به گزارش ایسکانیوز، متن بیانیه به شرح زیر است:

«انا لله و انا الیه راجعون»
شهادت مظلومانه ی ۳۲ نفر از پرسنل خدوم کشتی سانچی را محضر یکایک خانواده های محترم آن عزیزان تسلیت عرض می نماییم.
به نمایندگی از دانشجویان دانشگاه علم و فرهنگ تهران، از خداوند متعال برای دل های بازماندگان این حادثه ی عظیم طلب صبر جمیل و اجر جزیل مسئلت می نماییم.
اما بعد؛
مدتی است که با وقوع حوادث غیر مترقبه همچون سقوط ساختمان پلاسکو، سیل و زلزله و... دست و پنجه نرم می نماییم.
بایستی رسیدگی و واکنش های بهتری نسبت به این قبیل حوادث داشته باشیم. غیبت وزرای مربوطه به هر یک از این حوادث دارد بیش تر و بیشتر می شود. در حادثه ی زلزله ی کرمانشاه، وزیر راه و شهرسازی بعد از چندین روز غیبت خود را به محل حادثه می رساند. هنگام وقوع زلزله ی تهران نیز شهردار تهران بعد از ساعت ها در جلسه ی ستاد بحران حاضر می شود.
امروز هم می بینیم پس از وقوع یک چنین حادثه ی عظیمی که در کشوری دیگر و همینطور چندین هزار کیلومتر آن طرف تر از مرز های کشور رخ داده است، جای خالی بموقع مسئولین کشور را شاهد هستیم و پس از 4 روز پیگیری بی نتیجه، می بینیم که مسئولین کشور تازه به فکر پیگیری مجدانه افتاده اند.
از پیگیری سلامت جان آن عزیزان که بگذریم لااقل برای مشخص کردن سود و زیان آن همه نفت و میعانات از دست رفته، جدی تر پیگیر ماجرا می شدید. اگر چینی ها همراهی نمی کردند پس چرا از همان ساعات اول وارد کشور چین نشدید؟ اگر همکاری می کردند پس دیگر این حضور با چهار روز تاخیر چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
قطعا در چنین حوادثی پیگیری از طرف سفارتخانه تا حضور یکی از شخصیت های عالی دولت در نحوه ی پیگیری و در نحوه ی حل موضوع بسیار بسیار تفاوت دارد. امروز ما می بینینم اکثر واکنش های دولت نسبت به این قبیل اتفاقات به دلیل فشار های رسانه ای است.
تا یکی از خانواده های آن عزیزان و یا هر فرد دیگری شروع به مصاحبه می کند، مسئولین ما تازه به فکر رسیدگی آنی میفتند.
این روز ها از بین رفتن جان انسان ها دارد برای مسئولین ما عادی میشود. زلزله امان مردم کرمانشاه و کرمان و سایر نقاط کشور را بریده است، اما هیچ اقدامی از سوی مسئولین در جهت پیشگیری از آسیب های احتمالی آن ها دیده نمیشود.
غرض از ایراد این نامه یک بیدار باش به مسئولین محترم است.
امروز می بینیم کشور تا مرز بحران های جدی اجتماعی می رود اما پس از آن واکنشی نسبت به حل موضوعات مطرح شده از سوی مردم انجام نمی شود.
این چه وضع دولت داری است؟
انگار فراموش کرده اند که شعار های اصلی مردم چه شعار هایی بوده است؟
امروز و پس از وقوع این حادثه چه تمهیداتی برای پیشگیری از وقوع حوادث احتمالی شبیه به این اتفاق اتخاذ شده است؟
تا رسانه را روشن می کنیم یا صحبت از بیمه بودن حادثه دیدگان حوادث است و یا رسانه ملی از حضور به موقع خود در صحنه دارد صحبت می کند. بلبشوی مدیریتی حال حاضر کشور مردم را به ستوه آورده است.
امیر کبیر که این روز ها سالگرد شهادت اوست در فرصتی سه ساله و نه در حکومتی اسلامی با نهاد ها و سازمان های عریض و طویل امروزی، بلکه در زمان حکومت شاهی فاسد و نالایق توانست اسم خود را در تاریخ ایران ماندگار نماید، آن وقت ما با این همه نیروی جوان و کاربلد و تحصیلکرده باید در یک مدیریت قاجاری به سر ببریم.
صحبت از نقد می شود به تمام مسئولین کشور. بسم الله. اولین نقد را ما به شما داریم. مگر نه اینکه به فاصله ی سال 94 تا به امروز مجلس شورای اسلامی، مجلس خبرگان رهبری، شورای شهر، ریاست جمهور، شهرداری ها همگی از یک جریان فکری تشکیل شده است، پس حالا دیگر مشکل چیست؟ دیگر برای فهمیدن ناتوانی هایتان دیر نشده است؟ شما که توان ندارید جو روانی جامعه را در بالا و پایین شدن قیمت یک شانه تخم مرغ کنترل کنید چرا صحبت از نقد و بسته بودن تریبون ها می کنید؟
گرفتن وقت مردم تا به کی؟ مردم میگویند ما مشکلات اقتصادی داریم، جوانان می گویند ما مشکلات بیکاری و ازدواج داریم و... بعد می شنویم که صحبت از نقد امام زمام(عج) و پیغمبر(ص) می شود! شما کار بکنید، امیر کبیر بشوید، مشکلات مردم را حل بکنید آن وقت هر کسی را که خواستید نقد کنید.
صحبت بسیار است.
توصیه ای دارم برای دولتمردان عزیز. اگر نگاهی تاریخی از قبل از اسلام تا به امروز داشته باشیم، این مسئولیت ها جز وسیله ای برای سعادتمندی و عاقبت بخیری افراد و جوامع نبوده است.
مگر نمی گویید تمام مشکلات حال حاضر کشور تقصیر دولت های قبل و نوشتن شعار مرگ بر اسرائیل بر روی موشک هاست. پس بسم الله، تا دیر نشده است دنیا و آخرت خود را از دست مدهید. سه سال اندی دیگر از دولت تان باقی مانده است. می شود امیر کبیر شد به شرط آنکه طاقت حمام فین را داشته باشید.