نگاهی  به فیلم و سریال های خانوادگی/بیژن بیرنگ:خانواده کمترین اهمیتی در تولید یک فیلم ندارد!

کارگردان «همسران» و «خانه سبز»: با وجود شبکه های مختلف ماهواره ای، رسانه ملی رقابت سختی با این کانال ها دارد بنابراین زمان حال با دورانی که تنها تلویزیون ایران دو شبکه داشت و مردم مجبور بودند همان دو شبکه را تماشا کنند بسیار متفاوت است.

به گزارش ایسکانیوز، با توجه به تغییراتی که هر روز در جامعه رخ می دهد این نیاز احساس می شود که فیلم ها و سریال های تلویزیونی با تغییرات روز خود را وقف داده و با توجه به نیاز جامعه و خانواده ها برنامه های خود را تولید کنند.

آنچه امروزه اما ضعف آن احساس می شود کمبود سریال ها و فیلم های سینمایی خانوادگی است، پایین آمدن سطح کیفی سریال های خانوادگی در دهه گذشته باعث شده تا خانواده ها به سمت تماشای سریال های خارجی و ترکیه ای سوق پیدا کنند، آنچه که رسانه ملی را در رقابت با کانال های ماهواره ای به عقب راند عدم شناخت مخاطب و صرف هزینه های فراوان در تولید مجموعه های مناسبتی است؛ زمانی در دهه 70 و اوایل دهه 80 خانواده های فراوانی با تماشای سریال های شبانه اوقات خود را سپری می کردند.

وضعیت سریال های ایرانی در دهه 60 و 70 چگونه بود؟

در تعریف فیلم خانوادگی آمده است: داستان پیرامون یک خانواده و با محوریت آن اتفاق می افتد، اما چند درصد از سریال های ساخته شده در تلویزیون ایران در سال های گذشته با توجه به مسائل و مشکلات خانواده های ایرانی و به منظور جذب مخاطب ایرانی ساخته شده اند. نگاهی به تولید مجموعه های تلویزیونی در دهه های گذشته نشان از آن دارد که کمیت و کیفیت سریال های تولید رسانه ملی با خواست جامعه همسو نبوده است.

مجموعه هایی چون «هزار دستان»، «سلطان و شبان»، «سربداران»، «سردار جنگل»، «بوعلی سینا»، «امیرکبیر» و «مدرس» که در دهه 60 ساخته شدند بیانگر این موضوع است که تلویزیون شناخت درستی از مردم زمانه دارد، مردمی که کودتا، انقلاب و جنگ را پشت سر گذاشته اند نیازمند قهرمان هستند، و ساخت سریال از زندگی بزرگان و شخصیت های موثر، بهترین روش برای این قهرمان پروری بود.

در دهه هفتاد اما رسانه ملی بیشتر به ساخت سریال های خانوادگی و قصه محور روی آورد؛ «روزی روزگاری»، «همسران»، «در پناه تو»، «خانه سبز»، «آپارتمان»، «کت جادویی»، «امام علی (ع)» و «آژانس دوستی» از جمله مجموعه هایی هستند که در رسانه ملی به نمایش در می آمدند.

رویکرد تلویزیون در تولید برنامه های طنز

سال های دهه 80 و 90 رویکرد تلویزیون به سمت ساخت مجموعه های کمدی و مناسبتی گرایش پیدا کرد؛ «شب دهم»، «ترش و شیرین»، «بزنگاه»، «خانه به دوش»، «متهم گریخت»، «میوه ممنوعه»، «مرد هزار چهره»، «کیف انگلیسی»، «شب‌های برره»، «پاورچین»، «کوچه اقاقیا»، «زیر آسمان شهر»، «زیر تیغ»، «روزگار قریب»، «پایتخت»، «پژمان»، «ساختمان پزشکان» و «شمعدونی»

آنچه در رویکرد رسانه ملی در سال های دهه 80 و 90 به چشم می آید بیش از آنکه به اقتضائات جامعه و نیاز آن توجه داشته باشد تنها سعی در خنداندن مردم دارد آن هم با روشی که به روز نمی شود به این معنی که الگوی سریال های طنز و کمدی در ایران سال ها ست تغییر نکرده و عموما با تقلید لهجه ها و ساده لوح بودن شخصیت های مجموعه سعی در خنداندن مخاطب دارد.

