به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، در کره جنوبی همکاری‌های دانشگاه و صنعت از سوی مؤسسه مستقل و چند رشته ای تحقیقات صنعتی کره صورت می‌گیرد. علاوه بر این وزارت علوم و تکنولوژی کره چند لایحه بسیار مهم برای توسعه علوم و تکنولوژی تصویب کرده است. در جمهوری کره در سالهای اخیر، اقدامات جدی در جهت همکاری‌های متقابل دانشگاه و صنعت صورت گرفته است و این نقش بیشتر بر عهده بنیاد ملی علوم و مهندسی کره است که بودجه تحقیقات مشترک توسط صنایع و دانشگاه‌ها را برای توسعه تکنولوژی های جدید، تأمین می‌کند.
این برنامه بنیادی هدف‌دار، استادان دانشگاه‌ها و مدیران تحقیق و توسعه صنعتی را دور یکدیگر گرد می‌آورد تا فهرست کاملی از زمینه‌های تحقیقات دانشگاهی را که از نظر صنایع و برای انجام فعالیت‌های آن‌ها در راه توسعه تکنولوژی‌های جدید، ضروری و حیاتی است، تهیه کند.
توجه به تحقیق و توسعه با ارتقای مؤسسات تحقیقاتی خاص
در سال 1970، صنعت کره برای انتقال از صنایع سبک به صنایع سنگین و شیمی تلاش می‌کرد، اما بنیان تحقیق و توسعه ملی آن ضعیف بود؛ بنابراین دولت کره تلاش کرد تا ظرفیت تحقیق و توسعه ملی را به وسیله تأسیس سازمان‌های تحقیقات دولتی ارتقا دهد. از این‌رو بسیاری مؤسسات تحقیقات دولتی بر اساس قانون ارتقای مؤسسات تحقیقاتی خاص 1973 در زمینه‌های ماشین‌آلات، کشتی‌سازی، مهندسی شیمی، علوم دریایی و الکترونیک تشکیل شدند.
در همین زمان بنگاه‌های بزرگ شروع به رشد سریع با ورود به صنایع سنگین و شیمی کردند. بعد از آن دولت با ارائه یکسری امتیازات مانند وام‌های بانکی و فراهم‌سازی امکان دستیابی به تبادلات خارجی برای تعداد خاصی از بنگاه‌های بزرگ، نقش کلیدی را بر عهده گرفت. همچنین در مهر و موم‌های 1980 و 1990، بنگاه‌های بزرگ توسط کنسرسیوم تحقیقات دولتی خصوصی در دستیابی به اهداف تحقیق و توسعه مورد حمایت قرار گرفتند. بر اساس مطالعه OECD، کره تنها کشوری بود که در آن مؤسسات تحقیقات دولتی نقش نسبتاً بیشتری از دانشگاه در تحقیق و توسعه ملی بازی می‌کردند.
توسعه نقش کارآفرینی دانشگاه‌ها
شرکت‌های خصوصی بزرگ بیشتر به منابع دانشی کشورهای خارجی به جای منابع بومی و دانشگاه‌ها تکیه داشتند و محققان و مهندسان زبردست را از خارج کشور استخدام می‌کردند و فناوری را از همکاری با شرکای کشورهای خارجی کسب می‌کردند.
عدم تعامل بین دانشگاه و صنعت یکی از بزرگ‌ترین ضعف‌های سیستم ملی کره بود و علت آن را ماهیت آموزش محوری دانشگاه‌های کره می‌دانستند؛ بنابراین اعتباربخشی و اهمیت دادن به تحقیقات در دانشگاه‌های کره از سال 1990 شروع شد و سیاست دولت به سمت توسعه نقش کارآفرینی دانشگاه‌ها حرکت کرد.
تصویب قانون ارتقای انتقال فناوری 2001، حرکت به سمت صنعتی سازی دانش را نهادینه کرد. بر اساس این قانون، دانشگاه‌های دولتی ملزم به تأسیس واحدهایی مانند دفاتر واگذاری امتیاز فناوری (TLO) شدند. این دفاتر مسئول انتقال دانش و فناوری و آموزش متخصصان در صنعت بودند.
تأسیس بنیاد همکاری دانشگاه و صنعت
بعد از تصویب قانون آموزش صنعتی و همکاری دانشگاه و صنعت در سال 2003، دانشگاه‌ها شروع به تأسیس بنیاد همکاری دانشگاه و صنعت در سال 2004 کردند که این موجب سرعت بیشتر در ارتقای همکاری دانشگاه و صنعت شد. در سال 2007، 134 دانشگاه بنیادهای همکاری دانشگاه صنعت را تأسیس کردند. تعداد دفاتر واگذاری امتیاز فناوری به‌سرعت گسترش یافت، به‌ویژه در سال 2004، 43 دفتر جدید اضافه شدند در حالی که تا سال 2003 تنها 32 دفتر موجود بود.
