اکرم جدیدی ممتاز- ایسکانیوز: یکی از زنانی که در تاریخ اسلام، چهره درخشانی از خود به‌جا نهاده و نماد ایثار و فداکاری و عشق به اهلبیت علیهم‌السلام بوده، امالبنین (س)است، امالبنین یعنی مادر فرزندان (پسر) کنیه زنان عرب است و هر زنی که صاحب چندین فرزند برومند می‌شد، او را با کنیه امالبنین صدا می‌زدند.
امالبنین در واقعه کربلا حضور نداشت، اما هنگامی که کاروان سفر کربلا وارد مدینه شد، کسی خواست خبر شهادت فرزندانش را به او بدهد و او گفت از حسین (ع)برایم بگویید. چون شنید که ۴ فرزندش همراه حسین (ع)کشته شده‌اند، گفت: ای کاش فرزندانم و تمامی آن‌چه در زمین است فدای حسین می‌شد و او زنده می‌ماند. این سخن او را دلیل اخلاص کامل او به اهلبیت و امام حسین (ع) دانسته‌اند.
ابوالفرج اصفهانی می‌نویسد: امالبنین هر روز با نوه‌اش عبیدالله (فرزند عباس) به گورستان بقیع می‌رفت و در آنجا اشعاری که خود سروده بود، می‌خواند و دردمندانه می‌نالید و می‌گریست. مردمان بر او گرد می‌آمدند و با او در گریستن همنوا می‌شدند. حتی گفته‌اند مروان‌‌بن حکم نیز می‌آمد و در آنجا می‌گریست.
بدون شک یکی از نتیجه‌های عاطفه و محبت، حس وفاداری به عزیزان است و انسان‌هایی که سراسر سرزمین وجودشان و قلبشان را محبت پر کرده است همواره نسبت به بستگان خود وفادار می‌مانند و در زندگی امالبنین این وفاداری در سخنان او پس از شهادت مولای متقیان علی (ع)مشهود است. وفاداری امالبنین به همسر بزرگوار خویش به‌حدی است که پس از شهادت علی (ع) با آنکه جوان بوده و از زیبایی ویژه نیز برخوردار بود به احترام آن حضرت و برای حفظ حرمت او، تا پایان عمر ازدواج نکرده و همسر دیگری را اختیار نمی‌کند.
زیباترین چهره عشق به ولایت و رهبری در زندگانی فاطمه زهرا (س)وجود داشت؛ دفاع از ولایت و مبارزه برای حمایت از مقام والای امام علی( ع) بود و گویی فاطمه دوم- امالبنین- استمرار آن چهره درخشان تاریخ بود.«مامقانی» می‌نویسد: «اینکه او به شرط سلامت حسین علیه‌السلام، مرگ چهار فرزند خویش را بر خود آسان می‌گرفت نشان درجه عالی ایمان او است.»
مورخان مىنویسند: پس‌از واقعه کربلا بشیر در مدینه حضرت امالبنین را ملاقات می کند تا خبر شهادت فرزندانش را به او بدهد. امالبنین پس از دیدن وى مىگوید: از حسین (ع)مرا خبر بده. بشیر می گوید: عباس را کشتند. ام البنین باز می گوید: از حسین (ع) مرا خبر بده. و به همین ترتیب خبر شهادت هر چهار فرزند بزرگوارش را به او می دهد. ام البنین با صبر و بصیرتى بی نظیر می گوید: «یا بشیر اخبرنى عن ابى‌عبدالله‌الحسین علیه‌السلام. اولادى و من تحت الخضراء کلهم فداء لابى‌عبدالله‌الحسین علیه‌السلام».( ای بشیر ای کاش فرزندانم و تمامی آن‌چه در زمین است فدای حسین می‌شد و او زنده می‌ماند.)
۷۰۵
