به گزارش ایسکانیوز یکی از هدف گذاری های سیاستگذاران در همه ی کشورها رشد و توسعه اقتصادی است. توسعه اقتصادی عصر حاضر به صورت قابل توجهی در گرو منابع مالی فراوان یا منابع طبیعی خدادادی نیست بلکه در گرو داشتن فکری پویاست و قدرتش را از اشخاصی می گیرد که دست به آفرینش و ابداع می زنند.
سه مولفه مهم در این دیدگاه: کسب مهارت و دانش لازم از طریق نظام آموزشی مطلوب، نیروی انسانی خلاق و کارآفرین برای کسب دانش و مهارت و ارتباط مستمر نظام آموزشی و صنعتی است. با کمی تفکر در می یابیم که پاسخگویی به نیازهای فوق در گرو ارتباط صنعت و دانشگاه است.
نگاهی به تاریخچه صنعت و دانشگاه در ایران نشان می دهد که اولا این ارتباط به صورت اصولی پایه گذاری نشده، ثانیا محتوا و سمت و سوی این اتباط به درستی شکل نگرفته و هدفمند نیست.
متاسفانه تا به امروز سیاستگذاری و برنامه ریزی در سطح کلان به گونه ای نبوده است که دانشگاه و صنعت نقش واقعی خود را در اجرای برنامه های توسعه ملی ایفا کنند. ناهماهنگی وزارتخانه علوم، تحقیقات و فناوری و وزارتخانه های صنعتی نیز، که متاثر از همان سیاستگذاری‌ها و برنامه ریزیهای کلان است، باعث شده ارتباط دانشگاه و صنعت پشتوانه اجرایی قوی نداشته باشد.
دفاتر ارتباط با صنعت هم تاکنون خروجی قابل توجهی نداشته است. با این شرایط صنعت توان لازم را برای درک تحقیقات دانشگاهی از دست می دهد و دانشگاه نیز از نیازهای واقعی صنعت بی اطلاع است تا جایی که در خوشبینانه ترین حالت حدود ده درصد پایان نامه های دکتری کاربردی می شود و مقالات هم جز قبولی در مقطع بالاتر برای دانشجو یا ارتقاء استاد، کاربرد دیگری ندارد.
شرایط به وجود آمده ایجاب می کند وزارتخانه های مربوط در تصمیمات خود بازنگری نموده و تصمیمات جدیدی اتخاذ نمایند تا چرخ صنعت و اقتصاد شروع به چرخش کند و دانشگاه هم انرژی اش را صرف تحقیقات و پروژه های بلا استفاده نکند؛ چراکه علاوه بر رشد اقتصادی تحقق این مهم منجر به پاسخگویی به چالشهای فراروی توسعه پایدار و رفع نیاز کشور شده و همچنین از توقف و یا انحراف حرکت علمی کشور جلوگیری می کند؛ از طرفی نیز رقابتی سازنده در نوآوری فناوری در کشور ایجاد می گردد.
