زهره حاجیان - ایسکانیوز : روی کارت شناسایی ات که بنویسند جانباز بالای 70 درصد و بارها حال ات دگرگون شود و میزان قند خون ات به 500-600 برسد و فشارخونت بالای 18 را نشان دهد و به کما بروی امیدی به فردایت نداری اما اگر فرشته ای بالای سرت حاضر باشد و لحظه لحظه مراقبت باشد و پرستاری ات کند خدا را شکر می کنی و به جانباز بودنت افتخار...
کاشی شماره 13 در بن بست میلان دوم در خیابان حیدری جنوبی را که بزنی زن خوشرویی در را باز خواهد کرد و خواهد گفت :حاجی خیلی درد می کشد اما صبوری می کند مگر اینکه مجروحیت اعصاب و روانش عود کند آن وقت است که دیگر نمی داند چه می کند و کارهایی انجام می دهد که گاه خطرناک می شود و به دیگران آسیب می زند.
دست خودشان که نیست
جانباز بالای 70 درصد که باشی وضعیتت نسبت به جانبازان دیگر با درصد های پایین تر فرق می کند و حاج محمد رضا علیشاهی یکی از آنها است که جمجمه سرش مصنوعی است و از مواد خاصی ساخته شده است ، فک اش مصنوعی است ،بینایی اش هر روز کمتر می شود، اگر ترکش هایی که در کمرش جا خوش کرده اند فقط کمی تکان بخورد خانه نشین اش می کند و نمی تواند حرکت کند و از همه بدتر اگر اعصاب و روانش به هم بریزد کسی را نمی شناسد و کارهایی می کند که چند ساعت بعد به یاد نمی آورد و پرستار مهربانش هر چه بگوید این کارها را تو انجام داده ای قسم میخورد که به هیچ وجه این کارها را نکرده است . دست خودش که نیست. این عوارض و علائم جنگی نابرابر است که از 32 سال پیش مهمان تن و جان محمد رضا شده است.
ایران خانم مکث که می کند خاطره های زیادی از روزهای زندگی با جانباز را به خاطر می آورد: زندگی همسرجانبازان اعصاب و روان گاهی به حدی سخت می شود که زندگی با آنها را غیر ممکن می کند: وقتی اعصابش به هم می ریزد اولین کاری که می کنم همه پنجره ها و درها را می بندم تا همسایه ها ناراحت نشوند و زمانی که به سمت پسرم می آید او را به بیرون خانه می فرستم و خودم مورد ضرب و شتم قرار می گیرم اما در این حال سعی می کنم آرام اش کنم تا بتوانم آمپولش را تزریق کنم تا بخوابد اما وقتی بیدار می شود با اینکه آثار ضرب و شتم را روی سر و صورتم می بیند باور نمی کند خودش این کار را کرده است .
پرستار مهربان
امسال سی و دومین سالی است که "ایران مهدی خانی" همسر جانباز بالای 70 درصد از او پرستاری می کند و مانند پروانه دور تخت او می چرخد .
ایران خانم می گوید: در سال 65 در منطقه کوشک طلاییه مجروح شد و خمپاره 60 بخشی از سرش را برد و زمان زیادی طول کشید تا مواد مخصوصی که برای ساخت جمجمه مصنوعی مورد نیاز بود تهیه و آماده شود و زمانی که محمد رضا برای چندمین بار جراحی شد و روی سرش کار گذاشته شد تا چند هفته نمی توانست سرش را روی بالش بگذارد و بخواند و من مجبور بودم بیدار بمانم و سرش را روی زانویم بگذارم تا خوابش ببرد .
او با اشاره به اینکه حاج آقا جراحی های زیادی انجام داده می گوید: در کنار عمل هایی که روی سر او انجام می شد ترمیم پیشانی محمد رضا بود که برای این کار از گوشت ران او برداشتند و پیشانی اش را ترمیم کردند.