بیرنگ: رسانه ملی همراه تحولات اجتماعی به روز نشده است!

بیژن بیرنگ، کارگردان مجموعه های موفقی چون «خانه سبز» و «همسران» در سال های دهه هفتاد در گفتگو با ایسکانیوز، در این خصوص گفت: با وجود شبکه های مختلف ماهواره ای، رسانه ملی رقابت سختی با این کانال دارد بنابراین زمان حال با دورانی که تنها تلویزیون ایران دو شبکه داشت و مردم مجبور بودند همان دو شبکه را تماشا کنند بسیار متفاوت است.

او افزود: با توجه به شبکه های مختلف ماهواره ای، تلویزیون ایران نتوانسته است با تحولات اجتماعی و نیازهای روز جامعه خود را به روز کند. در واقع مساله ای که اهمیت دارد این است که باید دید که خانواده چقدر برای سازمان صدا و سیما مهم است؟ و حتی در کشور کسی به اصل خانواده داشتن و عشق توجه دارد و یا نه.

بیرنگ معتقد است فیلم های سینمایی هم توجهی به اصل خانواده ندارند، او ادامه می دهد: با نگاهی به فیلم های سینمایی هم می توان به این نتیجه رسید که خانواده کمترین اهمیتی در تولید یک فیلم ندارد، فیلم ها بیشتر به سمت خیانت و بدبینی سوق داده شده اند، قصه هایی که در ایران ساخته می شود درباره جامعه و خانواده در هیچ جای دیگر دنیا ساخته نمی شود، در کدام یک از فیلم های سینمایی که در سال های اخیر ساخته شده خانواده و اهمیت آن جایگاه ویژه ای دارد؟! در کدام یک از فیلم هایی که در دو سال گذشته در ایران ساخته شده است مساله عشق وجود دارد؟!
کارگردان «همسران» درباره بازیگرانی که دیگر علاقه ای به بازی در سریال ها و فیلم هایی با موضوع عشق و خانواده ندارند، گفت: بعضی از بازیگران علاقه ای به حضور در سریال ها و فیلم هایی با موضوع عشق ندارند آنها به من می گویند؛ آقای بیرنگ شما روی زمین راه نمی روی و پایتان روی زمین نیست. سال ها به ما می گفتند هپیروتی. من از آنها می پرسم؛ چرا باید پایمان روی زمین باشد؟! مگر زمین چه چیزی دارد، چرا انقدر باید به واقعیت ها اهمیت دهیم و چرا به دنبال یافتن حقیقت نیستیم؟! جایگاه سینما و تلویزیون، جایگاه حقیقت است زیرا واقعیت ها تلخ هستند و چیزی جز سیاهی و ناامیدی در واقعیت وجود ندارد.

او با اشاره به اینکه دیگر بازیگرانی مانند خسرو شکیبایی که با عشق کار می کردند وجود ندارد، افزود: در حال حاضر یک سریال تصویب شده با نام «بابا لنگ دراز» دارم که اصرار زیادی هم برای ساخت آن وجود دارد اما فکر کار کردن با بازیگران، من را از انجام این کار پشیمان می کند، اگر قرار باشد سر کاری بروم که جای خسرو شکیبایی مجبور باشم با بازیگر دیگری همکاری کنم که با عشق و علاقه سر فیلمبرداری حاضر نمی شود تمایلی به ادامه همکاری ندارم.

به گزارش ایسکانیوز، عدم حضور کارگردانان با تجربه و نویسندگانی که دغدغه نوشتن فیلمنامه های خانوادگی دارند در رسانه ملی از دیگر عواملی است که باعث شده تا سریال های تلویزیونی روز به روز ارتباط خود با مخاطبان را بیشتر از دست دهند.
503502

کد خبر: 681105

وب گردی

وب گردی