به گزارش ایسکانیوز، گئورگی گرچکو از نوابغ تاریخ فضانوردی و از دستیاران سرگئی کارالیف، پدر فضانوردی روسیه بود که از نخستین روزهای آغاز عصر فضانوردی در تشکیلات فضایی شوروی فعالیت داشت به طوری که او را تاریخ زنده کیهان نوردی لقب داده اند. کمتر کسی است که با تاریخ فضانوردی آشنا باشد و گئورگی گرچکو را نشناسد. شاید بتوان گفت وی بعد از گاگارین، سرشناس ترین فضانورد روسیه است.

گئورگی میخائیلویچ گرچکو که متولد ۱۹۳۱‏ در لنینگراد بود در سال ۱۹۵۵ از دانشکده مکانیک نظامی لنینگراد با درجه مهندس مکانیک فارغ التحصیل و بلافاصله جذب دفتر طراحی کارالیف شده و از افرادی به شمار می رود که در طراحی و پرتاب «اسپوتنیک-۱» نخستین ماهواره جهان نقش داشت.

وی در ۱۹۶۷ از دکتری علوم فنی با رساله ای در مورد محاسبه سامانه فرود لونا-۹ در ماه دفاع کرد. در سال ۱۹۷۵ عضو فعال آکادمی بین‌المللی آستروناتیک (فضانوردی) و آکادمی علوم چکسلواکی شد. وی که ۱۷ فوریه ۱۹۸۴ دکتری علوم فیزیک – ریاضی را دریافت کرد بیش از ۲۸ مقاله منتشر شده علمی دارد و در سال ۱۹۸۴ کتاب « در کادر سیاره » را نوشت.

گرچکو قبل از انتخاب برای فضانوردی در بخش های مختلف دفاتر طراحی و ساخت سامانه های فضایی فعالیت های ارزشمندی داشت به طوری که در سال ۱۹۵۹ به عنوان مهندس ارشد از سال ۱۹۶۱ رئیس گروه بخش ۱۷ دفتر شماره ۱ طراحی و ساخت سامانه های فضایی و بالاخره در ۱۹۶۶ به عنوان رییس گروه آزمایشگر دستگاه های کیهانی انتخاب شد.

در ۲۷ مه ۱۹۶۸ به پیشنهاد وزارت صنایع، در کنار کار و فعالیت به عنوان رییس گروه آزمایشگر دستگاه های کیهانی به گروه فضانوردان پیوست و آموزش برای سفر به فضا را آغاز کرد.

گرچکو به مدت دو سال دوره آموزش و تمرین در گروه کیهان نوردان برای سفر به مدار ماه مدار ماه را انجام می داد که با تعطیل شدن برنامه، به کیهان نوردان ناو کیهانی سایوز پیوست. پس از آن، سال ها در کنار طراحی سامانه های فضایی با سمت فضانورد ذخیره ایفای نقش کرد.

نخستین پرواز فضایی او در ۱۱ ژانویه تا ۹ فوریه ۱۹۷۵ به عنوان مهندس سفینه سایوز-۱۷ در ایستگاه مداری سالیوت-۴ صورت گرفت و ۲۹ شبانه روز و ۱۳ ساعت و ۱۹ دقیقه و ۴۵ ثانیه طول کشید.

دومین پرواز فضایی را از ۱۰ دسامبر ۱۹۷۷ به همراه یوری راماننکو با سایوز-۲۶ در ایستگاه مداری سالیوت ۶ انجام داد که پروازی رکورد شکن بود و تا ۱۶ مارس ۱۹۷۸ به مدت ۹۶ شبانه روز و ۱۰ ساعت و ۷ ثانیه ادامه داشت. در جریان این سفر، او طبق برنامه، یک بار برای بررسی کار محل اتصال در سکوی شماره ۱ سالیوت به راهپیمایی فضایی دست زد که یک ساعت و ۲۸ دقیقه طول کشید.

پرواز سوم و آخرین سفرش به فضا را در ۱۷تا ۲۶ سپتامبر ۸۵ به عنوان مهندس سفینه سایوز تی-۱۴ در ایستگاه سالیوت-۷ انجام داد و هشت شبانه روز و ۲۱ ساعت و ۱۳ دقیقه و ۶ ثانیه در فضا به سر برد.

گرچکو از اول مارس ۹۲ و پس از خارج شدن از گروه فضانوردان، به عنوان پژوهشگر ارشد دانشکده فیزیک جو آکادمی علوم روسیه فعالیت دارد.

وی به دلیل کارهای با ارزشش در زمینه فناوری فضایی چندین مدال گرفته که از جمله می توان به دو مدال طلایی قهرمان شوروی، سه نشان لنین، مدال ستاره طلایی قهرمان چکسلواکی، مدال طلایی گاگارین و مدال طلایی تسیولکوفسکی اشاره کرد.

سیروس برزو، روزنامه نگار علمی و پیشگام ترویج دانش کیهان نوردی در ایران که به واسطه دوستی و ارتباط نزدیک با گرچکو، زمینه دو سفر او به ایران را فراهم کرده در گفت و گو با دیده بان علم ایران گفت: گرچکو از عاشقان فرهنگ و تاریخ ایران زمین بود و در ملاقاتی که پس از سفر دوم او به ایران داشتم، از سفر ایران به عنوان سفر به رویاهایش یاد کرد و گفت در این سفر توانستم به دیدن تخت جمشید بروم که برایم آرزو بود. با مردم فرهیخته ایران و با عقاید شیعی که بسیار برایم جالب است از نزدیک آشنا شدم.

وی که خرداد ماه ۱۳۹۴ از طریق برزو در جریان کمپین خیریه جمعی از هنرمندان ایرانی به نام «سین هشتم، سرپناه» پیوسته و با اهدای نمادین ماکت امضا شده موشک و سفینه وستک و پنج عکس امضا شدهاز این حرکت حمایت کرده بود در پیامی به بانیان این کمپین گفته بود: «من معتقدم که برای آباد کردن کره زمین و نجات مردم از اینهمه جنگ و برادرکشی دو راه وجود دارد یکی از این راه ها خیالی است و دیگری واقعی. خیالی آن این است که یک روزی بالاخره بشر عقل به سرش می آید خواهد توانست خودش به این مشکلات پایان دهد و مردم در کره زمین با آسودگی خاطر، راحت زندگی کنند. و راه غیرخیالی اش این است که امیدوار باشیم بشقاب پرنده ای ها یک روزی از سیارات دیگر بیایند و ما زمینی ها را مجبور کنند با صلح و صفا کنار هم زندگی کنیم!!

حالا این گروه سین هشتم با این کارش نشان داد که فانتری بودن خیرخواهی برای هم نوع، تخیلی نیست! من خوشحال می شوم اگر سین هشتمی ها مرا هم شریک غم و غصه های وجدانی خودشان بدانند و هدیه های کوچک مرا بپذیرند.»

منبع: دیده بان علم ایران

دریافت کننده و انتشار دهنده: آخوندی

200