48 ساعت در سردخانه بودم
محمد رضا علیشاهی معتقد است که حداقل دو بار مرگ را از نزدیک حس کرده است . می گوید: یک بار زمانی که مجروح شدم مرا با شهدا جمع کردند و در هلی کوپتر گذاشتند و به بیمارستان نمازی در شیراز منتقل کردند و در کشوهای سردخانه گذاشتند و آنطور که مسئولان سردخانه گفتند بعد از 48 ساعت وقتی مرا از کشوی سردخانه بیرون می کشند می بینند که دور دهانم درنایلونی که مرا به آن پیچیده بودند بخار گرفته و سریع به بیمارستان منتقل می کنند و "دکتر بیژن اعرابی" در با وجود احتمال کم برای زنده ماندنم عمل می کند و بعد از 12 ساعت جراحی سخت دوباره زنده می شوم و یک بار هم در مکه برای چند ساعت از دنیا رفتم .
ایران خانم در مورد این حادثه می گوید: سال 90 به مکه رفته بودیم یکی از روزهای اقامت مان در هتلی در مدینه محمد رضا گفت حالم خوش نیست تو برو سالن غذایت را بخور و غذای من را هم بیاور.من رفتم و سریع برگشتم دیدم دوستش آقای صادقی جانباز 70 درصد و حجت الاسلام پناهیان که در آن سفر همراه ما بود و تعداد زیادی از دوستان دور حاجی حلقه زده اند و چون دیگر تکان نمی خورد برایش قران می خواندند گفتم سریع دورش را خلوت کنید چندین بار اینطور شده و من بلدم بیدارش کنم می دانستم قندش بالا رفته 31 سال است انسولین تزریق می کند سریع برایش رگولار تزریق کردم و می دانستم که 20 – 10 دقیقه طول می کشد تا اثر کند اما 40 دقیقه گذشت و بهوش نیامد مرتب آیه الکرسی می خواندم و به صورتش فوت می کردم که آقای پناهیان تکانش داد و بهوش آمد و پزشکان گفتند که معجزه است که با قند و فشار خیلی بالا به هوش آمده است.
بعد از آن بارها این اتفاق افتاده و ایران خانم یا اورژانس را خبر کرده و یا با آژانس اورا به بیمارستان ساسان رسانده و بستری اش کرده اند و از آنجایی که ایران خانم و محمد رضا غرور بسیار زیادی دارند کسی را با خبر نمی کنند و معتقدند نباید باعث زحمت و رنجش خاطر اقوام و آشنایان شوند.
ایران خانم تاج سر من است
ایران برای پرستاری از همسرش از بنیاد شهید حقوق می گیرد اما حتی اگر این حقوق چندین برابر شود نمی تواند ذره ای از سختی و مرارتی که او تحمل می کند را جبران کند. او می گوید: محمد رضا از بنیاد حقوق نمی گیرد و از ارتش حقوق کمی می گیرد و این میزان در آمد + حقوقی که من می گیرم کفاف هزینه های خانه و تامین هزینه های دارو و درمان او را نمی دهد.
ایران خانم می گوید: یادش بخیر سال ها پیش همه عروس های خانواده علیشاهی درخانه مادرشوهرمان زندگی می کردیم هر کدام از عروس ها در یک اتاق زندگی می کرد تا توانستیم کم کم پس انداز کنیم و خانه ای بخریم.
این جانباز می گوید: ایران خانم واقعا تاج سر من است و اگر لحظه ای نباشد زندگی من و بچه ها فلج می شود و در کنار انجام امور سخت منزل از من پرستاری می کند و تا زمانی که زنده ام مدیون خوبی ها و مهربانی هایش هستم.
مردم مشکلات همسایه شان را حل می کنند
جانیاز 70 درصد از زندگی در شهرک ولی عصر راضی است : کوچه ما بن بست است و همسایگان آرامش دارند و همه افرادی که در محله زندگی می کنند مرا می شناسند و احترام می گذارند و هرگز نمی توانم از این محله بیرون بروم.
به اعتقاد این جانباز یکی از محاسن زندگی در مناظق جنوبی شهر زنده بودن حس مشارکت و شرکت در امور خیریه است.می گوید: در این محله هر کسی مشکلی داشته باشد همه همسایگان در جلسه ای که برگزار می کنند مشکل فرد را مطرح و با خرد جمعی و همکاری یکدیگرمشکل فرد حل می شود و خدا را شکر می کنم که این همکاری ها از یاد نرفته و همه مردم در حل مشکلات هم کمک می کنند.
700
