به گزارش ایسکانیوز اختلالات بینایی و شنوایی هزینه های بسیار زیادی روی دست دولت ها می گذارد . این دو اختلال در سطوح ضعیف و قوی، فرد معلول را نیازمند مراقبت های خاص،مراجعات مکرر به مراجع درمانی، تهیه داروها و لوازم کمک توانبخشی و... کرده ودولت موظف است به تمام ابعاد زندگی این افراد اعم از تحصیل و آموزش، اشتغال، ازدواج، تردد در جامعه، مسافرت، گذراندن اوقات فراغت، توانبخشی روحی و نشاط فردی و... آنها بیاندیشد و تمام امکانات مورد نیاز را برایشان فراهم کند.

دولت ها همچنین علاوه بر رعایت اصول استانداردِ منطبق با نیازهای افراد دارای معلولیت، موظف اند ساختارهای دیدگاهی جامعه را نیز برای این گروه مناسب سازی کرده و مراقب ایجاد تفکیک ها و گروه بندی های خاص در جامعه باشند تا جامعه

طیف معلول را جدا از خود نپندارد. اما گره کور این مطلب اینجاست که بداند علت عدم بکارگیری امکانات مورد نیاز به منظور پیشگیری از بروز معلولیت ها حسی چیست؟

تعداد افراد دارای معلولیت های بینایی و شنوایی در حال افزایش است و با افزایش معلولیت ها ، سرانه هزینه های دولت به ویژه در امر بهداشت و امور اجتماعی افزایش پیدا می کند. چنانکه مدیرکل توانمندسازی سازمان بهزیستی کشور از ابتلای ۳۰ درصد از جمعیت کشور به اختلالات بینایی، شیوع بالای بیماری هایی مانند آب مروارید و بیماری های عفونی چشمی خبر می دهد و می گوید: ایران در ردیف شانزدهمین کشور جهان از نظر شیوع بالای اختلالات بینایی و بیماری های چشمی قرار گرفته است.

بر همین اساس می توان گفت بروز این اختلالات خطری است که هر روز بیش از روز گذشته جامعه را تهدید می کند و در صورتی که مورد غفلت قرار گرفته و به موقع از آن پیشگیری نشود در آینده ای نزدیک به بحران مهار ناپذیری بدل خواهد شد.

شاید بتوان گفت زنگ خطر این آسیب با سقوط ایران به ردیف شانزدهم جهانی از نظر شیوع اختلالات بینایی و بیماری های چشمی به صدا درآمده است.

دکتر کیوان دواتگران همچنین تصریح می کند: هم اکنون حدود ۱۳۰تا 150 هزار نفر در ایران دچار اختلال بینایی عمیق هستند که در علم پزشکی نابینا نامیده می شوند.

سازمان بهداشت جهانی نیز تخمین زده که هر 5ثانیه یک نفر به جمعیت نابینایان جهان اضافه شده و در هر دقیقه یک کودک نابینا متولد می شود . به گفته دکتر دواتگران آمار ایران هم در این برآورد دیده شده و بر این اساس می توان رقم ۵۵۰

هزار نابینا و کم بینا در ایران را رقمی قابل قبول دانست.

البته باید به این موضوع اشاره داشت که آماری که توسط سازمان بهزیستی در مورد جمعیت معلولان اعلام می شود به معنای آمار واقعی موجود در کشور نیست چرا که تعداد زیادی از معلولان به علل مختلف هنوز خود را به این سازمان معرفی نکرده اند

و بنابراین نمی توان با اطمینان گفت که این سازمان در تمامی زمینه ها موفق به شناسایی همه دارندگان معلولیت در سراسر کشور شده است.

مدیرکل مراکز توانبخشی روزانه سازمان بهزیستی کشور نیز از وجود 168 هزار و900 ناشنوا و کم شنوا در کشور خبر می دهد .

دکتر زهرا نوع پرست همچنین ادامه می دهد : در هر 1000 نوزاد متولد شده، سه نفر با اختلال شنوایی مواجه اند و بر این اساس می توان گفت روزانه حدود 15 کودک ناشنوا در ایران متولد می شوند.

وی اظهار می دارد: البته این بدین معنا نیست که تمامی این کودکان ناشنوای مطلق هستند بلکه این افراد اختلالات شنوایی شامل حد متوسط، شدید و عمیق دارند.

با در نظر گرفتن این نکات می توان گفت بروز معلولیت ها و اختلالات شنوایی نیز به خط بحران نزدیک شده و خطری که در مورد بروز آسیب های بینایی جامعه را تهدید می کند در این زمینه نیز صدق می کند.

