به گزارش ایسکانیوز، 19 بهمن ماه سالگرد درگذشت سیاوش کسرایی است. این شاعر و نقاش و عضو کانون نویسندگان ایران و سراینده منظومه «آرش کمانگیر» است که به نوعی از نخستین منظومه های حماسی در سبک نیمایی به شمار می رود. شعر و فعالیت در عرصه سیاسی دو جزء جدایی ناپذیر از شخصیت سیاوش کسرایی است. او شاعری است که اشعارش گویای شخصیت چند گانه اوست و در درک آثار او نیز گاهی تناقضاتی دیده می شوند که از او چهره ای دو گانه می سازد.

هرمز علیپور شاعر در گفت و گو با ایسکانیوز درمورد او گفت: سیاوش کسرایی جزو معدود شاعران حزبی ایران بود و با اینکه در چارچوب حزب فعالیت می کرد اما شعر او یک حالت تغزلی زیبا و روانی داشت و ابتدا با شعری به نام به قامت بلند ای تمنا درخت شناخته شد و حماسه آرش کمانگیر او در قالب نیمایی سالهای سال ورد زبان علاقمندان شعر و مبارزان و آحاد مردم بود . با اینکه کسرایی از نظر تولد جزو شاعران نسل بلافصل نیما بود اما عده ای بر این باور بودند که او نتوانسته در ادامه راه نیما یا در قالب نیمایی حضور موثری از خود بروز دهد.

علیپور افزود: شعر کسرایی را می توان به دو دوره قبل و بعد از انقلاب تقسیم کرد و شعر بعد از انقلاب او به طور کامل در خدمت تلاش های حزبی بود و همین امر باعث شد که بعد از متلاشی شدن حزب توده در دیار غربت و به دور از وطن به شکل آشفته ای به سر ببرد. شاعرانی مثل شاملو و بقیه روشنفکران به دلیل موضع گیری های حزبی اش با او چندان مهربان نبودند و شاعران حزبی را دوست نداشتند. متاسفانه در ایران شاعران سیاسی ما به دو شکل فعالیت می کردند به این صورت که برخی مبارز بودند و اشعارشان متوسط بود و شعر اجتماعی می گفتند و در تقسیم بندی اشعار فارسی یک دوره ای شعر چریکی را جزو تقسیم بندی اشعار گنجانده بودند که به نظر من این تقسیم بندی درست نبود زیرا این افراد شاعران جامعی نبودند و فراتر از مسائل مبارزاتی نگاه گسترده ای نداشتند و تنها به فکر مبارزه بودند و البته این ذاتا امر بدی نیست ولی نگاه هنرمند باید فراتر از نگاه یک حزب و یا یک جریانی باشد هنرمند باید خلاقیت داشته و رها باشد و اگر عده ای مبارز چند شعر گفته بودند جزو ژانر شعری تلقی نمی شوند.

این شاعر معاصر ادامه داد: کسرایی شعری در مورد حضرت محمد سروده بود و مورد اعتراض برخی از افراد قرار گرفت که یک شاعر حزبی چرا باید شعر مکتبی بسراید. وی فرد ساده و خوبی بود و جزو معدود شعرای حزبی بود که در چارچوب تحزب شعر می گفت و در روزنامه مردم اشعارش به چاپ می رسید و در میدان آزادی سخنرانی می کرد و شعر می خواند و دو بیتی هایی که ابتدای انقلاب توسط یکی از هنرمندان خوانده شد از زنده یاد کسرایی بود. حتی در آن سالها رضا براهنی که تنها منتقد آن ایام بود به همراه مشیری، نادرپور و ابتهاج او را جزو شاعران متوسط قلمداد می کردند.

به گزارش ایسکانیوز، از جمله مجموعه شعرهای به جای مانده از سیاوش کسرایی می توان به مجموعه شعر آوا، مهره سرخ، در هول مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشه های تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش نام برد.

خبرنگار:بخشی پور/ منتشرکننده: سلیمی

502500