به گزارش گروه بین الملل ایسکانیوز، اندیشکده چت‌هام هاوس طی گزارشی به بررسی اهمیت کشاورزی برای ثبات سوریه پرداخته است.

براساس آمار رسمی، بحران و تغییرات آب و هوایی بخش کشاورزی سوریه را به شدت تحت تاثیر قرار داده است. کشاورزی سوریه در سال 2006 حدود 19.5 درصد از نیروی کار این کشور را به خود اختصاص داد، در حالی‌که در برآوردهای دیگر، این رقم 40 تا 50 درصد بود و درگیری‌ها مستقیما منجر به ضرر عمده در این بخش شد.

طبق گزارش سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد (FAO) هزینه مالی خسارت و تلفات در سوریه تا پایان سال 2016 به 16 میلیارد دلار رسیده است و ارزیابی می شود طی دو سال اخیر این رقم بالاتر هم رفته باشد.

افزایش خشونت در طی هشت سال جنگ، بخش کشاورزی سوریه را مختل کرده است که اگر این مسئله مدیریت نشود، ناگزیر بی ثباتی های بیشتری را به بار خواهد آورد.

قبل از جنگ سوریه، کشاورزی ستون اقتصاد این کشور را تشکیل می داد و بیش از یک پنجم کل تولید ناخالص ملی را شامل می شد. دولت سوریه نیز در این بخش به شدت سرمایه گذاری کرد تا به خودکفایی برسد. ذخایر استراتژیک گندم این کشور، حدود 3.5 میلیون تن بود که برای کل کشور در یک سال کافی به نظر می رسید.

سوریه قبل از جنگ، یکی از صادرکنندگان عمده غلات، میوه و سبزیجات به کشورهای همسایه و خلیج فارس بود.

با این وجود، سیاست هایی که منجر به خودکفایی کوتاه مدت می شدند، مضر به نظر می رسید و کشاورزی به شدت به دولت وابسته شد، تا جایی که 80 درصد گندم تولید شده سالانه، توسط قیمتی که خود دولت وضع می کرد، خریداری می شد.

علاوه بر این سیاست هایی که بر استفاده از آب های زیر زمینی متمرکز شده بود، ضعیف به نظر می رسید و در دراز مدت باعث از بین رفتن این منابع می شد.

دولت تصمیم گرفت تا یارانه های سوخت را برای افزایش بودجه و پوشش هزینه های پمپاژ آب توسط کشاورزان کاهش دهد و از طرف دیگر تمام تلاش خود را بر توسعه مناطق شهری متمرکز کرد.

با وجود مزایای زیست محیطی، کاهش یارانه های سوخت، هزینه های آبیاری و حمل و نقل محصولات را برای کشاورزان افزایش می دهد و کشاورزان با کاهش درآمد، قادر به پرداخت هزینه های خود نیستند.

این نوع سوء مدیریت باعث ترک مناطق روستایی توسط مردم و هجوم به شهرها شد که تاثیر بسزایی بر شرایط کلی اجتماع و اقتصاد داشت؛ با این وجود نرخ بیکاری بالا رفت زیرا کشاورزان فاقد مهارت های مورد نیاز صنایع شهری بودند.

جنگ سوریه باعث شد که بسیاری از کشاورزان پیشه خود را رها و فرار کنند؛ در نتیجه بسیاری از زمین های کشاورزی نیز نابود شد.

شرایط به گونه ای پیش رفت که به گفته بانک جهانی، تولید ناخالص داخلی کشاورزی در سال 2015 در مقایسه با نرخ پیش از جنگ، 41٪ کاهش یافت.

از طرف دیگر دولت که بزرگ ترین خریدار محصولات بود منابع خود را برای خرید از دست داد و با تزریق محصولات بیشتر به بازار، قیمت ها افت کرد.

شرایط به جایی رسید که سوری ها بیش از 50 درصد درآمد خود را برای تهیه غذا صرف کردند. این درحالی است که پیش از جنگ این رقم 25 درصد بود.

در حال حاضر سازمان های بین المللی مانند فائو، اقداماتی را برای کاهش کمبود غذاهای اساسی از طریق آموزش کشاورزان و پشتیبانی آن‌ها انجام داده اند. سازمان های غیر دولتی سوریه نیز به طور فزاینده ای روی پروژه های معیشتی تمرکز کردند تا به حفظ خانواده ها در مناطق زراعی کمک کند اما تمام کمک های موجود با ظرفیت محدود صورت می گیرد.

همه تلاش ها برای جبران 16 میلیارد دلار خسارت و زیان کافی نیست. کشاورزی بخش مهمی از اقتصاد، فرهنگ و معیشت مردم است و بدون تلاش برای ساختن دوباره این صنعت، سوری ها به زودی با بحران نا امنی غذایی جدی و بیکاری مواجه می شوند.

تغییرات آب و هوایی نیز یک نگرانی عمده برای تولید آینده است. بنابراین، باید سیاست هایی در نظر گرفت تا در دراز مدت، کشاورزی سوریه حفظ شود.

سوء مدیریت در زمینه منابع آبی و انسانی که ذکر شد باعث به وجود آمدن بحران گشته که باید تلاش هایی در زمینه آن ها صورت گیرد. اگرچه منازعه سوریه هنوز ادامه دارد اما سازمان ها می توانند کمک های خود را افزایش داده و تلاش های هماهنگی را برای حمایت از معیشت کشاورزان انجام دهند، این امر به بازسازی و ایجاد شغل برای بسیاری از مردم سوریه کمک خواهد کرد.

بخش کشاورزی سوریه یک بار این کشور را به خودکفایی نزدیک کرده و برای بخش قابل توجهی از مردم اشغال ایجاد کرد این پتانسیل هنوز هم وجود دارد فقط باید برای ساخت مجدد آن تلاش کرد.

انتهای پیام/