به گزارش گروه اقتصادی ایسکانیوز؛ درز انقطاع به عنوان فضای خالی جهت جدا سازی بین سازه های دو ساختمان و به منظور جلوگیری از خسارت و کاهش خرابی ناشی از ضربه ساختمان های مجاور به یکدیگر، به ویژه در زمان وقوع زلزله تلقی می شود.
براساس آیین نامه ۲۸۰۰و مقررات ملی ساختمان، ساختمان هایی که دارای ارتفاع بیش از ۱۲ متر یا دارای بیش از ۴ طبقه هستند، باید به وسیله درز انقطاع از ساختمان های مجاور جدا شوند تا در موقع زلزله از برخورد دو سازه به هم و ایجاد خسارت مضاعف توسط ضربه سازه ها بهم جلوگیری شود.
بند ۱۴-۱۱-۶ مبحث ششم مقررات ملی ساختمان
در ساختمان با پنج طبقه و کمتر، فاصله هر طبقه از مرز زمین مجاور حداقل باید برابر پنج هزارم ارتفاع آن طبقه از روی تراز پایه باشد. در ساختمان های با گروه خطر پذیری یک و دو با هر تعداد طبقه و در ساختمان های با بیشتر از پنج طبقه، عرض فاصله هر طبقه از مرز زمین مجاور نباید کمتر از تغییر مکان جانبی طرح آن طبقه، تغییر مکان غیر ارتجاعی ناشی از زلزله طرح با اعمال ضریب بزرگ نمایی Cd و لحاظ اثر P-Δ مندرج در استاندارد ۲۸۰۰، باشد.
اگر زمین مجاور معبر عمومی باشد، رعایت فاصله مزبور ضروری نیست. اگر درز انقطاع از داخل یک ساختمان واقع در یک ملک عبور نماید می توان از جذر مجموع مربعات تغییر مکان های جانبی طرح دو ساختمان برای تعیین عرض درز انقطاع استفاده کرد و یا اینکه فاصله هر سازه از مرز مشترک دو قسمت را به هفتاد درصد مقدار تغییر مکان جانبی طرح آن کاهش داد.
بند۱-۴-۱ آیین نامه ۲۸۰۰
برای حذف و یا کاهش خسارت و خرابی ناشی از ضربه ساختمان های مجاور به یکدیگر، ساختمان ها باید با پیش بینی درز انقطاع از یکدیگر جدا شده و یا با فاصله ای حداقل از مرز مشترک با زمین های مجاور ساخته شوند. برای تامین این منظور، در ساختمان های با هشت طبقه و کمتر، فاصله هر طبقه از مرز زمین مجاور حداقل باید برابر پنج هزارم ارتفاع آن طبقه از روی تراز پایه باشد. در ساختمان با بیشتر از هشت طبقه و یا ساختمان های با اهمیت “خیلی زیاد” و “زیاد” با هر تعداد طبقه، عرض درز انقطاع باید با استفاده از ضابطه مند(۳-۵-۶)تعیین شود.
فاصله درز انقطاع را می توان با مصالح کم مقاومت، که در هنگام وقوع زلزله بر اثر برخورد دو ساختمان به آسانی خرد، به نحو مناسبی پر کرد به طوری که پس از زلزله به سادگی قابل جایگزین کردن و بهسازی باشد.
401
