به گزارش خبرنگار ایسکانیوز افراد گروه با سکوت نوار به نقطه ای خیره می شوند و با آغاز آن، دست ها را به پاهایشان می کوبند و دوباره دست به دعا می شوند:

قنوت بسته آسمون/ به قامت ستاره/ رو بوم کعبه/ ربنا نفس نفس می باره.

یک دور سرود که تمام می شود، به نظر می رسد همه چیز تکرار شده است. موسیقی عوض می شود، شعر تغییر می کند. انگار دوباره همان صحنه ها تکرار می شود. اگه که سبزه فدک/ اگه می چرخه فلک/ اگه خدا نسیم شو سپرده به قاصدک/ بهونه تمومشون مهر علی و زهراست/ ترانه ها، ترانه ها اول عشق همین جاست.

گروه سرود کانون ناشنوایان یزد، تنها به اجرای سرود در برنامه های صدا و سیما و جشن های متعدد استانی محدود نشده است. به گفته مربی سرود و مدرس زبان اشاره کانون، گروه سرود «دستان بیدار» روزهای پر هیاهویی را می گذراند.

«سعید بصیرت» می گوید: این گروه 10 نفره شامل 2 پسر و 8 دختر جوان است. تنها 2 نفر از اعضای کنونی، از افراد گروه قبل هستند و بقیه تنها چند ماه است که با این گروه همراه شده اند.

وی از موفقیت های گروه سرود ناشنوایان یزد در جشنواره های کشوری می گوید: «هر سال جشنواره کشوری سرود ناشنوایان در یکی از استان ها برگزار می شود. در سال 89 این جشنواره در اهواز برگزار شد و گروه ما توانست رتبه اول کشوری از میان 17 گروه را به خود اختصاص دهد، در سال 90 جشنواره در یزد برگزار شد و استان یزد توانست رتبه دوم کشوری از میان 14 استان را به دست آورد و تاکنون رتبه های بالای جشنوراه ها را کسب کرده است.»

به گفته بصیرت، ناشنوایانی که دیگر عضو گروه نیستند، اکنون مراحل دیگری را می گذرانند. او از افرادی نام می برد که اکنون در مسابقات ورزشی صاحب مدال اند و به طور جدی به فعالیت های ورزشی روی آورده اند و به همین خاطر از سرود فاصله گرفته اند.

«معصومه» دختر ناشنوایی است که حرکات اشاره را کمی دیرتر از افراد دیگر انجام می دهد. مربی به او پیشنهاد می دهد تا سبد گل به دست بگیرد و در میان اعضا حرکت کند. معصومه با حرکات بدن متفاوت از بقیه، سبد مملو از گل های پرپر شده را در دست می گیرد و گل ها را به گونه ای آرام به سوی آنها می ریزد.

این گروه سرود مربی دومی هم دارد؛ «اکرم کوه»، مربی دیگر این گروه، فردی است که 10 سال با این کانون و بچه های آن انس گرفته است. وی که 3 خواهر و یک برادرش ناشنوا هستند، این را دلیلی می داند که اکنون به عنوان رابط ناشنوایان و مربی گروه سرود در این کانون مشغول فعالیت باشد.

کوه، درباره بچه های گروه می گوید: «از میان هنر جویان این کانون 2 نفر کم شنوا و بقیه ناشنوا هستند. یک نفر دارای تحصیلات فوق دیپلم و مابقی دارای مدرک دیپلم اند. بیشتر بچه های ناشنوا مستقل هستند و به تنهایی از عهده کارهای خود بر می آیند.»

کوه، در کنار این استقلال، از سادگی و زود باوری این قشر جامعه می گوید، از اینکه ناشنوایان بسیاری هستند که به خود باوری نرسیده و برای انجام کارهای روزمره خود به دیگری به ویژه خانواده خود نیازمندند.

وی درباره ناشنوایان می گوید: «ساده لوحی، لطمه بزرگی به زندگی آنها می زند، برای نمونه، اگر به برادر من که ناشنواست چیزی که دوست دارد بدهید و بخواهید کاری را برایتان انجام دهد وی به راحتی خواهد پذیرفت و این در حالی است که او و امثالش بسیار زود رنج هستند و در برخورد با آنها نیاز به حساسیت بیشتری از سوی ماست.»

با «ملوکه حاج حسینی» کم شنوا و قدیمی ترین فرد گروه هم صحبت می شویم. وی که تاکنون حضور مربی های متعددی در این گروه دیده، درباره گروهی که 8 سال با آن خو گرفته، می گوید: «عاشق سرودم و هیچ گاه آن را رها نمی کنم. اکنون متأهل هستم و همسرم نیز کم شنواست. به همسرم گفته ام سرود را رها نخواهم کرد، او پذیرفته است و اکنون نیز مرا یاری می دهد.»

معصومه، دوباره با سبد گل از مقابل ما عبور می کند. گلبرگ ها در فضایی آکنده از رنگ و موسیقی فرو می ریزند. دستان بصیرت حرکت می کنند. دوباره موسیقی آغاز می شود. قنوت بسته آسمون/ به قامت ستاره/ رو بوم کعبه/ ربنا نفس نفس می باره.

تمرین همچنان ادامه دارد، شعری که امروز برای نخستین بار آن را خوانده و تمرین کرده اند، قابل اجرا برای مراسم فردا نیست و به گفته مربی هنوز جای کار دارد. مربی پیشنهاد می دهد که شعرهای پیشین را تمرین کنند. اینجاست که بچه ها هماهنگ با هم سرود «ای ایران» را پیشنهاد می دهند و دوباره تمرین را آغاز می کنند.

انتهای پیام/