به گزارش ایسکانیوز، حمیدرضا صفاکیش استاد گروه تاریخ اسلام دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران‌مرکزی اظهار کرد: «امام جعفربن محمدبن علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب(ع) که کنیه ایشان اباعبدالله است امام ششم در نظر شیعه امامیه است. تاریخ ولادت امام جعفر صادق(ع) سال 83 هجری در مدینه و وفات ایشان در شوال سال 148 هجری و مدفن آن حضرت در بقیع در کنار پدر و جد بزرگوار و عم بزرگش امام حسن(ع) است.»
عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران‌مرکزی گفت: مادر آن حضرت ام فروه دختر قاسم بن محمد و لقب آن بزرگوار صادق بود، زیرا هرگز جز سخن درست نفرمود؛ رسول‌الله(ص) درباره وی خبر داد که «کلمه حق و پیک صدق است»؛ منصور عباسی همیشه وی را با لقب صادق می‌نامید، اگر چه او را فاضل، صابر و طاهر نیز می‌خواندند. امام صادق(ع) حدود 12 سال در کنار جدش امام سجاد(ع) و 19 سال بعد رحلت آن حضرت با پدرش امام محمد باقر(ع) زندگی کرد و بعد از پدر بزرگوارش مدت 34 سال بر مسند امامت مسلمانان متکی بود.
صفاکیش بیان کرد: «فقه شیعه امامیه که به فقه جعفری مشهور است، منسوب به حضرت صادق(ع) است زیرا قسمت عمده احکام فقه اسلامی بر طبق مذهب شیعه امامیه از آن حضرت رسیده و آن اندازه که از آن حضرت نقل شده از هیچ‌یک از ائمه(ع) نقل نشده است. اصحاب حدیث، اسامی راویان ثقه را که از وی روایت کرده‌اند به 4000 هزار شخص بالغ دانسته‌اند و فقهای تراز اولی مانند ابوحنیفه و امام مالک بن انس و اوزاعی و محدثان بزرگی مانند سفیان نوری و شعبه بن حجاج و سلیمان بن مهران اعمش نیز در این برهه ظهور کردند و در همین دوره فقه اسلامی به معنی امروزی آن تولد یافته و رو به رشد نهاده است.»
استاد گروه تاریخ اسلام دانشگاه آزاد اسلامی افزود: «اهل سنت و جماعت در برتری علمی و روحانی حضرت صادق متفق هستند، چنان که ابوحنیفه گفته است: «هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده و در خاطر هیچکس خطور نکرده که در فضل و علم و ورع و عبادت کسی به جعفربن محمد(ع) مقدم باشد. ابن حجر عقلانی می‌گوید جعفربن محمد(ع) در سراسر جهان اسلام به علم و حکمت مشهور بود و مسلمانان علم را از وی آموخته و نقل کردند. ذهبی در سیر اعلام النبلاء می‌گوید هرگاه به جعفربن محمد(ع) نگاه می‌کردی درمی‌یافتی که او از نسل پیامبران است که در «جمره» ایستاده و می‌گفت: «از من بپرسید، از من بپرسید».
وی خاطرنشان کرد: «دوران امامت حضرت صادق(ع) یکی از ادوار پر آشوب تاریخ اسلام است. این دوره که از سال 114 هجری تا سال 148 (سال وفات آن حضرت) طول کشیده، شاهد ظهور و قتل زیدبن علی بن الحسین، انتقال خلافت از بنی‌امیه به بنی عباس، کشته شدن ابومسلم خراسانی، کشته شدن عبدالله بن حسن در زندان منصور، کشته شدن فرزندان او محمدبن عبدالله ملقب به نفس زکیه و ابراهیم بن عبدالله معروف به قتیل خمری سال(1451ق) و بنای شهر بغداد است. آن حضرت در این حوادث مهم سیاسی مورد توجه بسیاری از مسلمانان بود و حتی مردم او را از سفاح و منصور برای خلافت شایسته‌تر و مناسب‌تر می‌دانستند.»
عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی درباره کمالات معنوی و سجایای اخلاقی امام صادق(ع) نیز گفت: حافظ ابونعیم اصفهانی گفته است: «امام ناطق و پیشتاز مراحل کمال، ابوعبدالله جعفربن محمدبن صادق روی به عبادت و خضوع آورده و عزلت و خشوع را بر ریاست و اجتماعات ترجیح داده بود.» و نیز می‌گوید: «بعد از نماز عشا و گذشتن پاسی از شب انبانی از نان و گوشت و مقداری پول بر دوش می‌گرفت و به در خانه فقرای مدینه می‌رفت و آن نان و غذا را بین آنان قسمت می‌کرد و آنها وقتی ولی نعمت خود را شناختند که آن حضرت وفات یافت.»
این کارشناس دینی تصریح کرد: «خدمات و زحمات علمی امام صادق(ع) در دوران امامت، باعث حیات شیعه شد و به همین دلیل شیعه را جعفری می‌نامند و این امتیازی است مهم برای مجد و عظمت امام صادق(ع)؛ منصور دوانیقی که تاب عزت و ارزش و عظمت امام(ع) را نداشت در 25 شوال سال 148 هجری دستور داد امام(ع) را مسموم و شهید کردند. بنابراین مدت امامت آن بزرگوار 34 سال بوده است.
