علیرضا محمودی ایرانمهر در گفت وگو با ایسکانیوز درباره ویژگی علاقمندی دیگر کشورها از یک کتاب، اظهار داشت: استانداردهای جهانی ادبیات باید در داستان مورد نظر رعایت شده باشد. ادبیات به جز زبان کشور مبدا، دارای یک زبان کلی است و اگر نویسنده به ادبیاتی که در طول تاریخ برای انسان ها روایت شده مسلط باشد، به هر زبانی بنویسد به گوش انسان ها آشناست.

وی افزود: خیلی از آثار نویسندگان مصرف محلی و روزآمد دارد و اسمش داستان است ولی شبیه روزنامه است و به درد مردم یک شهر و همان محیط کوچک می خورد و ظرفیت جهانی شدن را ندارد.

محمودی ایرانمهر در مورد دلایل شناخته شدن ادبیات یک سرزمین در سطح بین المللی، گفت: در زندگی روزمره گرفتار یکسری مشکلاتی هستیم که این مشکلات باعث می شود نوشته های ما بومی و محدود به یک جغرافیای خاص باشد، البته بومی بودن چیز بدی نیست و منظور از بومی بودن محدود به یک جغرافیای خیلی کوچک فکری است.

نویسنده «فریدون پسر فرانک»، اظهار کرد: مسائلی که در برخی از داستان ها مطرح می شود برای همه مردم دنیا جالب نیست مثلا ماجراهای ترافیک، بد و یا خوب بودن زن ها یا مردها محدود می شود و اکثر اوقات داستان ها نشات گرفته از یک زاویه پایین به بالا هستند و بسیاری از داستان ها حرف تازه و ویژگی خاص و غافلگیری ندارد و متاسفانه خیلی از آثار تنها گونه ای از درد دل است.

وی افزود: آثاری که در ایران حتی به شهرت می رسند، گاهی حرف مهمی برای گفتن ندارند و خود نویسنده خیلی نفهمیده که دنیا در چه مداری می چرخد و از همان زاویه محدود خود به دنیا نگاه کرده و طبیعتا کسی راغب به ترجمه این اثر نیست.

محمودی ایرانمهر درباره نحوه آشنایی یک اثر توسط ناشران خارجی، گفت: در معرفی کتابم به انتشارات سایر کشورها دخالت چندانی نداشته ام و این داستان ها با معرفی افرادی که آن را خوانده و دوست داشته اند برای ترجمه انتخاب شده اند.

نویسنده «ابر صورتی»، گفت: در بیشتر مواقع از انتشار داستان هایم در کشورهای دیگر بی خبر بودم و به طور مثال اخیرا در تماس یک شاعر از کشور چک متوجه شدم کتابی از من به زبان آنها در پراگ منتشر شده است.

وی اظهار کرد: بعضی از کشورهای مانند آلمان، انگلستان یا آمریکا از یکسال قبل با نویسنده برای انتشار و ترجمه اثرش در ارتباط هستند و به طور مثال یکی از کارهایم که در پاریس منتشر شد قراردادش را فردی با مراجعه حضوری به ایران که در حدود 30 صفحه بود با صرف نصف روز زمان آن را خط به خط برای من قرائت کرد و تاکید زیادی داشت که تائیده قرارداد را از من بگیرد. البته بعضی از کشورها در ترجمه و انتشار اثری از یک نویسنده به او اطلاعی نمی دهند و حق کپی رایت بستگی به ناشر و شرایطش دارد.

ایرانمهر اضافه کرد: یک اثر ابتدا باید در کشور مبدا شناخته شده باشد تا در سطح بین المللی ترجمه شود. البته نویسندگانی مانند خودم که کارهایشان به دلیل مشکلات زیادی در ایران چاپ نشده است با کندی روند ترجمه برایش اتفاق افتاد. البته کمی این مسئله به شانس بر می گردد و مقدار زیادش به میزان ظرفیت بین المللی شدن یک اثر باز می گردد که تا چه اندازه یک اثر می تواند فردی را در سرزمین دیگری جذب کند.

502