به گزارش ایسکانیوز، رهبر معظم انقلاب 13 مهر سال 1353 در مسجد امام حسن (ع) مشهد مقدس فرمایشاتی درباره رسالت انبیا و امام ان معصوم داشتند که بخش از این فرمایشات از کتاب «طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن» منتشر می شود.
انبیا می‌آیند تا انسان‌ها را از بدی‌ها، از پستی‌ها، از جهالت‌ها، از رذیلت‌های اخلاقی، از پوشیده ماندن استعدادهای درونی خلاص کنند، نجات بدهند، آن‌ها را انسان_کامل و متعالی بسازند؛ این هدف اولی انبیاست... لذا می‌بینید که پیغمبر ما می‌فرماید «بعثت لاتمم مکارم الاخلاق». مبعوث شدم تا مکارم اخلاق را، اخلاق زیبا را، اخلاق خوب را، تمام کنم.
اما حرف مهم‌تر، حرف دوم است. حرف اولی، حرفی‌ست که زیاد زده می‌شود. بعضی‌ها هم خیلی دوست دارند این حرف تکرار بشود؛ برای خاطر اینکه اگر مسئله، مسئله پیراستن بود، فقط تهذیب و تزکیه بود، یک نفر هم می‌گوید آقا، ما راهش را پیدا کردیم، ما فهمیدیم کجا برویم. غوغای اجتماع را بگذار به کنار و جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه؛ می‌رویم گوشه صومعه، مشغول رهبانیت. آنجا مشغول تهذیب و تزکیه نفس می‌شویم و خودمان، خودمان را نجات می‌دهیم. اگر توانستیم، کسی آمد، قابلیتش را داشت، درِ گوش او هم سخنی می‌گوییم و از خود، بی‌خودش می‌کنیم!
این حرف، به همین جهت که می‌تواند بهانه‌ای باشد از برای تنبلی‌ها، نارسایی‌ها، جان‌عزیزی‌ها، عافیت‌طلبی‌ها، سهل‌گرایی‌ها، خیلی تکرار می‌شود؛ هم مردم از این حرف خوششان می‌آید، هم رهبران... تهذیب کردن مردم، کاری‌ست بی‌دردسر، کاری‌ست بی‌اشکال، کاری‌ست که به گاو_و_گوسفند انسان لطمه و صدمه‌ای ندارد... لذا تا اینجای حرف، معروف است، از اینجای حرف به آن‌طرف گفته نمی‌شود. چیست از اینجای حرف به آن‌طرف؟
آیا انبیامثل زاهدان و عارفان عالَم نشستند در خانقاه خودشان تا مردم بیایند حال معنوی آن‌ها را ببینند و با آن‌ها هم‌عقیده و همراه و همگام بشوند؟... یا نه، انبیا معتقد به دانه‌دانه انسان‌سازی نیستند، انبیا معتقد به کارهای اتوکشیده و نظیف نیستند... امام_صادق ما هم آن‌جوری است. خطاست اگر کسی خیال کند که امام صادق می‌نشست روی منبر، چهار هزار شاگرد پای منبرش می‌نشستند؛ همچنانی که بعضی از افرا بی‌توجه این‌جوری تعبیر می‌کنند... عده‌ای خیال کردند چهار هزار نفر می‌آمدند می‌نشستند، مثلا فرض کنید در یک محوطه‌ای دو برابر این محوطه، آقا امام صادق (ص) روی منبر حدیث می‌گفتند، مسئله می‌گفتند، موعظه می‌کردند.
نه امام جعفر صادق، نه جدش پیغمبر_اسلام و نه همه انبیای عالم، روششان این‌روش‌ها نبوده؛ مدرسه_بازی و موعظه‌کاری و تربیت_فردی، کار انبیا نیست. انبیا فقط یک پاسخ دارند به این سؤال که چگونه می‌توان انسان‌ها را ساخت؟... می‌گویند برای ساختن انسان، باید محیط متناسب، محیط سالم، محیطی که بتواند او را بپروراند تربیت کرد و بس. انبیا می‌گویند دانه‌دانه نمی‌شود قالب گرفت، #کارخانه باید درست کرد.
این مطلبی که گفتم، از حرف‌هایی است که که رویش اصرار داریم و معتقدیم که باید پیروان نبوت‌ها، این حرف را بفهمند... مطلب خیلی مهم است، همه اشکال‌ها همین‌جا در می‌آید... در محیط جاهلی مکه، پیغمبر وقتی می‌خواهد آدم درست بکند، مجبور است یکی‌یکی درست کند، برای اینکه از برای ایجاد آن‌چنان نظامی، یک عده خواص لازمند... این‌ها قبلا دانه‌دانه درست می‌شوند... اما وقتی نوبت به مدینه می‌رسد؛ آن جامعه الهی و اسلامی در مدینه تشکیل می‌شود، پیغمبر در رأس آن جامعه است و حاکم به احکام و فرمان‌های خداست.
500
