به گزارش ایسکانیوز، داستان کوتاه در ایران از دوره مشروطه آغاز شد و ویژگی اصلی آن پرداختن به زندگی مردم کوچه و بازار بود. در این میان نویسندگان بزرگی شروع به نگارش داستان هایی کردند که زندگی مردم عادی،خواسته ها و نیازهای آنها را در داستان هایشان بیان می کرد.

بزرگ علوی و صادق هدایت در زمینه داستان کوتاه توانستند قدم های بزرگی را در پایه گذاری سبک نوعی از داستان نویسی در ایران بردارند. صادق چوبک از جمله داستان نویسان ایرانی است که جزو پایه گذاران داستان نویسی نوین ایرانی به شمار می رود.

اکتر داستان های وی حکایت تیره روزی مردمانی است که اسیر خرافه، نادانی و پایبند به مذهب خویش هستند. چوبک با توجه به خشونت رفتاری که در طبقات فرودست دیده می شد سراغ شخصیت ها و ماجراهایی رفت که هر کدام بخشی از این رفتار را بازتاب می دادند و به شدت ره به تاریکی می برند. این نویسنده نگاه بدون ترحم مردم و آزار آنان به حیوانات را در داستان هایش روایت می کند و با نگاهی انتقادی به ظلم و بی انصافی که در حق حیوانات می شود مضایقه نمی کند.

او یک رئالیست تمام عیار است که با منعکس کردن چرک ها و زخم های طبقه رها شده نه در جستجوی درمان آنها است و نه تلاش دارد پیشوای فکری نسلی شود که تاب تحمل این همه زشتی را ندارند. به همین دلیل چهره ناخوشایندی که از انسان بی چیز، گرسنه و فاقد رویا ارائه می دهد نه تنها مبنای آرمان گرایانه ندارد بلکه نوعی رابطه دیالتکیکی است بین جنبه های مختلف خشونت.

او در اکثر داستانهای کوتاهش جمود زیستی ای به تصویر می کشد که اجازه خلق باورهای بزرگ و فکرهای مترقی را نمی دهد. از این منظر طبقه فرودست هر چند به عنوان مظلوم اما به شکل گناهکار ترسیم می شوند که هرچه بیشتر در گل و لای تیره روزی فرو می روند.

از آثار مشهور وی می توان به مجموعه داستان "انتری که لوطی اش مرده بود" و رمان های "سنگ صبور" و "تنگسیر" اشاره کرد. البته از رمان تنگسیر فیلمی به همین نام به کارگردانی امیر نادری ساخته شده است.

502