به گزارش ایسکانیوز؛ استاد احمدرضا غائی عضو هیات علمی دانشکده الهیات واحد تهران مرکزی در سخنانی با اشاره به دیدگاه علامه طباطبائی در خصوص" تحدی جامع و فراگیر قرآن" اظهار داشت: تحدی در قرآن کریم بر شش نحو است : 1- تحدی قرآن، بدیهی، فراگیر و نا محدود است و زمان و مکان نمی شناسد و لذا با تحدی به صرف بلا غت سازگار نیست 2- علم و تبیانا لکل شئ بودن قرآن 3- تحدی به من انزل الیه القرآن ... ؛ قل لو شاءالله ما تلوته علیکم ولا ادریکم به وقد لبثت فیکم عمرا من قبله افلا تعقلون... 4 - اخبار غیبی قرآن 5- عدم اختلاف در قرآن ... : افلا یتدبرون القرآن... 6 - بلاغت : ام یقوقون افتراه قل فأتو بعشر سور ... و ان لم یستجیبوا لکم ...

وی در ادامه سخنان افزود: از میان اوصاف و کمالات قرآن؛ کمال « علم و هدایت» از اهمیت و محوریت خاصی برخوردار است. در این زمینه، واژه «علم»، در واقع یک معنا و مفهوم منفرد نیست، بلکه مجموعه ای از اوصاف و کمالات دیگر را شامل می شود. به بیان دیگر: «وصف علم»، در قبال سایر اسامی و اوصاف قرآن، به منزله روح، مبنا و محور اصلی به شمار می رود .

وی در خصوص نقش محوری علم در میان اوصاف قرآنی این گونه بیان نمود : قسمی از آن ها « نقش انتقال علم » را به ذهن متبادرمی کنند، مانند: کتاب، کلام و قرآن. قسمی « معنا و حقیقت، علم » را افاده می کنند؛ مانند: نور، ذکر( بیدارگر)، هدی ( رهنمود )، فرقان ( جداکننده ). قسمی هم نتیجه و « حاصل علم و هدایت قرآن » است؛ مانند ذکر ( بیداری ) و شفاء و برخی از اسم های قرآن نیز نعت و توصیف برای سه دسته قبلی است. مانند صفت « عظیم» (باعظمت) و «مجید» (شکوهمند)، « علیّ» (بلند مرتبه) ، «حکیم»......

وی با اشاره به جنبه ی هدف شناسی مطرح کرد: اساسا هدف و غایت اصلی در انگیزش پیامبران، رشد و تعالی انسان ، از طریق پرستش و بندگی خداست؛ چنانکه در سوره ذاریات آیه 51و 56 فرموده است: « وَ ما خَلَقْتُ‏ الْجِنَ‏ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُون‏» ، یعنی: «جنّ و انس را نیافریدم مگر برای اینکه مرا -که آفریدگار آنان هستم- بپرستند» و روشن است که پرستش درست و ارزشمند نیز، خود بر پایه ی دانش، معرفت و شناخت درست دربارۀ خداوند و حقایق دین و آفرینش او است.

اودر بخشی از سخنان خود با توضیح این مطلب که قرآن در روشنترین وجوه هدایتش؛ هدایت به سوی خالقِ انسان و جهان است، افزود : قرآن مبتنی بر دین حنیف و فطرت پاک و عقل سلیم، با انسان ها آنگونه سخن می گوید، که گوئی از ژرفای جان بر می خیزد - و لاجرم بر جان می نشیند- و انسان، در پی تذکار آن، می یابد که همان آفریدگار جهان و پروردگار جسم و جان اوست که با وی سخن می گوید . قرآن درباره ی خدا – همان آفریدگار انسان و جهان- چنان سخن می گوید، که انسان در عمق جان و سرشت آفرینش خود، همان گونه او را می شناسد. و آن گونه او را وصف می کند و می ستاید، که خودش خودش را وصف کرده و ستوده است و خرد، و فطرت انسانی نیز، همانگونه او را می ستاید و تنزیهش می کند. و این یکی از وجوه و اسرار درخشش قرآن است، که به نورانیت ذاتی خود، وجدان و فطرت انسانی را بیدار می کند (ذکر) و اورا آگاه می کند که من سخن خدای تو هستم و آورندۀ من- محمد (ص) - به راستی فرستاده ی خداست. و در سوره زمر آیه 39-23 چه زیبا فرموده است:« اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ کِتَابًا مُتَشَابِهًا مَثَانِی تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِینَ یخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلَی ذِکْرِ اللَّهِ ذَلِکَ هُدَی اللَّهِ یهْدِی بِهِ مَنْ یشَاءُ وَمَنْ یضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ»

از محورهای این سخنرانی می توان به: اعجاز و کمالات قرآن ، کمال شناسی و اعجاز قرآن از جنبه علم و هدایت ، نقش محوری علم در میان اوصاف قرآنی ، نقش هدف شناسانۀ علم ، درجات انبیا در علم و دانش ، تعریف قرآن به نور و هدایت الهی ، توجه به شأن آموزگاری پیامبر(ص ) ، حقیقت نوری علم و مراتب آن ، همراهی علم و عقل و نقش راهبری علم ، مراتب علم و تأثیر ارزشی آن در جایگاه عترت؛ در قبال قرآن ، برهان نبوت و سند جاودانه رسالت پیامبر (ص) ، اشاره به برخی مستندات قرآنی و نقلی ، برهان ذِکر و ترجمانِ فطرت ، برهانِ علم و عقل، و کهنگی ناپذیری قرآن و جاودانگیِ حکمت و حجت پایدار قرآن اشازره کرد.

203/200