معین کریم الدینی، مستندساز ایرانی که با مستند «آتلان» شناخته می شود درباره فیلم هایی که امسال در جشنواره سینماحقیقت حضور داشتند و کیفیت این آثار در گفت و گو با ایسکانیوز گفت: اتفاق مهمی که امسال در جشنواره سینما حقیقت افتاد انتخاب فیلم های درست برای حضور در این جشنواره بود زیرا وجه آموزشی فیلم های امسال بسیار بالا بود، به این معنی که فیلم هایی برای نمایش در این جشنواره انتخاب شدند که بسیاری از آنها می توانستند یک کلاس آموزشی بسیار خوب برای مستندسازان ایرانی باشند.

او ادامه داد: یکی از فیلم هایی که در جشنواره امسال به نمایش درآمد و بسیار مورد توجه من قرار گرفت، «درون متلاطمم را آرام کن» نام دارد که فیلم بسیار مهمی در زمینه مستند بود که در چند سال اخیر ساخته شده است به دلیل اینکه این فیلم نشان داد که مرزهای بین سینمای مستند و داستانی روز به روز کمتر در حال کم شدن است و «درون متلاطمم را آرام کن» به عنوان نمونه ای خوب از وجود درام در سینمای مستند است و تئوری هایی که در این سال ها در حوزه مستند مطرح شده است با این عنوان که سینمای مستند باید از درام دور شود اما این فیلم جوابیه ای بسیار خوب به این نظریه ها بود.
او افزود: اتفاق دیگری که در این فیلم و چند فیلم دیگر افتاد این بود که فیلمسازان بسیار خوب توانستند روابط انسانی را در فیلم هایشان به تصویر بکشند، مساله ای که رسیدن به آن سخت است زیرا یکی از سخت ترین پله های فیلمسازی مستند این است که یک مستندساز بتواند روابط انسانی شخصیت های فیلم را به خوبی و به شکلی که به دام مبالغه و سانتیمانتلایزم نیفتد به نمایش گذارد و فیلمسازان ایرانی می توانستند با دیدن این آثار دو مبحث آمیختن درام با مستند و نمایش روابط انسانی را آموزش ببینند.
کریم الدینی درباره اینکه این آموزه ها را چگونه می شود وارد سینمای ایران کرد، گفت: فرمولی برای این موضوع نمی تواند در نظر گرفت به دلیل اینکه بارها و بارها در 20 سال گذشته این اتفاق افتاده است که فیلمسازان بسیار خوب توانسته اند از پس این قضیه برآیند، قصد این را ندارم که بگویم فیلم های مستندی که آمیخته با درام هستند آثار خوب هستند، در سینمای مستند فیلم هایی وجود دارند که هیچ رابطه تنگاتنگی با درام ندارند و فیلم های موفق تری هم بوده اند، بنابراین در پی یافتن فرمول برای استفاده از این روش ها نباید باشیم اما بحثی که وجود دارد این است که هر از چند گاهی در سینمای مستند موج هایی به وجود می آید که ممکن است نتیجه آن تولید فیلم هایی ناموفق باشد در راستای موجی که به راه افتاده است.
او ادامه داد: به طور مثال ممکن است این اتفاق بیفتد که یک سال شاهد این باشیم که فیلم هایی که بر مبنای درام ساخته شده است خیلی بیشتر شده باشد یا سال بعد ار آن فیلم هایی که موضوعات ژورنالیستی دارند زیاد شده اند و یا موضوعات اجتماعی در دوره ای مورد استقبال مستندسازان قرار می گیرند. اتفاق خوبی در این جشنواره افتاد که در جشنواره امسال فیلم هایی نمایش داده شد که فرصت آموزش را برای فیلمسازان حوان فراهم کرد.
کارگردان «آتلان» درباره حضور کمرنگ مستندهای ایرانی در جشنواره های خارجی، گفت: ارتباط بین المللی مستندسازان ایرانی بسیار کم است و یکی از مواردی که در سینمای مستند از آن رنج می بریم پخش کننده است و بسیاری از فیلمسازان ما با وجود ساخت مستندهای خوب اما در فستیوال های بین المللی کمتر دیده می شوند چون ما پخش کننده خوب نداریم. پخش کننده های فیلم های مستند در یکی دو تا پخش کننده دولتی خلاصه می شوند و چند پخش کننده محدود خصوصی. بسیاری از مستند سازان حتی امکان ارتباط با این پخش کننده ها را هم ندارند. یک چیز را نباید فراموش کرد و آن هم این است که سینمای مستند ما تبدیل به صنعت نشده است و جریان مستندسازی در ایران هنور نتواسته به مرحله ای برسد که مستندسازان با مارکت های بین المللی ارتباط برقرار کنند و محصول خود را به نمایش بگذارند و بتوانند از طریق آن درآمدزایی کنند و مقصر این اتفاق فیلمسازها نیستند بلکه تقصیر این اتفاق متوجه ضعفی است که ما در حوزه توزیع و پخش داریم. باید پخش سینمای مستند جدی تر گرفته شود. پخش کننده های ایرانی بیشتر انرژی خود را روی فیلم های داستانی می گذارند و ترجیحشان سینمای داستانی است. پخش کننده های ما از فیلمسازان بسیار عقب ترند.

500500