به گزارش ایسکانیوز ،"رونی برومن " رئیس سابق پزشکان بدون مرز اهل فرانسه، ازحقایق پنهانی این جنگ ها پرده برمی دارد.
او در مصاحبه با شبکه "مدیا پارت" فرانسه که هفته اول فوریه درباره دروغ های جنگ پخش شد، چنین گفت: جنگ دروغی بیش نیست و در حقیقت یک خشونت مسلحانه است. این یک حقیقت محض است که افراد قربانی شده معمولا غیر نظامی هستند. هرچند تبلیغات وسیعی هستند که سعی دارند عقاید عمومی را در جهت خلاف این واقعیت متقاعد کنند، اما به عقیده من، در زمان جنگ، سخن گفتن از دموکراسی، دروغ بزرگی است.
برومن کتابی را با عنوان "دروغ های جنگ های بشر دوستانه و شستشوی مغزها " نوشته است که حاصل ۳۰ سال تجربه کاری اوست . او یکی از معدود فرانسوی هایی است که به موضوع جنگ و درگیری و تعهدات انسان دوستانه پرداخته است.
مجری یک برنامه تلویزیونی از او می پرسد که چه چیزی یک جنگ را عادلانه توصیف می کند، آیا این تفکر در مورد جنگ ها توجیه پذیر و صلح جویانه نیست؟
رونی برومن در پاسخ به این سوال می گوید: من ناچار هستم جنگ ها را توجیه کنم اما به عقیده من این درست نیست.این جنگ ها واقعی هستند و گفتن لفظ بشر دوستانه بودن آن حرف درستی نیست. گفتن این که یک جنگ بشر دوستانه بوده تنها توجیه یک کسب و کار نظامی و سیاسی است. این طور وانمود می شود که دلیل آن نجات انسان ها از قحطی است، اما با توجه به ماهیت آن می توان فهمید که قتل عام های انجام شده در کوزوو و لیبی فقط یک نسل کشی وحشتناک هستند. این ها تنها نمونهای از جنگ هایی با توجیه بشر دوستانه است و دوستدارانی هم دارد. برای مثال جنگ سودان و سوال مهم اینجاست که چرا این جنگ توسط سازمان ملل متحد تصویب و منجر‌به نسل کشی در آن کشور شد.
روآندا یکی دیگر از شکست های سازمان ملل بود که از بازی چندین بازیگر بشر دوست الهام گرفته شده بود.
سازمان ملل در سال ۲۰۰۵ متنی را برای سلب مسئولیت از خود تهیه کرد، با این عنوان که این جنگ ها برای محافظت از مردم است که در واقع این طور نیست و این تنها یک مکانیزم ساختگی برای گسترش مداخله در امور کشورهاست.
طبق بند ۷ منشور سازمان ملل متحد، این سازمان در مواردی مجاز به اعمال خشونت است و این که در چه مواقعی یک کشور اجازه دارد از ارتش خود استفاده کند به صراحت در آن مشخص شده است .
در این منشور آمده در ۲ مورد یک کشور می تواند ارتش را به کار گیرد؛ اول به دلیل دفع حمله کشور متجاوز و دوم برای برقراری صلح و امنیت در کشور، اما به صراحت می توانم بگویم که پیامد تمام این درگیری ها و جنگ ها، کشتار جمعی است یعنی جنایت علیه بشریت و نسل کشی و این یعنی انجام جنایت بدون محاکمه.
تمام این اقدامات در واقع تهدیدی برای صلح و امنیت به شمار می آیند. این سند بسیار ساده ای است که نشان می دهد انجام جنایت به سادگی صورت می گیرد و اوضاع جهان در قرن بیست و یکم همچنان مانند قرن سیزدهم است. در واقع فرمول را تغییر داده ایم ولی محتوا همان است و فرقی با گذشته ندارد.
این موضوع بسیار مهمی است و در نهایت اثبات می کند که برخی کشورها از منافع حاصل از جنگ بهره می برند تا جایی که اجازه ورود به جنگ به طور سیستماتیک دستکاری و مجوز صادر می شود. دو مورد از این نمونه ها، جنگ کوزوو و لیبی است که به ظاهر انسان دوستانه معرفی شده و اعتبار آن توسط شورای امنیت سازمان ملل تایید می شود.
جنگ انسان دوستانه یعنی جنگی که پزشکان و افرادی که طرفدار صلح هستند بعد از وقوع آن انسان ها را نجات دهند.
رئیس سابق پزشکان بدون مرز در ادامه می گوید: چیزی که من را ناراحت می‌کند، انتخاب جنگ به جای مذاکره است و ورود آمریکا هم در اروپا بابت همین موضوع است. زمانی که تمامی راه ها و بخصوص مذاکره بسته باشد ،باید سراغ جنگ برویم و در اینجا مداخله آمریکا در اروپا مطرح است. آمریکا همچنین به عنوان یک بازیگر کلیدی در امنیت اروپا نقش ایفا می کند و تجاوز زمانی رخ داد که آمریکا تصمیم به حضور در اروپا گرفت. در واقع اگر اروپا ۴۵ سال قبل درست بنا شده بود، امروز شاهد مداخله آمریکا نبودیم.
من با طرح مسئولیت پذیری ۲۰۰۵ موافقم اما نکته جالب این است که وقتی تمام موقعیت ها را از بین بردیم به زور متوسل می شویم، این همان جنگ است. چیزی که مرا تحت تاثیر قرار می دهد نظریه جنگ بشر دوستانه است.
به نظرمن برای حل مشکلات سیاسی، جنگ و حمله نظامی باید آخرین راه حل باشد نه اولین گزینه . بر مبنای بند ۷ شورای امنیت باید ابتدا مذاکرات سیاسی انجام شود اما اگر در لیبی می بینیم که جنگ به عنوان اولین گزینه انتخاب و به آن عمل می شود ؛ این اقدام در فضای عمومی باید توجیه شود.
پیام حمله به لیبی توسط اوباما صورت گرفت و نقشی را که انگلیس و فرانسه برای شروع این جنگ داشتند را نمی توان نادیده گرفت.