به گزارش ایسکانیوز از فرهنگ سرای ارسباران، بهروز رضوی (صداپیشه) در ابتدای یادمان حسین منزوی گفت: حسین منزوی چهره نجیب و مظلوم ادبیات ایران بود که هنوز هم می درخشد و آیندگان او را بیشتر خواهند شناخت. منزوی به شهادت اشعارش نشان از وارستگی داشت و خیلی زود از انتظار از بین ما رفت.

در ادامه محمد علی بهمنی اظهار کرد: چهارسال از منزوی بزرگترم ولی گویی چهارقرنی از او کوچکترم. اولین کتاب منزوی با نام «حنجره زخمی تغزل» و «باغ زلال» در یک روز توسط انتشارات بامداد چاپ شد. او یک ذات مطهر و دوست داشتنی داشت و از اشعارش نصیب چندانی نبرد. این کتاب وی در حوزه غزل بی نظیر بود.

بهمنی در بخش دیگر سخنانش تاکید کرد: منزوی به شعر خیلی خدمت کرد و بسیاری از او بهره بردند، کسی دوست نداشت او را ناراحت ببیند و ای کاش منزوی بود تا دنیای شعر جان تازه تری می گرفت. شعر وقتی می ماند که هم ریشه در گذشته داشته باشد و هم برای نسل های آینده حاصل و میوه به ارمغان داشته باشد.

بهمنی افزود : غزل روزگار ما شروعی بود با اشعار منزوی گرچه عزیزان دیگری همچون «منوچهر آتشی» که سیصد و سیزده غزل از او بعد از فقدانش به چاپ رسید، نادرپور که از بزرگان شعر ما بود و غزلسرایی بود که با غزل گذشته فاصله گرفت و جان دیگری به شعر بخشید، همچنین منوچهر نیستانی که غزل امروز وامدار وی است. منزوی شاعری بود که بسیاری با غزل هایش زندگی و به جایگاه و عرصه های بلندی رسید.

در ادامه حسین آهی خاطر نشان کرد: بسیاری از شاعران در وزن های تازه آثار فراوانی دارند اما در اشعار منزوی ابداع وزن ها شگفت انگیز است.

آهی تاکید کرد: نوآوری در وزن شعر آن زمان در خور توجه است که ملودیک باشد، صدها غزل هستند که وزن تازه ای دارند ولی ملودیک نیستند.

بهمن زٍد وار اظهارداشت: حسین منزوی رموز اشعار حافظ را خوب درک می کرد و این درک به دلیل مطالعات او در عرصه فلسفه، شعر، اسطوره های پارسی و حتی اساطیر سرزمین های کهن دیگر بود . او شصت ساله ای با روح ناب شش ساله بود. حسین منزوی بیشتر از شعر، داستان حفظ می کرد و به تحلیل آنها می پرداخت.

در ادامه مراسم بزرگداشت حسین منزوی اجرای موسیقی سنتی با هنرمندی محمد معتمدی و با تک نوازی تار میدیا فرج نژاد و اجرای آواز احسان نظری پایان گرفت.

حسین منزوی شاعر ایرانی در سال ۱۳۲۵ شهر زنجان متولدشد. وی بیشتر به‌ عنوان شاعری غزل‌سرا شناخته شد که در سرودن شعر نیمایی و شعر سپید تبحر داشت. حسین منزوی در سال ۱۳۴۴ وارد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد. سپس این رشته را رها کرد و به جامعه‌شناسی روی آورد. وی در سال ۱۳۸۳ بر اثر آمبولی ریوی در تهران درگذشت و در کنار آرامگاه پدرش در زنجان به خاک سپرده شد.

از مجموعه اشعار او می توان به «با عشق در حوالی فاجعه» مجموعه غزلی سروده شده از سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۲، این ترک پارسی گوی (بررسی اشعارشهریار)، از شوکران و شکر، با سیاوش از آتش، از ترمه و تغزل، از کهربا و کافور، با عشق تاب می‌آورم؛ شامل اشعار سپید و آزاد سروده شده از سال ۱۳۴۹ تا ۱۳۷۲، این کاغذین جامه؛ مجموعه برگزیده اشعار کلاسیک، مجموعه اشعار حسین منزوی که توسط انتشارات آفرینش و نگاه اشاره کرد.

502