رویکرد دولت‌های مختلف در کره به تحقیق و توسعه
دولت کره فعالیت‌های ابتکاری برجسته‌ای در زمینه هدایت فعالیت‌های تحقیق و توسعه ملی انجام داده است. به‌طور مثال رئیس‌جمهور اسبق کره پارک، جونگ-هی که «پدر مدرنیزه» و «دیکتاتور نظامی» نامیده می‌شد، در سالهای 1970 فعالانه زیرساخت‌هایی برای توسعه علم و فناوری ایجاد کرد، زیرا وی قویاً اعتقاد داشت که پیشرفت کلی اقتصاد بدون توسعه ظرفیت تحقیق علم و فناوری ممکن نیست؛ بنابراین وزارت علم و فناوری و 16 مؤسسه تحقیق دولتی شامل مؤسسه علم و فناوری کره تأسیس شدند.
رئیس‌جمهور اسبق کره چان دو-هوان (1987-1980) بر نقش منحصر سازمان‌های تحقیق و توسعه دولتی در تقویت سیستم تحقیقاتی کشور تأکید داشت. سازمان‌های تحقیقاتی با سرمایه‌گذاری دولت در این دوره بازسازماندهی شدند؛ و همچنین در این دوره، دیگر محققان صنعتی به‌طور مجزا کار نمی‌کردند و همکاری با محققان دولتی را شروع کرده بودند.
در سالهای 1992-1988 محیط جدیدی برای همکاری دانشگاه – دولت مجدداً بازسازی شد. در این دوره برنامه‌های تحقیق و توسعه ملی متنوع شدند. برای مثال، مؤسسه علم و فناوری پیشین کره مستقل از مؤسسه علم و فناوری پیشرفته کره شد. همچنین برنامه اصولی برای پیشرفت تحقیقات پایه در علم و فناوری در سال 1980 با تأکید بر تقویت روابط متقابل بین آزمایشگاه‌های دولتی و دانشگاهی مطرح شد.
در سالهای (1993-1997) پروژه‌های علم و فناوری ملی و برنامه‌های تحقیق و توسعه متنوع دولت را تقویت شد. تحریک همکاری دانشگاه صنعت-دولت به‌عنوان یک هدف سیاسی مهم حفظ شد. در واکنش به دوره تحول از عصر صنعتی به جامعه اطلاعاتی، برنامه‌های بازسازماندهی صنعتی و نوآوری فناوری در پیش گرفته شد و دانشگاه‌های تحقیق محور تأسیس شدند.
در سالهای 2002-1998 معیارهای سیاسی برای تحریک فعالیت‌های تحقیقاتی اساتید دانشگاهی ارائه شد. این طرح موسوم به پروژه "21 مغز کره" (BK21) یک برنامه انگیزشی برای تشویق محققان دانشگاهی به‌ویژه محققان جوان و دانشجویان تحصیلات تکمیلی برای تولید نتایج تحقیقاتی با کیفیت بالا راه‌اندازی شد که این نتایج تحقیقاتی باید در مجلات بین‌المللی انتشار می‌یافت. بررسی آمار مقالات در لیست SCI موفقیت این پروژه را نشان داد، مقالات انتشار یافته توسط محققان تحت پروژه BK21 از 3765 در سال 1998 به 7281 در سال 2005 افزایش یافت.
در سالهای بعد پروژه BK21 ارتقا یافت و محققان جوان و دانشجویان تحصیلات تکمیلی را تشویق کرد که در سطح تحقیق و توسعه بین‌المللی مشارکت داشته باشند. در این دوره سیستم پروژه محور (PBS) به‌عنوان عامل تسهیل‌کننده در تحقیقات دولتی معرفی شد. تحت این طرح، عملکرد محققان در مؤسسات دولتی بر اساس درآمد ناشی از قراردادهای همکاری ارزیابی می‌شد. هدف این سیاست تشویق محققان به انجام تحقیقات با کیفیت بالا بود که منجر به توسعه فناوری برجسته و پیچیده شود و از این طریق تراکم دانش در صنایع افزایش یابد.
می‌توان گفت کره جنوبی به‌طور مداوم در بازسازماندهی سیستم تحقیقات و انتقال دانش از طریق تخصیص سرمایه‌گذاری و اصلاح شاخصه‌ای ارزیابی، فعالیت‌های قابل توجهی داشته و تغییرات عمده‌ای در نقش اصلی دانشگاه‌ها صورت داده است.
تا اوایل 1990، بیشتر دانشگاه‌های کره به‌عنوان تأمین‌کننده منابع انسانی آموزش‌دیده برای نیازهای صنعتی تصور می‌شدند و هیچ توجهی به آن‌ها به‌عنوان ظرفیت‌های تحقیقاتی مهم در سیستم نوآوری ملی نمی‌شد. برای بازسازی تحقیقات دانشگاهی، برنامه‌های تحقیق و توسعه متعددی توسط دولت کره از سال 1990 صورت گرفت که در نتیجه آن خروجی‌های دانشگاه از نظر مقالات بین‌المللی و پیشرفت صنایع سنگین کره، بسیار خیره‌کننده است.
