به گزارش ایسکانیوز فاطمه محمدی؛ مددکار اجتماعی در این یادداشت می نویسد: تاب آوری به عنوان ظرفیت و توانایی یک فرد برای واکنش به فشارها و مقتضیات و نیازهای زندگی روزمره تعریف می شود.
تعاریف مرتبط با واژه نامه ها و لغت نامه ها دربردارنده مفاهیمی ازجمله انعطاف پذیری، قدرت سازگاری و تطابق، استقامت و پایداری، استحکام و صلابت و هم چنین سرعت بازیابی و برگشت پذیری است و به طور خلاصه؛ تاب آوری توانایی و توانمندی ما را برای برگشت و بازگشت به مراحل اولیه و شروع واحیای موفقیت آمیز به زندگی علیرغم مصائب و سختی ها، تحت تأثیر قرار می دهد.
در محیط کار، افراد تاب آور بهتر قادر هستند با درخواست ها و کارها و فعالیت های خواسته شده از آنها کنار بیایند به خصوص در جایی که این مطالبات و درخواست ها آنها را ملزم می کند که با اولویت هایی که به طور مدوام درحال تغییر هستند و نیز حجم کاری سنگین دست و پنجه نرم کنند.
تاب آوری تنها یک ویژگی ذاتی اعطا شده به برخی از افراد نیست و هم چنین به این نحو نیست که دیگران واجد این صفت نیستند. به این معنا که این ویژگی به کسی داده شده و به دیگری داده نشده است و می توان تاب آوری را ایجاد و تقویت کرد.
نکته مهمی که در اینجا وجود دارد این است که تاب آوری یک کیفیت و یا ویژگی منفعلانه نیست بلکه یک پروسه و فرآیند فعال محسوب می شود. اینکه چگونه ما به زندگی می پردازیم و با آن مواجه می شویم و همچنین اتفاقات و رخدادهایی که در زندگی با آنها روبرو می شویم تأثیر شگرفی بر تجربه ما برجا می گذارد.
افراد تاب آور، بیشتر کارهایی را انجام می دهند که به آنها کمک می کند تا بتوانند واکنش ها و یا پاسخگویی ها را بهتر مدیریت کنند و به طور نسبی برای گروه هایی از ما که کمتر احساس تاب آوری برای ایجاد خصایص و عاداتی که توانایی ما برای اجرای مطلوب تر تحت شرایط فشار و دشوار افزایش خواهند داد، را دارند، و شاید به طور بسیار مهم تری، علیرغم شرایطی که ما را به سمت آن محدودیت ها می کشانند، زندگی بهتر و آسانتری خواهند داشت.

700