از مردم پول می‌گرفتند، شناسایی و پلمب شدند.

حجم پارکینگ ها در منازل افزایش یابد

عضو هیات رئیسه شورای شهر تهران با اشاره به لزوم ورود بخش خصوصی به پارکینگ سازی در سطح شهر تهران گفت: افزایش پارکینگ های منازل سبب کاهش بحران جای پارک در پایتخت می شود.

علیرضا دبیر بابیان این که افزایش پارکینگ ها در سطح تهران یکی از بحث های همیشگی در شهرداری است گفت:باید توجه کرد که توسعه پارکینگ ها در تهران تنها وظیفه شهرداری تهران نیست و بخش خصوصی نیز باید به شکل اصولی وارد فعالیت شوند.

وی ادامه داد: افزایش و ساماندهی پارکینگ ها در تهران نیاز به یک برنامه جامع و نیز فرهنگ سازی دارد. در شورای شهر دوم یکسری قوانین و تسهیلات برای توسعه پارکینگ های خصوصی مطرح شد اما به شکلی که مدنظر بود، رشد نیافت و در نهایت عملی نشد.

عضو شورای شهر تهران افزود: باید بخش خصوصی به شکل کارشناسانه وارد کار شود و به توسعه پارکینگ های خصوصی به شهرداری کمک کند. در همین راستا، پیش از این تسهیلاتی برای ساخت مراکز تجاری و پارکینگ ارائه شد اما صاحبان بخش خصوصی تنها برای املاک تجاری پارکینگ در نظر گرفتند و تعداد پارکینگ های ساخته شده حتی نیاز اهالی مرکز تجاری را نیز مرتفع نمی کرد در حالی که هدف شهرداری ایجاد پارکینگ های عمومی در کنار ساخت مراکز تجاری در بخش خصوصی بود.
او گفت: از همین رو باید در این زمینه قانونی تدوین و تبدیل به طرح شود تا مشکلات پارکینگ در تهران حل شود. علاوه بر این توسعه پارکینگ ها نیاز به فرهنگ سازی دارد و اگر منازل دارای پارکینگ باشند، بخش زیادی از ترافیک و مشکل پارکینگ در تهران حل می شود و باید حجم پارکینگ ها در منازل نیز افزایش یابد.

داستان یک اتفاق ساده

هفت یا هشت ساله بودم که همراه بچه محل‌ های همسن و سال دنبال توپ پلاستیکی 2 لایه از این طرف خیابان به آن طرف می‌دویدیم. خیابان محل زندگی ما 10 متری پر از خانه‌های 2.5 طبقه شمالی و جنوبی بود.

مشکل اصلی فوتبال بازی کردن ما آن زمان‌ها جوی های آب بود که به علت گرفتگی با آشغال و پسماند، پر می‌شد و توپ توی آن می‌افتاد و خیس می‌شد. در کل خیابان طولانی ما تنها یک نقطه بود که این مشکل وجود نداشت و ما هم دروازه‌های بازی را در طول خیابان با آجر می‌چیدیم و بازی شروع می‌شد.

آن زمان‌ها هنگام بازی یک دغدغه داشتیم و اینکه «ممد آقا» همسایه 5 خانه آن طرفتر از ما ساعت 6 از محل کارش به خانه بر می‌گشت و پیکان سبز رنگ خود را درست جلوی درب منزل و محلی که ما بازی می‌کردیم پارک می کرد.

بنده خدا ممدآقا یک بار هم به ما نگفت چرا بازی و سروصدا می‌کنید. اما همینکه پیکانش را درست محل بازی ما پارک می‌کرد، ناخودآگاه سوت پایان بازی را می‌زد.

آن زمان‌ها از همسایه‌ هایی که خانه جنوبی داشتند، انگشت شمار خودرویی هم داشتند و مقابل درب منزلشان پارک می‌کردند. خانه‌های شمالی هم که خودرو را داخل حیاط می‌بردند. بنابراین کوچه ها خلوت بود و وقتی مهمان برای همسایه‌ها می‌رسید، خیلی راحت جای پارک پیدا می‌کرد.

حتی آنقدر بین خودروهای پارک شده فاصله بود که بین لاستیک‌های جلوی خودروها دروازه می‌شد و فاصله 2 خودرو زمین فوتبال می‌شد .

هرچه ما بزگتر شدیم، انگار خیابانمان آب رفت. هرچه قد کشیدیم عرض خیابان کم شد تا اینکه روزگاری رسید که همزمان موتور و خودرو نمی‌توانستند از کنار هم در خیابانمان عبور کنند.

حالا هر خانواده برای خودش خودرویی خریداری کرده و جلوی درِ منزل پارک مرده بود، تقریبا دیگه جای پارک در محله ما معنای خاصی پیدا کرده بود. قدیمی ها از ابتدا جای پارک خود را مشخص کرده بودند و کسی حق نداشت جای آنها پارک کند.خانه‌های شمالی هم که مقابل درِب حیاتشان منطقه قرمز بود و کسی نمی بایست حتی برای چند دقیقه روی پل پارک می‌کرد.

ماجرا وقتی بدتر شد که کم کم همسایه‌ها برای 2 متر جای پارک به جان هم افتادند. پیش می‌آمد که مهمان یک خانه بدون اطلاع از وضعیت جای پارک، خودرو خود را در جای پارک کس دیگری پارک کرده و تا نیمه‌های شب، مشغول شب نشینی شده بود و وقتی برمیگشت، با 4 چرخ پنجر مواجه می‌شد یا بدتر اینکه صاحب جای پارک درست سر بزنگاه سر می رسید و یقه مرد غریبه را می‌گرفت. دیگه کار به جایی رسیده بود که اگر شبی یک دعوا نمی‌دیدیم تعجب می‌کردیم.

105105