علیرضا بدیع در گفت و گو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز درباره مناسبت های مذهبی در ادبیات فارسی اظهار کرد: ادبیات در حوزه دین را می توان به دو دوره قبل و بعد از سلسله صفویه تقسیم بندی کرد. صفویه اولین سلسله سیاسی - اجتماعی ایران بود که شیعه را به عنوان مذهب رسمی کشور انتخاب کرد و تمام شعرایی که تا پیش از صفویه قلم می زدند، سنی مذهب بودند مگر برخی از شاعران چون فردوسی که در ابیاتی از شاهنامه به شیعه مذهب بودن اذعان دارد.
وی افزود: پس از دوران صفویه تمامی شاعران به مذهب شیعه گرایش پیدا کردند و تا قبل از روزگار صفویه مبانی مذهب شیعه در ادبیات نمود اندکی داشت و مناسبت شب قدر، فدک، جنگ های مختلف حضرت علی (ع)، واقعه کربلا و ... در روزگار پس از صفویه، بخش قابل توجهی از ادبیات آیینی را به خود اختصاص داد.
شاعر مجموعه شعر «حبسیه‌های یک ماهی» درباره نقش دولت ها در ماندگاری اشعار آیینی گفت: تا روزگار مشروطه فقط حکما و امرا تعیین کننده ماندگاری آثار شعرا بودند و اگر شاعری نمی توانست به دربار و حکومت آن زمان راه پیدا کند، شعرش محکوم به فنا بود.
وی افزود: بسیاری از اشعار حافظ و سعدی مدح امرا و حکما بوده است. سعدی اشعار مدیحه زیادی در مورد ابوبکر سعد زنگی حاکم زمان خود گفته است و تخلص سعدی را به دلیل ارادتش به این حاکم به خود اختصاص داده است. همچنین حافظ در مدح شاه شجاع اشعاری سروده است و فردوسی نیز برای حفظ اثر شاهکارش از گزند حوادث روزگار و رساندن پیام رسالتش به آیندگان، مجبور به مدح قزنویان شد.
بدیع اضافه کرد: شاعران مجبور به برقراری رابطه خوبی با درباریان و حاکمان بودند و گاهی این رابطه تنگاتنگ از حوزه پند و اندرز مانند سعدی روایت می شد و زمانی از زبان متملقانه شاعری چون عنصری شکل می گرفت.
شاعر مجموعه شعر «پنجره‌های بی پرنده » درباره غلبه آثار دینی در میان شعرای فارسی گفت: دین مجموعه کاملی از آموزه های اخلاقی را در بر می گیرد و عطار، سنایی و مولوی دین دار ترین شاعران ما هستند.
بدیع خاطرنشان کرد: تقریبا همه شاعران ادبیات کلاسیک به مباحث دینی پرداخته اند اما به دلیل اینکه خیلی از این افراد سنی مذهب بوده اند معدود شاعرانی چون عمان سامانی و محتشم کاشانی به مناسبت های شیعه در اشعارشان پرداخته اند و سایر شعرا به دلیل سنی مذهب بودن به مناسبت های مذهبی شیعه اشاره ای نکرده اند.
502