شاید بتوان گفت تعدادی از ما که به ظاهر تندرست بوده و دارای هیچ نوع معولیتی نیستیم در حا ل حاضر از سطوح مختلفی از اختلالات شنوایی رنج می بریم. دکتر محمد فرهادی مدرس دانشگاه علوم پزشکی ایران اظهارمی کند: متأسفانه در کشور آمار ناشنوایی پایین نمی آید بلکه این رقم با افزایش تعداد و سن افراد جامعه همواره در حال بالارفتن است. بر اساس گفته این مدرس دانشگاه باید خطر ابتلا به اختلالات شنوایی را نیز به مشکلات دیگر جامعه و بهانه ای برای افزایش تعداد افراد دارای معلولیت اضافه کرد هر چند که بالا رفتن سن جمعیت جامعه در سالهای آینده خود بحران کمی نیست.

از سوی دیگر نایب رئیس انجمن علمی شنوایی شناسی ایران می گوید: ۸۰ درصد افراد کم شنوا و ناشنوا در کشورهای فقیر و متوسط زندگی می کنند.

دکتر سعید ملایری با اشاره به ابتلای ۵ درصد کل جوامع به اختلال شنوایی می گوید: ۸۰ درصد افراد کم شنوا و ناشنوا در کشورهای دارای درآمد پایین و متوسط هستند و این یعنی فقر عامل مهمی در بروز معلولیت ها و عدم پیش بینی آن هاست اما آیا ما واقعاً کشور فقیری هستیم؟

آیا وجود 150 هزار مبتلا به اختلالات بینایی و یا تولد روزانه 15 کودک با مشکلات شنوایی رقم تکا ن دهنده ای نیست؟ هر چند اگر این رقم صحیح باشد باید خدا را شکر کنیم چرا که به گفته مدیرکل توانمندسازی بهزیستی کشور دست این سازمان از داشتن آمار دقیق معلولان خالی است و واقعیت ممکن است تلخ تر از این باشد.

دواتگران بر این نکته اذعان دارد که"سازمان بهزیستی ضعف آمار دارد چون نیروی متخصص ندارد. "و این نکته می تواند جوابی مضاعف باشد برای این سوال که به دلیل نبود نیروی متخصص و کافی هنوز هیچ برآورد دقیقی از وضعیت معیشتی

و امرار معاش نابینایان، ناشنوایان و به طور کلی معلولان ایران وجود ندارد. باید پرده از این واقعیت نیز برداشت که هیچ آماری هم از تعداد نابینایان زیر خط فقر موجود نیست اما یک رقم نسبتاً قطعی وجود دارد که می تواند از دورنمای معیشتی نابینایان تصویر نسبتاً دقیقی ارائه دهد.

به گفته دواتگران از جمعیت ۱۵۰ هزارنفری نابینایان کشور کمتر از5 هزار نفر شاغل هستند. این در حالی است که مستمری سازمان بهزیستی برای نابینایان از سقف مستمری سایر معلولان پیروی می کند در حالیکه نیازهای این افراد تعریف دیگری دارد و در کم ترین حالت هر فرد نابینا برای گذران زندگی عادی خود و برای حضور در محافل اجتماعی نیازمند یک همراه یا منشی دائمی است و قاعدتاً مستمری ماهانه بهزیستی در برآوردن نیازهای اولیه ی این افراد نیز درمانده است.

حالا ما واقعاً در آینده ای نزدیک باید منتظر ابتلای تعداد زیادی از هم وطنانمان به اختلالات بینایی و شنوایی و یا تولد کودکان بی شماری با این اختلالات باشیم؟ آیا هیچ عاملی وجود ندارد که حس مسئولیت نهادهای متولی را برانگیخته و بتواند مسیر این حرکت را تغییر دهد؟ آیا ما الزاماً باید در بلا بیفتیم تا ضرورت یافتن راه حل و اقدام جدی باورمان شود؟

آیا همین که به جامعه اعلام کنیم چنین آینده ای در پیش است؛ کافی است؟ آیا تاکنون در نظر گرفتن اعتبارات پیشگیرانه از ابتلا به معلولیت ها به ذهن هیچکسی نرسیده است؟

بهتر نیست بپرسیم اعتبارات مربوط به این حوزه چگونه و به چه منظوری خرج می شود که جامعه ی معلولان کشور اینگونه مستأصل ماند ه اند؟

راستی چه کسی در برابر معلولان و افرادی که معلولیت هر لحظه در کمین آنها نشسته است مسئولیت دارد؟

خبرنگار :رقیه بابایی

منتشر کننده : زهره حاجیان

700700