مازیار سیدی، کارگردان نمایش «توفان» درباره استفاده از موسیقی به عنوان یکی از عناصر اصلی این نمایش به ایسکانیوز، گفت: موسیقی یکی از عناصر اصلی در نمایشنامه «توفان» نوشته ویلیام شکسپیر است. در اثر شکسپیر به موسیقی هایی اشاره شده است که از خواب بیدار می کنند و به خواب می برند.

او ادامه داد: اما درباره چگونگی تبدیل موسیقی های نمایشنامه «توفان» به قطعاتی که در اجرای ما وجود دارد باید به بحث دراماتورژی اشاره کنم، زیرا همانطور که بسیاری از المان های نمایشنامه اصلی را وارد دنیای مدرن کردیم در پی جنس موسیقی به خصوصی هم نسبت به طراحی، دراماتورژی و هدف کار بودیم و در نهایت با صحبت هایی که با پوریا پورامین، استاد راهنمای بخش موسیقی کار انجام دادم، تصمیم بر این شد تا موسیقی هایی را انتخاب کنیم که بسیار پاپ و نرمال باشند.

او افزود: در نهایت غیر از یک موزیک که در انتهای نمایش وجود دارد بقیه موسیقی ها آثار جدیدی هستند که برای بسیاری از افراد آشنا بوده و شنیده شده اند و این انتخاب به شیوه ای که من برای اجرا در نظر گرفته ام نزدیک بود.

سیدی درباره زبانی که در اجرای نمایش «توفان» به کار رفته است، گفت: اصولا نمایشنامه های شکسپیر دارای سطوح زبانی متفاوتی هستند و اقشار مختلفی که در آثار شکسپیر وجود دارند به زبان های مختلف صحبت می کنند اما مساله اینجا است که تفاوت زبانی موجود در آثار این نمایشنامه نویس در زمان ترجمه از بین می رود.

کارگردان نمایش «توفان» توضیح داد: در نمایشنامه «توفان» زبانی که گروه دربار با آن صحبت می کنند متفاوت از زبانی است که دسته پریان با آن گفت و گو می کنند و این اختلاف زبانی در دیگر اقشار موجود در نمایشنامه هم قابل توجه است و اتفاقا همین مساله یکی از جذابیت های نمایشنامه های شکسپیر است.

او ادامه داد: یکی از دغدغه های من این بود که چگونه می شود آثار شکسپیر را اجرا کرد که زبان آن قابل فهم باشد، زیرا ترجمه هایی که از نمایشنامه های این نویسنده در ایران وجود دارد ویژگی های خاص خود را دارند اما همه ترجمه های فارسی این نمایشنامه نویس یک ویژگی مشترک دارند و آن هم این است که به زبان فارسی آرکاییک ترجمه می شوند بنابراین ترجمه آنقدر ثقیل می شود که برای مخاطب قابل فهم نیست.

سیدی اظهار کرد: اولین موضوع مورد چالش برای ما در اجرای این نمایش این بود که چگونه می توانیم بدون بر هم زدن قواعد زبان آرکاییک اجرایی قابل فهم از نمایشنامه «توفان» داشته باشیم، به همین منظور معادل های کلامی را که برای تماشاگر امروز قابل شناسایی بودند پیدا کردیم و آن را به عنوان زبان مبدا اثر انتخاب کردیم؛ زبانی که آرکاییک، کلاسیک و قابل فهم است پس از به نتیجه رسیدن درباره این موضوع تصمیم گرفتیم سطوح زبانی را برای اقشار مختلفی که در نمایش هستند، مشخص کنیم.

او درباره دلایل انتخاب نمایشنامه متن «توفان» که در ایران کمتر شناخته شده است، گفت: اتفاقا من این نمایشنامه شکسپیر را به همین دلیل انتخاب کردم، چون کمتر در ایران اجرا شده است و به همین دلیل در میان مردم نمایشنامه ای ناشناخته از شکسپیر است. این متن آخرین نمایشنامه ای است که شکسپیر آن را نوشته است و معتقدم یکی از پرقدرت ترین آثار این نمایشنامه نویس است زیرا در اوج سادگی و ظرافت از مفاهیم عمیقی چون سیاست، کشور داری و امور دربار صحبت می کند و نقدهای عمیقی به سیاستمداران زمانه خود دارد.

سیدی تاکید کرد: نقطه نظرهای انتقادی که شکسپیر در این متن درباره سیاست و مسائل اجتماعی دارد برای من بسیار مهم هستند به همین دلیل به شکل دست نخورده باقی ماندند.

مازیار سیدی درباره اجرای دوباره این نمایش، اظهار کرد: پس از اتمام اجرای «توفان» تصمیم دارم تا این نمایش را در سالن های دیگری هم به روی صحنه ببرم منتها هر سالنی مناسب برای اجرای این کار نیست زیرا طراحی این اجرا متناسب با سالن های خاص است، سالن استاد خورشیدی که در حال حاضر «توفان» در آن اجرا می شود با همه نقاط ضعفی که دارد اما من توانسته ام تمام سطوح آن را فعال کنم و سالن های دیگر لزوما این ویژگی را به ما نمی دهند.

سیدی با اشاره به طراحی نشستن تماشاگران در اجرای «توفان» تاکید کرد: مخاطبان در اجرای «توفان» در ردیف اول روی زمین می نشینند که این باعث ناراحتی بعضی از تماشاگران می شود و معترض می شوند که چرا با وجود خرید بلیت باید روی زمین بنشینند اما مساله روی زمین نشستن تماشاگران در این نمایش بخشی از طراحی اجرا است و اتفاقا من علاقمند بودم که همه تماشاگران برای دیدن این نمایش روی زمین بنشینند منتها مشکل دید برای مخاطبان ردیف های آخر به وجود می آمد با این حال به عنوان کارگردان اثر معتقدم بهترین جایی که برای تماشاگران این نمایش طراحی شده است همان ردیف اولی است که روی زمین می نشینند.
خبرنگار: رضایی
501