هنر  نگارگری در عهد مغولان بررسی شد

تزئین کاری و نگارگری در عهد مغولان از جمله هنرهایی است که توسط آنان رواج داده شد و نقاشان ایرانی در هنر نگارگری دست به تولیدات زیبا و ماندگاری زدند.

به گزارش ایسکانیوز از سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، هنرهای تزئین ‌کاری و شبیه سازی، توسط مغول‌ ها رواج داده شد و تحت سرپرستی آنان حفظ شد.

هنر نقاشی و نگارگری چندین مرحله تاریخی را پشت سر نهاده است و توسط چندین خاندان به این مدارج ترقی رسیده است. این هنر توسط مغول‌ها آغاز شد. تیموریان آن را با خون خود آبیاری کردند و پادشاهان صفوی ایران ناز آن را خریدند. از قرن چهاردهم تا شانزدهم هنر نگارگری در ایران به تزئین‌کاری محدود بود، زیرا تزئین کتاب در دربارها رایج بود. در این دوره شهرهای هرات و بخارا مراکز این هنر بودند. حکمرانان عباسی این هنر را توسعه دادند.

حملات پیاپی مغول‌ها مانع بزرگی را بر سر راه گسترش علوم و فنون ایجاد کرد. اغتشاشات سیاسی امنیت و آرامش مردم را سلب کرد اما بزودی شمشیرها در نیام ‌ها قرار گرفته و آتش جنگ و نزاع خاموش گردید. اهالی علم و هنر در دربارها گردهم آمدند و باری دیگر سمرقند و بخارا به کانون ‌های هنر تبدیل شدند.

بابر عاشق هنرهای زیبا بود. او به شعر، نقاشی و فلسفه به‌ شدت علاقه ‌مند بود. وی در تزک بابری بهزاد هنرمند مشهور ایرانی را ستوده است. او نیز همانند تیمور عاشق جلال و جمال بود. اما متاسفانه رزم‌ آرائی ‌های زندگی به او مهلت نداد و با فرا رسیدن فرصت سرپرستی از اهل هنر ، او ندای اجل را لبیک گفت. همایون نیز مانند پدرش بابر، دلداده جمالیات بود.

روزی یک فاحته زیبا وارد کاخ شد. شهنشاه دویده و فاخته را گرفت. او نقاش‌ها را طلبیده و از آنان خواست که از فاخته نقاشی کنند و سپس حیوان را رها کرد. در مدت اقامت در ایران، همایون با چندین هنرمند مشهور دیدار نموده و سپس این هنرمندان به دعوت او به هند آمدند. از همین جا مکتب هنری جدیدی بنیان نهاده شد که بعدها به هنر نگارگری مغولی مشهور شد.

نقاشان ایرانی معجزه ای در هنر نگارگری از خود نشان دادند که اگر از دستبرد حوادث زمان و انقلاب ‌های وقت درامان می‌ماند همچنان جهانیان را در حیرت فرو می برد. میر سید علی و عبدالصمد تمام میدان چوگان را روی دانه ‌های برنج به تصویر کشیدند که تصاویر بازگران و تماشاچیان را شامل می شد. عبدالصمد به کمک نقاشان هندوستانی کار تزئین داستان امیر حمزه را انجام داده و لقب نادرالعصر را از پادشاه کسب کرد.

در دوره سلطنت جلال الدین محمد اکبر هنر نقاشی نیز مورد تجدید قرار گرفت. نقاشان ایرانی و هندی پیش از این هیچ‌ گاه به چنین تعداد بزرگی در دربار گردهم نیامده بودند. بدین ترتیب با گردهم آمدن هنرمندانی که از دو سبک مختلف پیروی می‌کردند، قلم ‌های آنان در مسیری یکسان قرار گرفت و دربار اکبر به مهد هنر و نگارگری تبدیل شد.

این موضوع در آئین اکبری، کتاب مشهور دوره پادشاه اکبر به‌ تفصیل بیان شده است. اکبر تزئین کتاب پدربزگ خود بابرنامه را به هنرمندان درباری سپرده و هنر تزئین کاری را گسترش داد. تزئین‌ کاری رزم ‌نامه، تیمورنامه، خمسة نظامی و بهارستان گنجینه ‌های بی ‌نظیر دوره اکبری به‌ شمار می‌روند.

502

کد خبر: 936148

وب گردی

وب گردی