به گزارش ایسکانیوز، مراسم افتتاحییه نمایشگاه نقاشی «سایه‌های بی‌سایه» شامل آثار اعضای گروه «خاکستری‌ها» از جمله؛ فریماه فرهت‌نیا، فرزانه خان‌عمو، نسرین هادیان، مانا صدرایرانی و علی شجاع در گالری «آس» تهران برگزار شد و هنرمندان گروه «خاکستری‌ها نمایشگاهى در مورد «ضرورت برگزارى نمایشگاه‌هاى گروهی» دیدگاه‌هاى خود را بیان کردند.
مانا صدری ایرانی در مورد ضرورت برگزارى نمایشگاه‌هاى گروهی گفت: بله قطعاً ضرورى است، البته اگر فردیت هنرمند مخدوش نشود. یعنی من که هنگام نقاشی کردن خود را در «جهانی موازی، جهانی از آزادی مطلق» می‌یابم بتوانم آثار خلق شده با این احساس بی‌حد و مرز را در ارتباطی خالص با روح آزاد دیگری ارائه دهم؛ به این ترتیب نمایشگاه گروهی حاوی آثاری می‌شود منفرد و در عین حال متنوع.
علی شجاع در مورد ضرورت برگزارى نمایشگاه‌هاى گروهی گفت: شاید در وادی هنر، محصول مشترک داشتن مرسوم باشد اما آن‌جا که درک متقابل از هستی اتفاق می‌افتد، ارائه کار مشترک می‌تواند ضرورت یابد.
نسرین هادیان در این مورد معتقد است: برای مثال آثار مشترک من و آقای شجاع دو خصیصه خط و نقش را توأمان در برمی‌گیرند که هر کدام می‌تواند به نوبه خود هنری مستقل باشد اما همخوانی این آثار نشان می‌دهد که دو هنرمند با دو رویکرد متفاوت می‌توانند هم ویژگی منحصر به فرد نقش و خط را حفظ کنند و هم شباهت‌های نگرشی انسان را به تصویر بکشند.
فرزانه خان‌عمو در مورد ضرورت برگزارى نمایشگاه‌هاى گروهی اظهار داشت: همیشه از شرکت در نمایشگاه گروهی استقبال می‌کنم به این دلیل که انسان را موجودی اجتماعی می‌دانم اگر چه در تنهایی کارکردن را ترجیح می‌دهم چون نگاه من به نقاشی حسی است . نقاشی برای من آنی اتفاق می‌افتد. انگار آن چه در ناخودآگاهم انباشته شده به یکباره می‌خواهد راهی به بیرون باز کند آن وقت بی دغدغه سبک و مد، رنگ‌ها و طرح‌ها روی بوم جاری می‌شوند. برهمین اساس، معتقدم اگر نمایشگاه گروهی مانع این سرریزی روح نشود ضروری خواهد بود چون مخاطب می‌تواند در یک مکان و زمان واحد، با دریافت‌های متفاوت و صادقانه از زندگی مواجه شود.
فریماه فرهت‌نیا در این مورد معتقد است: نقاشی برای من ابزار نیست، ابزاری که با آن افکار و احساسم را ابراز کنم، نقاشی خودِ تفکر، خودِ احساس است برای من، مثل شعر. هنر را به طور کلی شکلی از بودن می‌دانم؛ به همین دلیل معتقدم که فعالیت گروهی در هنر بخشی از تجربه بودن است، تمرینی ضروری برای حضور منفرد در متنی فرهنگی.
503
