آنگ سان سوچی که روزگاری دوست‌داشتنی ترین برنده جایزه صلح نوبل بود ، در حال ریاست کردن بر یک پاک سازی قومی است که در آن روستاها سوزانده شده، به زنان تجاوز می‌شود و کودکان سلاخی می‌شوند.وی در سال ۱۹۹۱ جایزه صلح نوبل خود را درحالی دریافت کرد که در میانمار در حبس خانگی بود و این جایزه به خاطر تلاش‌هایش برای برقراری دموکراسی در کشورش به وی اهدا شد. با مرور روند حوادث در میانمار از چند دهه قبل علیه پیروان اسلام که همگی ناقض حقوق بشر است، به این مطلب پی می بریم که چرا افکار عمومی جهانی تا به این حد از سوچی 82 ساله متنفر است . به نظر می رسد که این نسل کشی یک اقدام سازمان یافته و یک برنامه از پیش طراحی شده است که با وضع قوانین شروع ، با اظهارات مقامات رسمی ادامه و با اقدامات جنایتکارانه بودائیان تحت حمایت و پشتیبانی و اقدام مستقیم نیروهای امنیتی- نظامی آن کشور تحقق یافته و از مصادیق بارز جرم نسل کشی و جنایت علیه بشریت می‌باشد . در این تراژدی دهشتناک دولت میانمار مسئولیت اصلی را به عهده دارد و باید علاوه بر توقف این اقدامات ددمنشانه، با عاملان این جرایم بین المللی برخورد و پاسخگوی جرایم متعدد ارکان و مأموران خود باشد. این در حالی است که آنگ سان سوچی نه تنها از این سلاخی انتقاد نکرده است بلکه در عوض طی واکنش هایی مغرضانه گروه‌های امدادرسان بین‌المللی را متهم کرده و درباره یک کوه یخی بزرگ از اطلاعات غلط که درصدد کمک‌رسانی به تروریست‌هاست، شکوه کرده است. وقتی که یک زن روهینگیایی تعریف کرد که چطور شوهرش گلوله خورد و سربازان به او و 3 دختر نوجوانش تجاوز گروهی کردند و یا یک بازمانده و نجات‌یافته روهینگیایی گفت که «سرهای 2 برادرزاده من از تن‌شان جدا شد که یکی 6 سال و دیگری فقط 9 سال داشت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ » و یا گزارش‌ها و روایت‌های دیگری که توصیف کردند سربازان میانماری، نوزادان روهنیگیایی را به رودخانه انداختند تا غرق شوند و یک مادربزرگ را سر بریدند،‌ صفحه فیسبوک آنگ سان سوچی تنها از این موضوع ها به عنوان ادعاهایی درباره تجاوز ساختگی یاد کرده و آن ها را مورد تمسخر قرار داد.

سوچی در پس مبارزه با دیکتاتورهای برمه و حبس خانگی امروز عملا به عنوان رهبر میانمار، باید در قبال این پاک سازی قومی و نژادی، اصلی‌ترین عذرخواه و شرمسارباشد، زیرا نوبل خود را برای مبارزه در راه آزادی دریافت کرده در حالی که حالا از آن آزادی برای چشم‌پوشی کردن از قصابی شدن مردمش استفاده می‌کند .

در همین راستا نیکلاس کریستف روزنامه‌نگار وبرنده 2 جایزه پولیتزر که از ستون‌نویسان باسابقه نیویورک‌تایمز است ، برنده جایزه صلح نوبل را که بارها توسط رهبران آمریکا و انگلیس تحسین شده یک نژادپرستی عینی میخواند و در مطلبی می نویسد : «طبق یک بار مکالمه با آنگ سان سوچی درباره روهینگیاها، به نظر من او عمیقا اعتقاد دارد که روهینگیایی‌ها آدم‌های بیگانه و خارجی و دردسرساز هستند. علاوه بر این، موضوع آن است که این اسطوره اخلاقیات (خانم سوچی) تبدیل به یک سیاستمدار عملگرا شده و می‌داند هرگونه همدردی با روهینگیاها از منظر سیاسی برای حزب او فاجعه‌بار خواهد بود، چرا که این کشور با اقلیت مسلمان خود عمیقا دشمن است».

همچنین او فاش می‌کند: «میانمار سعی می‌کند اتباع خارجی را از مناطق محل سکونت روهینگیاها دور نگه دارد اما من در چند سال گذشته توانستم 2 بار به آنجا بروم و حتی همان زمان هم روهینگیایی‌ها محکوم به حضور در اردوگاه‌های کار اجباری بودند و در روستاهای دور و پرت، به گونه‌ای سیستماتیک از مراقبت‌های پزشکی منع شده بودند و کودکان‌شان هم اجازه حضور در مدارس عمومی را نداشتند. این، یک نظام آپارتاید قرن بیست و یکمی است. آنگ سان سوچی و دیگر مقامات میانمار از استفاده از کلمه روهینگیا امتناع می‌کنند و آنها را مهاجران غیرقانونی از بنگلادش می‌دانند اما این مضحک و بی‌معنی است. یک سند از سال 1799 نشان می‌دهد در آن زمان، جمعیت روهینگیا در کشور استقرار داشتند» .

در این میان واکنش بسیار ناچیز مقامات غربی- جز پاپ فرانسیس- به کشتار مسلمانان میانمار به تشویق عاملان جنایت تعبیر می شود .

صدها هزار نفر از نقاط مختلف جهان با تشکیل کمپینی ، در انتقاد از سکوت آنگ سان سوچی، رهبر دولت میانمار در خصوص خشونت‌هایی که باعث آوارگی ده‌ها هزار نفر از اقلیت مسلمان روهینگیا شده است ، از کمیته نوبل می خواهند تا جایزه صلح نوبل وی را پس بگیرد.

کمیته جایزه صلح نوبل اما به رغم انتقادها و اعتراض‌های جهانی اعلام کرد که این جایزه را پس نخواهد گرفت. اولوج نولستاد، رییس بنیاد نوبل واقع در اسلو، پایتخت نروژ گفت: «غیرممکن است پس از این‌ که جایزه‌ای از سوی این کمیته به فردی اهدا شد، بتوان آن را پس گرفت.»

ستون نویس نیویورک تایمز در همین راستا می نویسد : «طومارهای آنلاینی برای پس گرفتن جایزه نوبل آنگ سان سوچی وجود دارد. البته باید گفت هیچ مکانیسمی برای پس گرفتن جایزه نوبل وجود ندارد اما من دوست دارم امکان این باشد که پول این جایزه پس گرفته شود و به زنان بیوه و یتیمانی داده شود که تحت نظارت و ریاست او به این وضع رسیده‌اند. آنگ سان سوچی در بخشی از سخنرانی سال 2012 خود در مراسم دریافت جایزه صلح نوبل گفته بود: در نهایت هدف ما باید ایجاد جهانی آزاد برای افراد متواری، بی‌خانمان‌ها و افراد ناامید باشد؛ جهانی که هر گوشه و کنار آن، پناهگاه واقعی برای ساکنانی باشد که آزادی و صلاحیت زندگی در صلح را خواهند داشت»!

جملاتی که سوچی در سال 2012 گفت را باید حالا پس از گذشت 5 سال به خود او یادآور شد؛ به پیرزنی که حالا دیگر به جای "بانوی صلح"، بانوی جنگ غیر انسانی خوانده می‌شود.